The Yellow House. Van Gogh, Gauguin, Nine Turbulent Weeks in Arles

Het Gele Huis. De bewogen vriendschap tussen Van Gogh en Gauguin

Geschreven door Martin Gayford, 2006

The Yellow House

Het is een bijzonder boek omdat het uitgebreid beschrijft hoe Van Gogh en Gauguin samenleefden en samenwerkten in het ‘gele huis’. Het geeft een beschrijving van hun dagelijkse leven en hun botsende karakters. In het boek staan afbeeldingen van de schilderijen waardoor het verhaal meer tot leven komt.

Hieronder staat een opsomming van opmerkelijke feiten uit het boek.

  • Vincent woonde al enige tijd in Arles voordat Gauguin er kwam wonen. Gauguin woonde in Bretagne samen met Bernard. Gauguin ging naar Arles om geld te verdienen voor een reis naar Martinique. Hij wilde ontsnappen aan de industrialisatie en hij kreeg veel meer inspiratie in een exotisch land dan in Europa.
  • Vooraan in het boek staat een plattegrond van het huis. De studio waarin ze werkten is op de begane grond. De slaapkamers waren boven. De kamer van Gauguin was alleen bereikbaar via de kamer van Van Gogh. Dit leidde tot een vervelend voorval met Vincent. Gauguin werd bang toen Vincent midden in de nacht naast zijn bed stond te schreeuwen en hij zijn kamer niet uit kon.
  • Van Gogh en Gauguin schilderden naast elkaar in de buitenlucht. Het is bijzonder om te zien dat één locatie tot zo’n verschillende schilderijen leidt.
  • Vincent en Gauguin hadden weinig geld om van te leven. Om geld te besparen maakten ze zelf van jute schildersdoeken. Jute heeft een grove structuur waardoor het lijkt alsof de verf dik op het doek is geschilderd. Als grondverf werd bariumsulfaat gebruikt dit in plaats van gesso. Het gebruik van nieuwe materialen leidde tot onzekerheid. Zo bestond de angst dat de verf zou afbladderen als het doek werd opgerold voor verzending en daarna op een spieraam werd vastgemaakt.
  • Na het incident waarbij Van Gogh een stukje van zijn oor afsneed, werd er door de inwoners van Arles een petitie ingediend bij de burgemeester. Ze wilden niet dat hij weer terugkwam naar het ‘gele huis’. Zijn buren waarmee hij altijd goed contact had, waren ook tegen zijn terugkomst.
  • Twee stoelen geschilderd door Van Gogh.
  • Deze stoelen laten zien hoe de verhouding was tussen Van Gogh en Gauguin in het ‘gele huis’ en hun verschillende manier van werken. De comfortabele stoel van Gauguin staat in contrast met de eenvoudige stoel van Van Gogh. De lege stoelen verbeelden ook de eenzaamheid die Van Gogh voelde. Op de stoel van Van Gogh ligt tabak en een pijp dit geeft zijn sobere levensstijl weer. Op de comfortabele stoel van Gauguin liggen twee boeken en staat een kaars. De gele kaft van de boeken geeft aan dat het moderne Franse romans zijn van bijvoorbeeld Flaubert of Zola. 
  • Vincent schilderde op een spontane en realistische manier. Gauguin daarentegen schilderde vanuit zijn verbeelding en geheugen.
  • Door de kunsthandel van Theo van Gogh werd het werk van Gauguin bekend en zeer gewaardeerd in Parijs. Dit had tot gevolg dat hij niet zo snel wegging bij Vincent omdat hij zijn broer nodig had voor de verkoop van zijn werk. Gauguin dacht dat 2000 francs voldoende was voor zijn reis. Van Gogh probeerde hem te ontmoedigen door te zeggen dat hij veel meer geld nodig had. De afspraak was dat Gauguin drie maanden in Arles zou blijven maar na negen vertrok hij.
  • Vincent was ook bezig met de “technische kant” van het schilderen. Zo ontwikkelde hij een kleurentheorie. Hij wilde hierover van gedachten wisselen met Gauguin maar hij  was alleen geïnteresseerd in schilderen.
  • Deze twee portretten van Madame Rouilin laten ook de verschillen zien tussen Van Gogh en Gauguin. Het is merkwaardig dat Madame Roulin wel naar Gauguin kijkt maar niet naar Van Gogh. Ze voelde zich ongemakkelijk bij Van Gogh en vermeed daarom oogcontact.
  • Vooral de fragmenten van de brieven maken het boek leuk. Er werd enorm veel geschreven in het ‘gele huis’. Niet alleen door Van Gogh maar ook door Gauguin. Bijna elke dag werden er brieven verstuurd en bezorgd. Het schrijven van brieven vulde de avonden. Ze lazen ook veel boeken, bijvoorbeeld Madame Bovary van Gustave Flaubert en boeken van Proust.
  • Van Gogh was erg onrustig daarom rookte hij aan een stuk door en dronk hij veel Absint. In zijn brieven aan Theo schrijft hij dat door Absint de details meer tot leven komen.

