In het Centraal Museum is er een tentoonstelling over Nijntje die dit jaar zestig is geworden. Over zeven jaar gaat ze met pensioen en dat heeft ze wel verdiend. Het moet vreselijk zijn om een konijn te zijn dat zo populair is. Bij de ingang van het museum verzamelen zich dagelijks tientallen kleine hooligans met hun families. De kinderen leven zich uit en ook de ouders voelen zich weer jong. Ze gooien net zo hard houten blokken naar hun kinderen als de kinderen naar Nijntje blokken gooien. Zo vindt één ieder een slachtoffer om zijn agressie op bot te vieren. Wie dacht dat het allemaal idyllisch en vreedzaam was, want daarom is ons konijn zo populair, komt bedrogen uit, het gaat er hard aan toe. Ik geloof niet dat Dick Bruna ooit heeft gedacht dat het konijn zo zou verloederen. In de winkel gaat het gevecht verder. Kinderen die hun zakken vullen met allerlei Nijntje prullaria; wasknijpers, bordjes, kopjes, spaarpotten, boekjes, slabbetjes, messen, vorken en nog veel meer. De ouders schudden hun kinderen uit voordat ze naar huis gaan.
In het restaurant kunnen de kleintjes een konijnenbroodje eten, de ogen worden er als eerste uitgepulkt om vervolgens met een venijnige hap de oren af te bijten. Ach wat een leed! Gelukkig is hier de verloedering niet zo erg als in Japan. Daar zijn volwassen vrouwen helemaal verliefd op haar. In menig love hotel is er een “konijntje speelkamer”, waar de meesteres, verkleed als konijn, haar man met Nijntje prikkers bewerkt. “Fifty Shades of Grey” is er niets bij. Ik zelf krijg ook wilde fantasieën omdat ik word overspoeld door het konijn en haar, de hele dag door krijsende aanhangers. De kop wil ik van haar romp afrukken. Beste lezer u hoeft niet bang te zijn dat de kleintjes hierdoor geshockeerd zullen zijn want in de kinderslaapkamers wordt ze nog veel hardhandiger behandeld.
Gelukkig krijgt ze haar eigen museum waar voortdurend bewaking zal zijn zodat ze rustig oud kan worden.
ben geweest….. het was vreselijk!
Mooi zo!