De afgelopen dagen heb ik moeite met het opvolgen van impliciete dan wel expliciete aanwijzingen als ik op de fiets zit. Zo moest ik van een mevrouw, zo’n type geelvestje en wegversperring, afstappen en gaan lopen omdat er wegwerkzaamheden waren. Ik zag werkelijk niemand echt aan het werk. Er was één man, die wat stenen aan het verleggen was. Ik dacht “Volgens mij is dit een project voor mensen met mogelijkheden, oftewel werkvoorziening”. Daarom wilde ik niet gaan lopen en zei dit ook tegen haar “Ik kan hier prima fietsen”. Dat was niet zo slim omdat ik haar dan niet serieus nam. Het was beter geweest om gewoon te gaan lopen. Ik kreeg een hele preek van haar “Ik sta hier toch niet voor niets!” Ja, dat vroeg ik me dus af. Om snel van haar gezeur af te zijn ging ik lopen.
Gisteren was ik in de fietsenstalling bij het station. De stalling was zo vol dat ik mijn fiets in de kelder moest zetten. Balen, want dan moest ik met mijn fiets de trap af. Ik volgde een eindeloze route voordat ik bij de trap kwam. Uiteindelijk zette ik mijn fiets in de stalling. Voor de zekerheid maakte ik een foto van de plek waar ik mijn fiets stond anders vind hem nooit meer terug.
Toen ik terugkwam begreep ik niet hoe ik de fietsenstalling uit moest gaan. “Volg ik de pijlen op het fietspad of ga ik terug naar waar ik vandaan ben gekomen?” Ik besloot om terug te gaan, dan negeerde ik wel de richting van de pijlen. Voor mijn gevoel waren de pijlen een aanbevolen rijrichting. In individuele gevallen is het niet verstandig om de richting van de pijlen te volgen. In mijn specifieke geval, teruggaan naar waar ik vandaan gekomen ben, is het juist handig om tegen de richting van de pijlen in te rijden. Daar dacht de man van de fietsenstalling heel anders over “Mevrouw u bent een spookrijder!” Ik probeerde hem uit te leggen dat de pijlen een aanbevolen rijrichting zijn en dat het niet verplicht is om ze te volgen. “Het is gevaarlijk als u tegen de richting in rijdt, niemand verwacht dat u daar rijdt.” Mensen verwachten altijd andere dingen van me, dat is niks nieuws. Als ik de pijlen had gevolgd was ik vanzelf bij de uitgang van de fietsenstalling gekomen. Ik kreeg er een Escher-gevoel bij, een pad dat nergens eindigt. De volgende keer zal ik de pijlen volgen maar dan hoop ik wel dat ik bij de uitgang kom.
Eerder gerelateerd bericht:Wat zijn we aan het doen?