De onzichtbare vijand

Door het overlijden van Joost Zwagerman is er een krater geslagen in de Nederlandse cultuur. Erg treurig dat zo’n getalenteerde man geen toekomst meer voor zich zag. Hij vocht jaren tegen zijn somberheid. Het deed me denken aan het voorwoord in het boek “De bipolaire stoornis: de onzichtbare vijand” geschreven door Ana González Isasi, Het is een bijzondere beschrijving van deze ziekte. Kort gezegd: de huurder die zijn eigen huis sloopt. Het geeft ook aan hoe weerbarstig deze ziekte is.

Ik denk dat iedereen weleens is omgegaan met een “onbekende vriend”. Een klasgenoot, kennis, oom, neef of een ander familielid die je een plezier doet bij één of andere speciale gelegenheid, die je genegenheid wilt tonen en prijzen. Je geeft hem cadeaus die zijn dromen laten uitkomen, ofschoon je deze persoon niet echt goed kent.

Een bipolaire stoornis vindt het eveneens niet belangrijk wie je bent. Deze ziekte weet niet dat hij zich in jouw geest genesteld heeft. Het is een huurder die tegelijkertijd zijn eigen onderdak verwoest. Hij vermengt en versmelt zich met je en je koopt cadeaus voor hem zonder dat je zijn wensen kent. Cadeautjes waarvan je denkt dat hij ze leuk zal vinden en waardoor je het goed met hem kan vinden. De ene keer lukt het maar andere keren niet en je weet niet goed waardoor dat komt.

Je koopt een jointje voor hem, een glas wijn, een nacht zonder te slapen… De huurder begint herrie te maken, heel veel herrie. Je geeft hem een gepaste dosis lithium, acht uur slaap, ’s avonds een film met je beste vrienden… De huurder wordt weer rustig.

Iedereen kent de woede van de bipolaire stoornis als hij niet blij is met zijn cadeaus. Hij maakt je het leven zuur, hij verhindert dat je naar je werk gaat, steelt je vrienden, zondert je af van je familie, hij wist je lijst met favoriete bezigheden, laat je opsluiten in een psychiatrisch ziekenhuis, schrapt je persoonlijkheid en in het meest vreselijke geval berooft hij je van het leven. Als de bipolaire stoornis niet tevreden is met zijn cadeaus verandert de stoornis en wordt hij weerbarstige, onwillig en dwars.

De bipolaire stoornis is een onzichtbare en onmogelijke vijand. Je moet hem aftasten en leren wat de goede cadeaus zijn zodat hij niet vervelend wordt. Je moet leren hoe je het beste met hem kunt omgaan terwijl je je eigen leven leidt.

Waar in deze tekst hij staat kan ook een zij worden gelezen. Ik wil niet seksistisch zijn en deze ziekte mannen in de schoenen schuiven. Vijand is overigens ook onzijdig. De behandeling lijkt een beetje op “De samen-op-weg-kerken” Dat je weer een eenheid bent na vele toenaderingspogingen.