Een paar weken geleden wilde ik een afspraak maken bij twee psychiaters maar dat was nog niet zo eenvoudig. Deze week was namelijk het voorjaarscongres van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie en alle psychiaters waren op dat congres.
Ik werd nieuwsgierig naar wat ze daar zouden gaan doen, welke onderwerpen er op het programma zouden staan. Het was een uitgebreid programma waar nog veel van te leren viel, onder andere “Ect, the state of the art”.
Wat me wel verbaasde was de feestavond. “Hét moment om onder het genot van een diner en een drankje bij te kletsen met uw collega’s en een dansje te wagen.” Op een of andere manier zie ik het niet echt voor me, dansende psychiaters.
Het kan zijn omdat ik zelf niet een goede danseres ben. Het zal niemand verbazen als ik zeg dat ik van dansles afgegooid ben. Ik ben namelijk a-ritmisch en wilde alleen maar met de lelijkste jongens dansen. Mijn hoop was dat die jongens het niet in hun hoofd haalden dat ik iets met ze wilden. Zo mooi als ik ben… Deze strategie werkte niet, helaas. Juist omdat ik met de lelijkste jongens wilde dansen, dachten zij dat ik wel meer wilde. Het leven van een puber is niet eenvoudig.
Maar goed, de dansende psychiaters op het themafeest The Roaring Twenties. “De Muziek van de Boston Tea Party staat garant voor een geslaagd feest door hun passie voor een gezellige boel.” Gezellige boel, dat belooft wat! De locatie is geheim, dat vind ik dubieus ik wil graag weten waar ik naar toe wordt gebracht met een bus. Het is in het centrum van Maastricht, dus in ieder geval niet in een mergelgrot.
Afgelopen dinsdag heb ik voor mijn ect-behandeling aan mijn psychiater gevraagd of hij deze week zin had in een feestje. Eerst wist hij niet wat ik bedoelde en dacht hij dat ik jarig was. Maar de feestavond van het Voorjaarscongres dat zag hij helemaal zitten. Hij vond het vooral leuk om zijn collega’s weer eens te zien. Of hij gaat dansen dat betwijfel ik. Hij kende wel psychiaters die heel goed kunnen dansen. De dansvloer blijft dus niet leeg.
Op elk feest zijn er ook mensen die veel te veel drinken en al lallend mensen lastig vallen. Een straalbezopen psychiater zie ik ook niet helemaal voor me. Het is eigenlijk best een braaf beroep psychiater. Mijn buurman is een gynaecoloog en hij is toch een flamboyantere man.
Mijn begeleider vroeg of ik mijn psychiater dinsdag nog had gesproken. “Jazeker, hij heeft zin een feestje en hij gaat dansen met je collega psychiaters.” Toen werd het even stil. “Heeft hij nog iets gezegd over je behandeling?” “Nee”. Zij was helemaal gechoqueerd: “Ik vind hem altijd zo betrokken en professioneel, heeft hij verder niks gezegd?” “Nee, maar volgende week heb ik een afspraak met hem”. Dit stelde haar weer gerust.
Ik verwacht volgende week vrolijke psychiaters te zien, het duurt weer een jaar voordat ze zich kunnen uitleven.