Vorige week was ik op vakantie in Barcelona. Bij het plannen van mijn vakantie had ik al rekening gehouden met het referendum op 1 oktober. Ik verwachtte problemen omdat de Spaanse regering tegen een onafhankelijk Catalonië is. Het verhaal over een zelfstandig Catalonië is behoorlijk gecompliceerd en ik zal hier niet verder op ingaan. Wat wel relevant is, is dat de Spaanse regering geen onafhankelijk Catalonië wil en de het Hoger Gerechtshof heeft bepaald dat een referendum in strijd met de wet is. Alle activiteiten voor het referendum zijn strafbaar. De Catalanen zijn hierover erg boos en voelen zich onderdrukt door Madrid en willen het referendum door laten gaan.
Toen ik zondag aankwam in Barcelona voelde ik direct een gespannen sfeer in de stad. Ik dacht dat dit te maken had met de aanslag van enkele weken geleden. Het viel me ook op dat er erg veel Catalaanse vlaggen hingen, vastgeknoopt aan balkons, aan beelden, bij kiosken, op pleinen.
Vorige week woensdag liep ik door de stad en kwam ik mensen tegen die de Catalaanse vlag hadden omgeknoopt en met een wit papiertje in hun hand. Op Plaza de Cataluña stonden zes ME bussen dat vond ik erg veel maar dacht er verder niet over na. Het gaf me wel een ongemakkelijk gevoel.
Na een bezoek aan een museum liep ik terug naar mijn hotel. Nog veel meer mensen met vlaggen en witte velletjes papier kwam ik tegen. Ik hoorde mensen roepen en het was inmiddels een grote groep mensen. Zo nieuwsgierig als ik ben wilde ik even kijken wat er aan de hand was, bovendien wilde ik graag een wit velletje. Dat is een mooi souveniertje dacht ik. Ik keek om heen of er iemand was die ze uitdeelde, of er een informatiepunt was.
Toen ging het mis. De groep mensen werd erg snel groter waardoor ik de menigte in werd geduwd. Voor ik het wist stond ik er midden in en de mensen gingen geen kant op. Ze riepen “Viva la republica” “Votaremos, 1-0” (Wij gaan stemmen op 1 oktober). Ik raakte onder de indruk van de felheid van de mensen om me heen. Inmiddels wilde ik weg uit de menigte maar dat ging niet. Ik heb even overwogen om bij een winkel naar binnen te gaan, maar dat was geen oplossing. Dan stond ik vast in de winkel. Door de grimmige sfeer en het feit dat ik niet weg kon raakte ik in paniek. Het enige wat ik kon denken was “ik moet hier weg”. Gelukkig zag ik een man in een knal geel t-shirt die ook weg wilde en de mensen opzij duwde. Ik heb me als het ware aan deze man vastgeplakt zodat er niemand tussen kon komen. Iedereen werd boos op hem omdat hij erg lomp was. Er was ook nog een vrouw die stennis begon te schoppen omdat de man haar billen en borsten had aangeraakt, dat hij misbruik van de situatie maakte om haar te kunnen betasten.
Ik was erg blij toen ik weer uit de mensen menigte was. Het was een domme actie van me omdat iedereen weet dat je in het buitenland bij demonstraties moet wegblijven. Daarnaast had ik me niet gerealiseerd dat ik zo snel ingesloten kon worden. Het witte papiertje als souveniertje was een verboden stembiljet. Het is strafbaar om daar mee rond te lopen. Het was wel een mooi nieuws item geweest “Nederlandse vrouw in Barcelona opgepakt omdat ze strijdt voor een onafhankelijk Catalonië”.
Op woensdag zijn veertien mensen opgepakt omdat ze het referendum door willen laten gaan. Daarom zijn de mensen de straat op gegaan.
De dagen daarna heb ik elke dag in het hotel gevraagd of het veilig was om naar buiten te gaan en of er plaatsen waren die ik moest vermijden. Hun antwoord was steeds dat het een vreedzame demonstratie was en er niks aan de hand was. Waarschijnlijk zijn zij meer gewend dan een Nederlander omdat ik hun laconieke houding niet goed kan begrijpen. De onderstaande foto laat duidelijk zien dat het er soms heftig aan toeging, weinig vreedzaam.
