Ik loop door het Tate in Londen en bedenk me ineens: een mening geven dat doet alleen iemand die geen kritiek durft te geven. Kijk gewoon en houdt je mond. Het is een weergave van een werkelijk waardoor je gegrepen wordt of niet. Het werk dat ik maak zegt niets over mij, maar over de kijker die er zijn eigen gevoel bij heeft. Kunst bestaat niet, enkel verbeelding.
In stilte maar samen, en silencio pero juntos
Vandaag heb ik foto’s gemaakt van een groep kunstenaars, ‘el grupo de cosas’ in ˋMacba‘, het museum voor moderne in Barcelona. Het is een project van mensen die in het museum verstild aanwezig waren. Aanvankelijk dacht ik dat het één persoon was. Toen ik zag steeds meer mensen op ongewone plekken en in ongewone posities in het museum. Het was vooral ook leuk om de reactie van de andere bezoekers te zien. Helaas heb ik daar te weinig aandacht aanbesteed. Ik heb de personen meer als een onderdeel van de kunst in het museum weergegeven. Mooie composities in een bijzonder gebouw. Zij waren geïnteresseerd in mijn foto’s en vertelden ze me dat ze dit vaker doen. Het project heet “en silencio pero juntos”, in stilte maar samen.
Terug in de tijd, 30 jaar later naar Parijs
Vandaag ga ik met de Thalys naar Parijs. Het is al weer dertig jaar geleden dat ik daar voor de laatste keer was. Als ik de foto’s zie van die vakantie ben ik verrast. Wat een blije gup ben ik daar. Ik vind het nu ook wel stoer dat ik met een vriendin naar Parijs ben gegaan. Voor het eerst alleen op vakantie. Ik had net mijn eindexamen voor de havo gedaan. En ik ging daarna verder met het VWO omdat ik niet wist welke opleiding ik wilde gaan doen.
Dat het dertig heeft geduurd voordat ik weer naar Parijs zou gaan, had ik niet verwacht. Wat is er veel gebeurd in deze tijd. Gelukkig kon ik me toen nog geen enkele voorstelling maken van wat er op mijn pad zou komen. Ik herinner me een leuke en gezellige vakantie met een vriendin. In een hotel helemaal aan het einde van een metrolijn. En we hadden luxe, een eigen douche en toilet. De muur had een bijzonder behang, grote paarse en oranje bloemen. Ik had zelf telefonisch de hotelreservering gemaakt. Het was een enigszins louche hotel. Overdag gebeurde er helemaal niks maar ‘s avonds en ‘s nachts was het erg druk in de straat achter het hotel. We werden ook regelmatig ˋs nachts gebeld met de vraag ‘Est tu de Paris?’. Totdat ik hierover ging klagen bij de balie van het hotel. Toen was het afgelopen.
Ik had toen nog het gevoel dat alles kon en mocht. Met mijn oranje cactusblouse aan gingen we dineren in een chique restaurant. Natuurlijk maakte ik de fout om tartaar te bestellen. Daar zat ik dan met mijn homp gehakt en een ei erin.
Het was een enigszins rare vakantie. Een mevrouw liep naakt achter haar kinderwagen bij Centre Pompidou. Zelfs voor Parijs was dit niet normaal en ontstond er veel commotie. Uiteindelijk werd ze opgepakt door de politie.
In die vakantie ben ik ook beschoten door iemand met een alarmpistool. Vreemd. We hoorden wel geweerschoten maar we dachten dat iemand op duiven aan het jagen was. Totdat er ineens een man voor ons stond met een pistool en gericht begon te schieten. Na de knallen voelde ik aan mijn lichaam of ik geraakt was door een kogel. Gelukkig was er niks aan de hand. Heel snel daarna zijn we weggerend.
Bij Versailles waren ze niet echt blij met ons. Ik was ervan overtuigd dat daar het bed van Napoleon stond. Ergens… Aan iedereen die we tegenkwamen vroegen we waar we het bed van Napoleon konden vinden. Nergens, staat daar helemaal niet.
Nu ben ik wat ouder maar dat wil niet zeggen dat ik geen rare dingen meer meemaak op een vakantie. Ik ben benieuwd wat ik de komende week ga beleven. Eerst maar eens aankomen in mijn hotelkamer, dan weet ik waar ik verblijf.
Dance, Henri Matisse
Henri Matisse, Dance I, 1909, oil on canvas, 259.7 x 390 cm (Museum of Modern Art, New York City)
Een gedicht geïnspireerd door dit schilderij van Henri Matisse. Jaren geleden stond ik voor dit schilderij in New York. Het was een bijzondere ervaring omdat het beeld in beweging kwam. Geen statische groep mensen, maar dansers zwevend over het doek.
Dance
Dansend in een kring
Waait de wind door hun haar.
Door het ritme zijn zij verbonden
De kleuren dansen met hen mee
Hun handen waaien als
Bladeren aan bomen
Wantoestanden in De Bilt
Op de Ambachtstraat in de Bilt is er al jarenlang sprake van wantoestanden door een chemisch bedrijf dat daar is gevestigd.
Afgelopen zondag was ik aan het wandelen met mijn kerstboom. Voordat ik hem naar het grofvuil bracht, wilde ik met hem toch nog even een sightseeing doen. Hop-on Hop-of in de Ambachtstraat.
Bij de wandeling raakte ik gechoqueerd door een levenloze beer bij de buren. Ik zag eerst twee blauwe poten onder een palet uitsteken. Na even sparren met mijn boom besloot ik om op onderzoek uit te gaan. De beer was niet meer te redden. Ik twijfelde of de beer zichzelf van het leven had beroofd omdat zijn roze sjaaltje vast zat aan de palet. Ik belde Road TV om een reportage te komen maken van deze verdrietige situatie. Road TV was echter niet bereikbaar. Waarschijnlijk te druk bezig met het filmen van andere alarmerende situaties in Bilthoven.
Aan de arm van de beer zat een mondkapje. Toen werd het voor mij duidelijk wat hier was voorgevallen. De vrolijke foto van mijn boom met de stikstoftank werd een horrorfoto. Het kan haast niet anders dan dat deze beer het slachtoffer is geworden van een stikstofwolk.
Regelmatig is er in de Ambachtstraat sprake van stikstofwolken. Het vat met stikstof zit dan te vol en om de druk om laag te brengen komt er stikstof uit het vat. In de straat kun je niets meer zien door de stikstof. De eigenaar van deze tank zegt dat het heel gewoon is. Door alle alarmerende tekens op het vat heb ik hier zo mijn twijfels over.
Nu er één slachtoffer is gevallen zullen er vast meer volgen. De beer is ten ruste gelegd op de Ambachtstraat in de hoop dat de eigenaar hem vindt en mee naar huis neemt.
De boom en ik waren aangedaan en het was een domper op onze afscheidsmiddag.