Afgelopen zaterdag waren er mensen in het museum met folders voor de Night of Light. Ik dacht al vrij snel hier klopt iets niet. De vrouw had een erg blije christelijke uitstraling en de manier waarop ze praatte was allesbehalve wereldlijk. Een verhaal over de gehaaste samenleving en momenten van bezinning en dit alles met kaarsjes in de Domkerk.
Op zich kan ik me voorstellen dat het er mooi uitziet, de Domkerk vol met kaarsjes. Als het daarbij blijft, vind ik het allemaal prima. Toen ik haar vroeg of het een religieuze context had zei ze: “niet per se”. Vaag antwoord van zo’n christelijk mevrouw. “Bestaat God? Nou, niet per se”. Voordat ik de folders wilde neerleggen heb ik toch even uitgezocht wie deze mensen zijn van de Night of Light.
Op het internet vond ik allerlei informatie die mij in ieder geval niet dichter bij God brengen. Een dominee die na het aansteken van een kaarsje met mensen wil praten over God. Als katholiek ben ik regelmatig door protestanten voor gek verklaard als ik een kaarsje opstak in een kerk. Ik wilde dan toch heel even de aandacht en steun van Onze Lieve Heer vragen. Protestanten zeggen: “God is er altijd daar heb geen kaarsje voor nodig”. Hetgeen ik prima vind, zo heeft ieder zijn geloof en rituelen. Maar dat nu juist een vrouwelijke dominee druk bezig is met het branden van kaarsjes om met mensen in contact te komen om te praten over God, dat gaat me wel te ver. Het voelt als vreemd gaan of het beste van twee geloven, de emancipatie van de protestante kerk maar met de mystiek van de katholieke kerk.
Mijn collega geloofde eerst niet dat het niet helemaal goed was. Uiteindelijk ging ze over stag en mocht ik de folders weggooien.