Met Pasen ben ik gaan lunchen met mijn familie onder andere omdat mijn neefjes en nichtje in april jarig zijn. Jeroen wordt zestien en kan op een scooter gaan rijden, maar dat ziet hij niet echt zitten. Enige tijd geleden heb ik hem een app-je gestuurd met een foto van een Canta. “Als je zestien bent kun je in zo’n wagentje rondrijden, lijkt het je wat?” Tot mijn grote verbazing reageerde hij positief. Ik dacht, het is een beleefd antwoord, eigenlijk denkt hij “Rot lekker op tante Mayke koop er zelf één”.
Hij is nog steeds enthousiast; je zit lekker droog, kunt hem overal parkeren, er kunnen ook makkelijk twee vrienden in mee en ze rijden zuinig. Hij heeft zich er helemaal in verdiept. Ze kosten tienduizend euro nieuw, maar voor drieduizend euro heb je een mooi, hip opgevoerd exemplaar. Ik vind het doodeng als hij er 80 km per uur mee gaat rijden. Hij moet nog wel even doorsparen, dus voorlopig hoef ik me geen zorgen te maken.
Dit doet me denken aan een oom van mij, een broer van mijn vader. Oom Leonard oftewel “Ome Linard” op zijn Helmonds. Hij reed in een Canta omdat hij alleen een motorrijbewijs had. Het was een behoorlijk grote man en mijn tante Dien was ook fors. Samen reden ze door Helmond opgepropt in de Canta. Als hij verkeerd reed, keerde hij niet netjes op de weg maar stapte uit, tilde de Canta op en draaien hem om. Mensen reageerden verbaasd omdat in dergelijke wagentjes normaal gesproken gehandicapten zitten. Mijn tante Dien droeg een pruik die altijd over haar wenkbrauwen hing waardoor ze zwakbegaafd overkwam, maar dit terzijde. Mijn oom was zoiezo een bijzondere man, hij was een magnetiseur. Tijdens een ongeluk op zijn werk ontdekte hij dat hij door handoplegging pijn kon wegnemen. Hij kon ook door naar een foto van iemand te kijken aanvoelen hoe zijn gesteldheid was. Last van de nieren, hart of somberheid. Als mijn vader in het ziekenhuis lag en hij op bezoek kwam duurde het wel even voordat hij bij hem aan zijn bed stond. Iedereen sprak mijn oom aan voor hulp, “Leo is in het ziekenhuis” vertelden mensen elkaar. Mij heeft hij ook geholpen door mijn eindexamenstress weg te nemen, althans dat was zijn intentie. Mijn ouders belde hem een dag voor mijn examen op en vroegen aan hem of hij mij de volgende dag positief wilde instralen via een foto. Ik heb mijn vwo-diploma gehaald, wat zal ik er verder over zeggen. Het is eigenlijk een soort micro-ect, een kleine dosis positieve energie.