Wat zijn we aan het doen?

De gewone wereld met gewone mensen is behoorlijk ongewoon. Nog niet zo lang geleden werd ik door een jonge vrouwelijke verkeersbrigadier vermanend toegesproken.
“Wat zijn we aan het doen mevrouw?”
“Wie is we”, vroeg ik haar.
“Dat bent u”.
“Maar ik ben alleen?” Nou ja, het zal wel dacht ik.

Zo gemakkelijk ging dat niet. Ik moest toch op de hoogte worden gebracht van de onveilige situatie.
“Het is levensgevaarlijk wat u doet. U fiets dwars door wegwerkzaamheden heen. Voor u het weet wordt u doodgereden door een graafmachine die heel hard achteruit rijdt. En dat willen we niet.”
Weer dat we, ze ontpopte zich tot de koningin van de wegwerkzaamheden.
“Als het levensgevaarlijk is dan moet hij dat misschien niet doen, zo hard achteruit rijden”, was mijn suggestie. Ze wilde me nog meer vertellen over mijn wangedrag maar ik fietste heel hard weg, dwars over de plaats delict.

Later zag ik haar bij Cervantes omdat de werkzaamheden voor het pand plaatsvonden. Ze wilde een metalen plaat hebben waar ze kopjes koffie op kon zetten. “Bedoelen we een dienblad”, vroeg ik aan haar. Ja inderdaad. “Dan zal ik dat voor ons eens gaan zoeken.” “Nee, het is voor mij, sputterde ze tegen”. Om het nog erger te maken, vroeg ik haar “Mevrouw, wat zijn we nou toch aan het doen”. Flauw maar ik kon het niet laten.