IM Joke Merkx-Boeijen

En dan ineens zijn je dagen geteld.

De afgelopen maanden speelde mijn moeder de hoofdrol in haar favoriete film: Hable con ella, praat met haar. Steeds zag ik overeenkomsten tussen haar leven en dat van de comateuze Alicia, de hoofdpersoon in deze film. Dat we je bijvoorbeeld in een rolstoel in de zon zetten. Dat ik urenlang tegen je praatte als ik bij je op bezoek was. We masseerden je benen en we verzorgden je huid. Voor het geval dat je nog wakker zou worden

Wij wachtten naast je bed en zagen dat de tijd voorbij ging, zonder dat er iets gebeurde. Ik vroeg me af wie zit er in dit lichaam, mijn moeder? Of is ze allang verdwenen? Door goed naar je gezicht en ogen te kijken hadden we contact met je, soms een fractie van een seconde, maar we wisten dat je er nog was.

Een verpleegster in het Radboud zei: “Contact maak je met je hart, daar zit de liefde voor je moeder en in haar hart de liefde voor jou. Er gewoon zijn voor haar is voldoende.” En dat deden we.

De afgelopen jaren belde ik je elke dag, en we spraken over de meest uiteenlopende dingen. Bij de jaarwisseling zei je altijd “Hopelijk kunnen we ook dit jaar weer gezellig kletsen met elkaar”. Je vertelde me wat je had gegeten of over een boek dat je aan het lezen was. Je las de meest ingewikkelde boeken, Happerende hersenen bijvoorbeeld, een boek over hersenaandoeningen. Samen zochten we een boek uit voor ons eigen leesclubje. Je vertelde me dat je op youtube een leuk filmpje had gezien. Een gemist programma keek je op je iPad. Ik werd ook altijd op de hoogte gehouden van het wel en wee in Helmond.

Je was ook de redacteur van mijn blog en las als eerste mijn tekst. Zonder jou goedkeuring werd een bericht niet op het internet gezet. Toen ik in het ziekenhuis met je praatte over mijn blog en zei dat ik mijn grootste fan niet kwijt wilde raken, was haar antwoord: “Je kunt het ook goed zonder mij”.

Een van je laatste woorden zijn “Ik ben zo ziek en ik weet niet wat ik heb”. Als je van je bed naar een rolstoel ging keek je me aan met een blik van doe iets! help me! het doet zo’n pijn. Machteloos heb ik toegekeken en mijn hoop op verbetering brokkelde steeds verder af. In mijn hart deed het zo zeer.

Wij hebben er alles aan gedaan om een behandeling voor je te vinden, waardoor je beter kon worden. Helaas is er geen oorzaak gevonden voor je lijden. Verder leven op deze wijze, was onmogelijk.

Graag had ik wat extra tijd gekregen, al was het alleen maar om nog een laatste keer met je te kunnen praten. Om te kunnen zeggen dat ik van je houd en dat jij kan zeggen dat je van mij houdt.