Held op skeelers, blijkt held op sokken te zijn

65+skeelers
65+ skeelers

Gisteren werd er rond 18.30u aangebeld. Op dat tijdstip doe ik de voordeur niet open omdat het meestal een pizzacourier is. In het verleden deed ik nog wel eens de deur open maar dan wilde de bezorger dat ik voor de pizza betaalde en het verder afhandelde met de buren. Daar heb ik echt geen zin meer in.
Om 20.30u werd er weer aangebeld en deze keer gaf de persoon die voor de deur stond niet op. Hij bleef zolang bellen dat ik er gestoord van werd en ik besloot om door de raam te kijken naar wie er voor de deur stond. Het waren twee nogal vage figuren; licht getint, petje en hoody, dat belooft niet veel goeds. Toen ik het dacht kreeg ik een hekel aan me zelf. Het is ronduit racistisch om dit te denken. Op basis van weinig informatie veroordeel ik hen tot foute types. Als er een blonde Hollandse jongen voor de deur had gestaan was er al lang iemand naar beneden gegaan.
Ik deed de raam open en vroeg hen wat ze wilden. Ze hadden twee pakketjes die ze bij de buren moesten afleveren. Het ziekenhuis was dicht en ik zei dat het morgen pas weer open zou gaan. De jongens moesten het die dag bezorgen anders kregen ze problemen met hun baas. Ik dacht: is dit mijn probleem of is het jullie probleem? Het was wel duidelijk dat ze niet van plan waren om te gaan. Een van hen zei dat ze van PostNL waren. Dat gaf wat meer vertrouwen, alhoewel dat ook vaak vreemd volk is.
Omdat de rascistische neiging me nog dwars zat, besloot ik om de deur open te doen. Ik wil niet leven in een wereld waarin mensen eigenlijk geen eerlijke kans krijgen. Ze proberen op een nette manier hun geld te verdienen maar als iedereen je wantrouwt gaat dat niet lukken. Het petje en de hoody hadden ze beter niet kunnen dragen maar toch…
Het meest bizarre was hoe dit verhaal eindigt. Ik was nog maar net binnen toen er werd aangeklopt. Mijn buurjongen stond voor de deur met zijn skeelers in zijn handen en op sokken. Hij wilde weten wat de jongens kwamen doen. Ik vertelde dat ze pakketjes wilden bezorgen. Hij had de jongens bij de voordeur zien staan en was de straat overgestoken omdat hij niet naar huis durfde te gaan. Hij vond het enge jongens en dacht dat het inbrekers waren. Mijn tactiek is dan juist; verstoren, laat zien dat je er bent, maar dit terzijde. Hoe dan ook, is het een mega sukkel. Hij zag dat ik de deur open deed voor vermeende inbrekers en bleef rustig staan kijken aan de overkant van de straat. Zonder mij te helpen! Toen hij wegliep dacht ik dit is echt een held op sokken.

Wie maakt me los!

