Slechthorend of niet slechthorend dat is de vraag…

De afgelopen dagen is er iets mis met mijn gehoor. Ik versta compleet wat anders dan daadwerkelijk wordt gezegd. De mondhygiënist zei dat ik een kleine verzekering had. Met die zorgverzekeraars van tegenwoordig weet je niet meer zeker wat je krijgt. Ik vroeg aan hem of mijn verzekering de behandeling zou vergoeden.
– “Nee”.
– “Hoezo niet?”
– “Ik zei u net al dat u een verzekering heeft”.
– “Ja dat klopt, ik heb een verzekering”.
Inmiddels bekroop me het gevoel dat er wellicht sprake kon zijn van een misverstand. Uiteindelijk herhaalde hij het nog een keer:
– “U heeft een kleine ontsteking rechtsboven”.
– “Gelukkig! Geen problemen dus”, antwoordde ik hem.

Nee het was helemaal niet gelukkig! De ontsteking zou mijn kaakbeen kunnen aantasten en dan had ik een groot probleem. In ieder geval was het misverstand wel opgelost. Nou ja, gedeeltelijk. Als de behandeling pijn deed moest ik hem dat laten weten. “Hoe?”, was mijn vraag. “Door je hand op te steken”. Direct kwam er een vervolgvraag in mijn hoofd op. Welke hand, links of rechts. Het lukte me om deze vraag te onderdrukken. Alleen een autist maakt daar een probleem van.

In de bibliotheek belde een mevrouw die haar dvd’s wilde verlengen. Ik verstond dat ze vandaag was gaan fietsen en de dvd,s niet terug kon brengen. Ik dacht wie gaat er in godsnaam lang fietsen met dit weer, wel sportief natuurlijk. Op de vraag waar ze naar toe was gefietst en hoe ver kreeg ik het antwoord: “Ik heb vanaf één uur ’s nacht in het ziekenhuis gelegen, aan het infuus. Ik kom net thuis”. Gelukkig ging het wel beter met haar.

Bij mijn collega’s hoorde ik een hoog zoemend geluid. Het geluid was net zo irritant als een bromvlieg die tegen het raam aan blijft vliegen. Ze vertelden me dat het een rustgevend achtergrond muziekje was, ik vond het niet rustgevend en wilde wat gaan slopen. Het maakte niet uit wat. Ze deden de muziek uit, wat een rust. Voor mij is absolute stilte het meest rustgevend. Toen ging de harde vervelende deurbel, in koor zeiden ze, “Nu wil ik wat gaan slopen!”

De ene keer hoor ik dus te weinig en de andere keer teveel.