Vorige week ben ik ten huwelijk gevraagd door een man bij Altrecht. Ik moest daar een half uur wachten na een injectie. Toen ben ik naar buiten gegaan om een sigaret te roken en om de tijd door te komen. Ik had mijn sigaret nog niet aangestoken of er komt een man naast me zitten. Om te beginnen wilde hij een sigaret van me, dat is prima. Ik hoopte wel dat hij snel weer zou weggaan. Helaas bleef hij naast me zitten en begon hij een verhaal te vertellen. Omdat hij geen tanden meer in zijn mond had kon ik hem moeilijk verstaan. Hij had problemen met de verpleging “Zo’n snotneus van een verpleegster vertelt me wat ik moet doen, dat kan toch niet mevrouw. Het is niet normaal”. Ik dacht je zit hier omdat je niet normaal bent. Zo’n snotneus kan overigens wel erg irritant zijn, dat valt niet te ontkennen.
Hij vond het vond het fijn dat ik hem begreep. Jammer dat ik hem niet begreep. Vervolgens wilde hij met me trouwen, “u bent een vriendelijke, lieve en aardige vrouw, wilt u met me trouwen mevrouw.” Hij had echter geen trouwringen omdat de verpleging ze had gestolen. Het enige wat hij nog had, was een pak Wicky. “U krijgt van mij mijn pak Wicky mevrouw, omdat u zo aardig en lief bent.” Ik zei tegen hem dat hij het pak beter zelf kon opdrinken. Ik dacht wel als je niets meer bezit dan een pak Wicky dat is niet best. Hij wilde het pak gaan halen in zijn kamer. Ik hoopte dat hij niet meer terug zou komen. Toen hij in de hal stond kwam hij terug naar buiten, “U gaat toch niet weg mevrouw, u moet even wachten op mij, blijf daar zitten.” Ik was eigenlijk wel van plan om weg te gaan, maar dat vond ik zielig. Iemand gaat het laatste wat hij bezit voor mij halen, dan kan ik niet zo maar weglopen.
Hij was vrij snel weer terug met zijn pak Wicky. “Mevrouw gaat u nu met me trouwen, u bent zo aardig en lief.” Ik probeerde hem uit te leggen dat trouwen geen optie was. En dat hij zijn pak drinken mocht houden. De hele situatie voelde niet goed aan. Het was een verwarde man en ik kon niet goed inschatten wat hij zou gaan doen als ik zou weglopen. Gelukkig zat ik in het zicht van de beveiliging. Mocht hij echt moeilijk gaan doen, dan hoefde ik alleen maar te gaan schreeuwen.
Toen ik opstond om weer naar binnen te gaan, ging hij recht voor me staan. “U gaat toch met mij trouwen mevrouw?” Ik reageerde niet meer op zijn vraag en wilde snel weg. Ik dacht als ik zijn pak Wicky laat staan, begrijpt hij misschien dat een huwelijk niet gaat gebeuren. Maar omdat ik het pak niet wilde meenemen bleef hij voor me staan. Ik heb uiteindelijk het pak meegenomen om van hem af te zijn. Dat werkte gedeeltelijk, omdat hij niet meer recht voor me stond en ik er langs kon. Hij volgde me wel naar binnen en riep “We gaan toch trouwen. En u mag de Wicky niet aan die klote verplegers geven”. Toen ik binnen was heb ik tegen de beveiliging gezegd dat er een opdringerige verwarde man buiten stond. Ze wilden weten om welke man het ging omdat er meer verwarde mannen buiten stonden. Ze vertelden me dat de man die mij lastig viel niet gevaarlijk was alleen maar verward. Toen ik naar huis ging was hij gelukkig verdwenen. Het pak Wicky heb ik in de vuilnisbak gegooid. Misschien niet zo aardig maar ik wilde het niet mee naar huis nemen.