100% versgarantie
Fijn dat er toch nog zekerheden zijn in het leven. Van de overheid hoef je niets te verwachten. Alhoewel één ding weet je zeker, de overheid doet niet wat ze beloofd heeft. Altijd zijn er weer die allerkleinste lettertjes waarop een uitzondering is gebaseerd. Of een staatssecretaris die zegt: “het gaat minder slecht dan verwacht, de problemen vallen nog mee”.

Vandaag was ik met mijn vage hoofd bij de Jumbo en moest ik dus goed opletten. Klopt de prijs, de houdbaarheidsdatum en zijn mijn groente en fruit niet rot. Zo zag ik dus beschimmelde aardbeien in mijn doosje. Bij de Jumbo kun je dan aanspraak maken op de 100% versgarantie, één van de vijf zekerheden. Je krijgt een tasje met gratis groente en fruit. De hele zomer is het me niet gelukt om verse aardbeien in de supermarkt te kopen. Steeds zat er een rotte tussen. Ik was het helemaal beu, tijd voor actie!

Mijn beklag bij de jongen van de groenteafdeling leverde niets op. Hij zei dat er ook doosjes waren zonder rotte aardbeien. Ik dacht: “daar gaan we weer, een zekerheid die geen zekerheid is”. Ronduit misleiding. Als vage vogel geef je het dan toch niet op. Kom maar op met dat tasje! Ik ben met mijn aardbeien naar de kassa gegaan. Het kassameisje was niet op de hoogte van de 100% versgarantie, maar ik hoefde ze niet te betalen. Door lang met het doosje te schudden had ze wel de bedorven aardbeien laten verdwijnen. Waar zijn mijn rotte aardbeien gebleven?!

De volgende stap was de servicebalie. Na wat schudden kon je de verrotting weer zien. Ik werd teruggestuurd naar de groenteafdeling daar zou ik dan een tasje krijgen.

De jongen was verdwenen maar het meisje van de broodafdeling vulde het tasje voor me. Ik mocht zeggen wat ik lekker vond: kersen, druiven en paprika. Aardbeien durfde ze me niet te geven omdat er in elk doosje wel een rotte zat. Lijkt me best grappig als je met het doosje rotte aardbeien uit de 100% versgarantie zak weer teruggaat voor nog een gratis zak.

De teruggekomen groentejongen zei dat de aardbeien extra goedkoop waren (€1,99) omdat ze niet meer vers zijn. Dat vind ik wel een vreemde redenering, wie wil er nou rotte aardbeien? Zet dit er dan ook bij: goedkoop maar wel rot, doe er uw voordeel mee!

Ik heb gehoord van een collega dat de jongen de gratis zak zelf moet betalen. Zo doet hij extra zijn best om rotte producten weg te halen. Maar daar staat hij dan, tien kratten vol met rotte aardbeien. Dat is best zielig maar de zekerheid moet ergens op gebaseerd zijn.

Trots ging ik naar buiten met mijn 100% versgarantie tasje. Missie geslaagd!

Pakketbezorger in opleiding

Pakketbezorger
Pakketbezorger, Illustratie: Xandra Knoth augustus 2015

Enige weken geleden heb ik aan een vriend beloofd om een boek dat hij leuk vindt door zijn brievenbus te doen. Lijkt simpel: men neme het boek, je gaat naar zijn huis en je doet het door de brievenbus, et voila.
Zo simpel is het echter niet, althans niet voor mij. Allerlei vragen dwarrelen door mijn hoofd. Wat is het beste tijdstip om het boek door de brievenbus te doen? Overdag als hij zeker niet thuis is? ’s Avonds of in het weekend als hij wel thuis is? Eigenlijk maakt het niets uit of hij wel of niet thuis is, daar heb je een brievenbus voor zodat je op elk moment van de dag iets kan afgeven.
Toch vraag ik me af of ik eerst moet aanbellen voordat ik het door de bus doe, zodat ik het hem persoonlijk kan overhandigen. Dit kan ook ongepast gedrag zijn omdat het kan worden gezien als een onaangekondigd bezoek. Gelet op zijn woonsituatie is het heel goed mogelijk om het boek door de brievenbus te doen zonder dat hij me ziet en hij het pas uren later op de deurmat vindt. Dan ben ik al lang weer thuis.

