Hulphamster

Van hulphond, via hulpcavia naar hulphamster.

Het kan raar lopen in het leven. Heb je alle vertrouwen in de hulpverlening en dan krijg ik dit te horen van mijn coach: “Wat vind je van een hulphamster? Het zijn erg snoezige dieren”. Ja hoor, vast heel snoezig maar niet in mijn huis. Gelukkig herinnerde hij zich wel dat ik een hekel heb aan de AH hamsters. “Dat is totaal iets anders, een echte hamster”. Nou sorry hoor, maar ik blijf sceptisch. “Wat moet ik daar dan van verwachten? Gezelligheid, levendigheid, genegenheid, warmte op een eenzaam moment?” De therapeutische werking zou vooral komen door het aaien van de hamster. Ik vrees dat ik er alleen maar gestresst van raak en de hamster doodknijp. Zo’n beest wil helemaal niet geaaid worden, dat is iets wat mensen denken. Het grootste deel van de tijd zit hij in zijn kooi en rent wat rondjes in een rad. Schijnt hij leuk te vinden rennen in een rad, ik geloof er niks van. Die beesten vervelen zich rot.

Vervolgens zijn we filmpjes op youtube gaan kijken. Blijkt dat één hamster niet kan, je moet er altijd twee hebben anders worden ze eenzaam en gaan ze dood. Maar zo’n hamster heeft mij toch als maatje? Zo ziet die hamster het dus niet, hij wil een lotgenoot, samen in één kooi. Toen ik hoorde in een filmpje dat ze vreselijk piepen was ik er helemaal klaar mee. Wat een gekkigheid zo op de maandagochtend.

Puzzel Jodenbreestraat

De laatste tijd vind ik het leuk om te puzzelen, een rustgevende activiteit. Althans dat hoop je, dat je er rustig van wordt. Ik ben bezig met een puzzel van een tekening van het Rembrandthuis in de Jodenbreestraat in Amsterdam.

Een vriend heeft me deze puzzel cadeau gedaan. Ik was er erg blij mee. “Oh wat leuk, dat had je niet hoeven doen.” De puzzel zit in een melkpak en telt 500 stukjes. Moet te doen zijn. Dat past ook prima op mijn tafel.

jodenbree-tekening-1.jpg

Het ging al fout bij de afbeelding. Op de voorkant van het pak zijn de zijkanten ervan af gelaten. Op de achterkant staat een klein plaatje van de volledige puzzel. Om de rand te leggen was al een bijna een onmogelijke opgave. Maar dat is gelukt!

Vervolgens puzzel ik me suf met de rest. Wat een ramp, het plaatje op de voorkant klopt ook niet. Daarnaast passen de stukjes niet altijd even goed. Dan wordt het echt een kwestie van met je vuist op de puzzel slaan. “Godsakker jue, waarom past dit niet!” Op een gegeven moment kwam ik er achter dat ik een deel van de puzzel op zijn kop had gelegd. Tja, dat gaat helemaal niet werken. Bij mij plopt steeds de gedachte op, “Leuk cadeau, maar dat had je niet hoeven doen” Mocht het me ooit nog lukken om hem helemaal af te maken dan maak ik er een foto van.

De puzzel is waarschijnlijk bedoeld als een souvenir. Het is vast niet de bedoeling dat je hem daadwerkelijk gaat maken. Toch geef ik het nog niet op, met wat tijd en geduld moet het lukken.