De gewone wereld met gewone mensen is behoorlijk ongewoon. Nog niet zo lang geleden werd ik door een jonge vrouwelijke verkeersbrigadier vermanend toegesproken.
“Wat zijn we aan het doen mevrouw?”
“Wie is we”, vroeg ik haar.
“Dat bent u”.
“Maar ik ben alleen?” Nou ja, het zal wel dacht ik.
Zo gemakkelijk ging dat niet. Ik moest toch op de hoogte worden gebracht van de onveilige situatie.
“Het is levensgevaarlijk wat u doet. U fiets dwars door wegwerkzaamheden heen. Voor u het weet wordt u doodgereden door een graafmachine die heel hard achteruit rijdt. En dat willen we niet.”
Weer dat we, ze ontpopte zich tot de koningin van de wegwerkzaamheden.
“Als het levensgevaarlijk is dan moet hij dat misschien niet doen, zo hard achteruit rijden”, was mijn suggestie. Ze wilde me nog meer vertellen over mijn wangedrag maar ik fietste heel hard weg, dwars over de plaats delict.
Later zag ik haar bij Cervantes omdat de werkzaamheden voor het pand plaatsvonden. Ze wilde een metalen plaat hebben waar ze kopjes koffie op kon zetten. “Bedoelen we een dienblad”, vroeg ik aan haar. Ja inderdaad. “Dan zal ik dat voor ons eens gaan zoeken.” “Nee, het is voor mij, sputterde ze tegen”. Om het nog erger te maken, vroeg ik haar “Mevrouw, wat zijn we nou toch aan het doen”. Flauw maar ik kon het niet laten.
De ‘Guerrilla Girls’ zullen het de komende jaren erg druk gaan krijgen. Mocht iemand ooit hebben gedacht dat de vrouwenemancipatie voltooid is, dat vrouwen gelijk zijn aan mannen, dan is dit onjuist. Tijd om wakker te worden.
De ’Guerrilla Girls’ is een feministische actiegroep met 55 anonieme leden. De groep is opgericht in 1985, ze maken tentoonstellingen en postercampagnes. Hun missie is de zichtbaarheid van vrouwen in de kunstwereld te vergroten. Er zijn alleen vrouwen lid die een artistieke carrière hebben en daarom zijn ze anoniem. Ze gebruiken als pseudoniem de namen van overleden kunstenaressen en ze dragen gorilla maskers. Ze geloven dat vrouwen op meerdere fronten ongelijkwaardig worden behandeld. Door de jaren heen is hun doel verruimt, ze strijden tegen discriminatie en ondersteunen mensenrechten voor alle mensen en geslachten.
Door de uitspraken van Trump over vrouwen is de ongelijkheid pijnlijk duidelijk geworden. Op zich kun je denken, “het is één womanizer en daarmee is de emancipatie van de vrouw nog niet aangetast”. Sinds het moment dat hij de nieuwe president van de Verenigde Staten is geworden, hebben we een probleem.
We zijn nu in een nieuwe dimensie terechtgekomen. Franse presidenten hadden allemaal een minnares, de Spaanse prins Juan Carlos I was op safari in Botswana met zijn minnares. Berlusconi’s seksschandaal rondom de bunga-bungafeestjes. Daarentegen heeft de machtigste persoon in Europa Angela Merkel geen minnaar, maar dit terzijde. Deze amoureuze en pikante praktijken werden allemaal bekend nadat ze president waren geworden, en het werd oogluikend toegestaan.
Trump is trots op zijn seksistische gedrag en ontkent niet dat hij graag met zijn handen in het kruis van vrouwen zit. Het lijkt op puberaal gedrag. Hoeveel erger kan het nog worden. Wie weet heeft hij in zijn werkkamer een lijst hangen met de namen van alle vrouwen die hij onheus heeft bejegend. Uitermate vreemd ook dat vrouwen op deze man hebben gestemd. Het is een serie-aanrander die chemisch gecastreerd dient te worden en begeleid moet worden door een seksuoloog. Zodat het in de toekomst niet meer voorkomt.
Victoria and Albert Museum, London, U.K, 2014
Victoria and Albert Museum, London, U.K, 2014
Wat mij betreft ligt de grens bij het publiekelijk vertellen dat je je handen niet thuis kan houden bij vrouwen. Dat maakt iemand zielig en vunzig. Een Brenninkmeijer die lingerie inkocht voor de C&A vertelde me eens op een feestjes dat hij een leuke baan had gehad en met veel plezier had gewerkt. In Thaise fabrieken voelde hij bij jonge meisjes of de lingerie goed paste. Hij dacht er nog half kwijlend aan terug. Het delen van deze escapades met mij leidde tot een onverwachte reactie: “Dat vind ik gewoon goor, je had handen thuis moeten houden”. Ik was nog mild omdat het om een gepensioneerde man ging, decorumverlies door alzheimer is dan niet meer uit te sluiten. Van zijn vrouw hoorde ik later dat hij impotent was. Het ego van deze vroeger aantrekkelijke man was duidelijk geknakt en daarom bleef er niets anders meer over dan vieze praatjes met een jonge vrouw op een feestje. Ik ben snel naar huis gegaan om nog meer ongepaste onthulling te voorkomen.
Waarschijnlijk treft Trump hetzelfde lot. Welke vrouw accepteert het nog dat hij met zijn handen in haar kruis zit. Alleen de bimbos maar zeker niet de bitches en ballbrekers. De Guerrilla Girls zitten hem in ieder geval op zijn hielen.
