Hé, autistische koe

Cow hide

Niet zo heel lang geleden zag ik deze koe op het internet. Het is een enigszins merkwaardige koe en het beeldje bleef me fascineren. Na wat zoeken op het internet vond ik de naam; “cow hide” en het maakte onderdeel uit van de CowParade New York in het jaar 2000. Het is gemaakt door Colette Anusewicz, een Amerikaanse kunstenares. De “Cow Parade” is ‘s werelds grootste publieke kunstevenement en de koeien worden geveild voor het goede doel.

Dit levensgrootte beeld stond in de berm van Park Ave bij Grand Central Station. Het idee was dat deze koe werd overweldigd door haar omgeving. Om zich daarvan af te sluiten heeft ze een zak over haar hoofd. Ik heb het beeldje gekocht omdat het typisch mij is. Ik heb het een nieuwe naam gegeven namelijk, Autistische koe. Klinkt als een scheldwoord maar dat is niet zo omdat ik het letterlijk bedoel. Zelf zou ik ook weleens de drukte willen ontvluchten met gewoon een zak over mijn hoofd. Even niks meer zien of horen. Zo kan ik mijn slechte filter voor indrukken een beetje compenseren. Eerlijk gezegd zou ik wel op een veiligere plek gaan staan dan in de middenberm.

Moment van rust

Ik vraag me overigens af wat er zou gebeuren als ik met een zak over mijn hoofd naast de haas (“Thinker on Rock”) van Barry Flanagan op het Neude ga staan. Misschien moet ik de haas ook een papieren zak over zijn hoofd doen, dan heeft het geheel een toch ietwat kunstzinnige uitstraling. Waarschijnlijk zouden mensen teleurgesteld zijn als ze horen dat het geen creatieve actie is maar enkel een autist die even rust aan haar hoofd nodig heeft. Een andere mogelijkheid is dat mensen me geld geven zoals bij een levend standbeeld. Wat te doen als er een duif op de zak gaat zitten. Dan schrik ik me natuurlijk dood want ik kan niet zien wat het gekriebel op mijn hoofd is. Alles overwegend vermoed ik dat de zak over mijn hoofd niet zo’n goede oplossing is. De koe staat het prachtig maar het is niet functioneel, en dat noemt men kunst.

Snel doorgefietst

Vanmiddag ging ik van kantoor even naar huis om mijn ramen dicht te doen omdat er fikse buien in de lucht hingen. Op mijn terugweg fietste ik langs de schoonheidsspecialist. Daar hadden twee vrouwen een enorme ruzie. De ene vrouw, waarschijnlijk een klant, riep steeds: “loop niet te liegen en ben eerlijk tegen me”. Ondertussen werden er over en weer harde klappen uitgedeeld. Één collega schoonheidsspecialiste ging tussen de vechtende dames in staan, maar het slaan en schoppen ging gewoon. Inmiddels werd de politie gebeld. De ene vrouw wilde vervolgens wel met de ander praten en riep “als je me blijft slaan kan ik niet met je praten”. Het zag er erg bizar uit, vrouw in een net pakje, haren mooi opgestoken, lange kunstnagels en ondertussen bleef ze maar meppen en schelden. Ik weet niet hoe het is afgelopen omdat het begon te regen ben ik snel doorgefietst.