Vorige week was ik in het ziekenhuis en ik raakte weer verzeild in een bizarre situatie. Een man die een relatie met me wil, maar dat terzijde, bood me een ijsje aan. “Wil je een Cornetto of een Magnum?” Ik voelde me misselijk door de behandeling en zei dat ik geen zin had in een ijsje. Hij bleef maar aandringen en ik dacht “Kom maar op met dat ijsje, dan hebben we dat ook weer gehad”. Even later kwam hij naar me toe met een Cornetto, het lievelingsijsje van mijn vader.
Terwijl ik op mijn bed het ijsje zat te eten, begon hij me te vertellen over de afgelopen week. Zijn psychiater had voorgesteld dat hij naar de levenseindekliniek zou gaan. Ik wist niet of ik dit geruststellend of verontrustend moest vinden. Als er echt geen behandeling meer mogelijk is dan houdt het een keer op. Ik was wel verbaasd dat de arts het had voorgesteld. Hulp bij zelfdoding is het exclusieve domein van de patiënt. Als een behandelaar het zelf aanbiedt, wordt de patiënt in zijn wanhoop en uitzichtloosheid bevestigd. Maar goed, hij maakte liever thuis een einde aan zijn leven met een barbecue in zijn slaapkamer onder het genot van een biertje.
Daar zat ik dan met mijn ijsje, het smaakte inmiddels nergens meer naar. Had iemand mij ook even kunnen waarschuwen door er een gele sticker op te plakken: Pas op bij het accepteren van dit ijsje hoort een gesprek!