Mijn nichtje en neefjes zijn gezegend met een tante die graag leuke dingen met ze wil doen. Wat ik leuke dingen vind en wat zij leuk vinden loopt niet altijd synchroon. Bijvoorbeeld:
– De Domtorens beklimmen: nee, saai
– Onder het Domplein lopen: nee, eng
– Valse ezels aaien bij het pannenkoekenhuis: ja, totdat de ezels wel erg venijnig bijten
– Op de fiets door de stad scheuren op weg naar de bioscoop: ja leuk, film was niet meer interessant. Hij was blij dat film was afgelopen en we weer hard door de stad konden rijden.
– Centraal Museum: Nee, saai
– Museum van speelklok tot pierement: Ja, maar het konijn uit de kool werkte niet dus: nee
– Spoorwegmuseum: ja totdat we in het Stalenmonster (achtbaan) gingen en hij heel bleek en trillend uit het karretje stapte.
– De parade; zweefmolen, poffertjes bakken, klussen: ja, de poffertjes waren lekker maar bij de zweefmolen stond volgens mijn neefje een gevaarlijke gek die steeds aan de stoeltjes trok. “Die man moeten ze ontslaan” (6 jaar) riep hij. Bij het klusgedeelte zijn we weggestuurd omdat ze met het gereedschap niet alleen dingen bewerkten maar ook andere kinderen. Gezeur…gewoon supersociale kinderen die alles onderzoeken. En zo leren ze wat wel kan en wat niet kan.
– Piekenkermis met ponies: ja. Bij de ponies werkte een man die nog maar een paar tanden in mond had en in ieder geval zijn ogen niet op één rij had. Na betaald te hebben durfde mijn neefje niet meer omdat hij bang was van de enge man. Zijn oudere broer mocht daarom nog een extra rondje rijden. Het arme kind, “We hebben betaald en nu ga je ook ponyrijden ook en blijf zitten!!!”
– In de octopus: ja dat vonden ze erg leuk en ze wilden erin. Toen de octopus eenmaal in bewegingkwam wilde mijn neefje eruit. Mijn zus raakte in paniek en wilde dat het gevaarte stopte. De mevrouw van de octopus riep in haar microfoon: “moeder in paniek, moeder in paniek de octupus wordt gestopt”.
– Waterfietsen: ja of toch nee, levensgevaarlijk. Op een snik hete dag gingen we waterfietsen door de grachten van Utrecht, leuk toch. Het is een wonder dat er niet echt iets is misgegaan. De kinderen wilden steeds wisselen met trappen. Ik bleef naar wespen slaan waarop ze in koor riepen, “Niet slaan tante Mayke dan wordt de wesp boos”. Allerlei rondvaartboten moesten we ontwijken maar het roer werkte niet goed waardoor iedereen op de waterfiets riep we moeten naar links tante Mayke, naar links!. Bij het terugbrengen van de waterfiets vaarde er bijna een plezierjacht tegen ons aan. Mijn zus begon te flippen. Fijn, dan gebeurt er nog eens wat in de gracht.
Gelukkig zijn ze nu wat ouder en laten ze zich niet meer door hun overenthousiaste tante overal in stoppen.