Om het boek zonder verpakking door de brievenbus te doen, vind ik geen goed idee omdat het dan beschadigt. Daarom heb ik het in een oude Amazon verpakking gedaan. Volgende probleem, past het dan nog wel door de brievenbus? Op de website van PostNL heb ik gekeken naar de afmetingen van een brievenbus. Ik heb het pakketje opgemeten en in principe zou het moeten kunnen. Als zijn brievenbus te klein is, moet ik dan weer naar huis gaan en het in een andere verpakking doen? Of het afgeven bij de buren? Bij hem aanbellen? Dan ben ik weer terug bij af. Mijn leven lijkt één groot ganzenbord. Het liefst zou ik hem willen bellen en vragen wat de ongeschreven regels zijn voor het bezorgen van een boek. Dat is natuurlijk behoorlijk idioot, maar toch… Ik kan het ook aan hem geven bij een volgende afspraak maar dan verbreek ik mijn belofte om het bij hem thuis in de brievenbus te doen.
Inmiddels zwerft het boek al weken door mijn huis en kan hij het boek zich vast niet meer herinneren.

Update
Na het schrijven van de bovenstaande tekst heb ik het boek gisterenavond bezorgd. Het was eigenlijk heel simpel. De verpakking paste niet door zijn brievenbus. Ik wilde toen weer naar huis gaan, maar dat vond ik onzinnig. Ik zag licht branden en voorzichtig heb ik aangebeld. Zoals gebruikelijk doen de mensen dan de deur open en heb ik het hem persoonlijk gegeven. Ik had hem gisteren ook gemaild met de vraag hoe hij het boek wilde ontvangen. Hij wist inderdaad helemaal niets meer over het boek. Mijn mail vond hij nogal raadselachtig en hierdoor kon hij het niet beantwoorden
Ik had et voila op de verpakking geschreven maar die link maakte hij niet.
Gelukkig is de missie geslaagd en kan het van mijn “te doen lijstje” af.

De politie staakt of toch niet?

Politieagent op de fiets
Politieagent op de fiets

Gisteren zag ik steeds twee agenten op gammele damesfietsen over de Billstraat rijden. Meestal fietsen ze op een stoere mountainbike en dan lijkt het erop dat ze op straat zijn om de wet te handhaven. Zou er zoveel bezuinigd zijn bij de politie dat een fatsoenlijke fiets te duur is?

Als politiemannen op damesfietsen rijden dan heb ik er geen vertrouwen meer in. Je kunt toch niet hard fietsen op zo’n barrel. Iedere inbreker lacht zich dood, hij hoeft niet eens te gaan rennen. Hebben ze misschien een damesfiets omdat ze niet goed op en af kunnen stappen? Dan ben je echt aan pensioen toe. Zelfs de stadswachten rijden op betere fietsen en dat zijn nepagenten. Waarom ze  alleen maar op de Biltstraat blijven is ook een raadsel, zo gevaarlijk is het hier niet. Misschien is dat wel de reden want dan hoeven ze zeker niet actie te komen.

Nu staken ze, wanneer gaan ze dan handhaven? Of in gewoon Nederlands: aan het werk. In principe grijpen ze alleen in bij misdrijven. Als ik roep “Jullie lijken een stelletje nichten op die fietsen” dan denk ik dat ze niet in actie komen. Ik geef alleen mijn mening en dat mag in dit land.

Ze grijpen waarschijnlijk wel in als ik roep: “Eh stelletje nichten, pak me dan als je kan!!!” Dat is een  provocatie en belediging van een ambtenaar in functie. Het is echter geen misdrijf, alleen maar een overtreding. Zo kan een staking tot verwarrende situaties leiden. Ik krijg de neiging om allerlei dingen uit te proberen: door rood fietsen, peuters vastbinden aan een lantaarnpaal, op een chihuahua  stampen of om uit zoveel mogelijk fietsen het voorwiel te halen. Zo bedenkt eens mens nog eens wat. Dan hebben de agenten op de Biltstraat in ieder geval wat te doen. Of fietsen ze dan door naar een andere rustige straat?