Déjà vu

In de zomer van 2010 werd mijn vader opgenomen in een verpleegtehuis. De PVP krant uit herfst 2010 ging over ouderen in de psychiatrie. Ik schreef een korte tekst om het perspectief van de familie te verwoorden. Ik vrees dat de verzorging in de afgelopen zes jaar niet veel beter is geworden. Nu is mijn moeder erg ziek en het hoogst haalbare is een verpleegtehuis. Wat wens je iemand toe, dat is de vraag.

Onlangs is mijn vader opgenomen in een verpleegtehuis. De verzorging thuis werd ondanks de thuiszorg te zwaar voor mijn moeder. Vooraf was ik al gewaarschuwd door een kennis van wie de vader ook opgenomen is: “de verzorging in een verpleegtehuis is minimaal, stel het zolang mogelijk uit.” Minimaal, maar wat houdt dat in? Eén keer per week onder de douche en de andere dagen wordt hij afgestoft met een doekje. Met een rollator lopen, liever niet want de verplegers hebben geen tijd om op te letten of hij valt. Hij kreeg direct een rolstoel om zich al trippelend voor te bewegen. Dat de rolstoel een lekke band had leek niemand te interesseren. Medicijnen en boterhammen die al uren op het nachtkastje staan, vieze kleren en ongepoetste tanden.

Dat mijn vader niet meer thuis kan wonen vind ik erg triest maar ik troostte me met de gedachte dat hij goed zou worden verzorgd. Geen luxe maar wel verzorgd. Ik heb geklaagd bij het verpleegtehuis maar hun antwoord was: “als je het anders wilt dan mag je het zelf komen doen”. Uit angst dat mijn vader de dupe wordt van mijn geklaag zwijg ik en hoop dat de verzorging beter wordt.

PVP Krant 2 Nieuwsbrief van de Stichting PVP, 20e jaargang nummer 2, herfst 2010, p. 6