Vrijdag belde mijn diëtiste om met me te bespreken hoe het met “mijn dieet” gaat. Precies op het moment dat ze belde, vijf minuten te laat, stopte ik een stukje chocolade in mijn mond. Nou moet ik heel eerlijk zijn, de afgelopen weken heb ik me niet strikt aan mijn dieet gehouden. Voor het gesprek heb ik een half uur gezocht naar de brief met mijn dieetadviezen. Ook moest ik op de weegschaal gaan staan, daar heb ik een enorme hekel aan. Eerst heb ik een dikke laag stof weggehaald omdat ik het nooit doe. Gelukkig was ik niets aangekomen.
Dieetadviezen
In mijn dieetadvies staat: “in de loop van de middag 4 Apenkoppen (snoep) en in de loop van de avond 2 Apenkoppen (snoep)”. Dat ik ’s middags Apenkoppen mag hebben wist ik niet meer. Als ik overdag een Apenkop eet, voel ik me altijd schuldig. Vooral ook omdat ik hem dan gewoon in mijn mond prop. ’s Avonds eet ik ze altijd volgens een bepaald systeem. Eerst het gele, naar banaan smakende gezichtje, dan het naar drop-banaan smakende linkeroortje, daarna het rechteroortje en als laatste het resterende hoofdje. Ik ben helemaal blij dat ik zes Apenkoppen per dag mag hebben. Het leven wordt een feest, zes Apenkoppen!
Extraatje
In het ziekenhuis had de verpleging nog nooit van Apenkoppen gehoord. Ik heb een zakje voor ze gekocht. Een mens kan toch nooit echt gelukkig zijn zonder een Apenkop. Het zou eigenlijk op de maaltijdlijst moeten staan, als extraatje. Nu kon ik drie augurken aankruisen, daar word ik niet blij van.
Paaseitjes
Wat mijn dieet betreft, moeten we het even niet over chocolade hebben. Ik mag ’s middags één stukje chocolade. Nou, ik eet wel meer dan één stukje. Ik heb een bakje Tony’s Chocolonely paaseitjes gekocht omdat daar minder eitjes in zitten dan in een zakje. Je weet ook zeker dat ze lekker zijn. Je wordt er ook niet dik van als je er maar twee per dag eet. Paaseitjes kunnen erg smerig zijn. Vooral omdat je niet ziet wat er in zit. Bij de kassa van de Jumbo lagen gratis paaseitjes. Ik beet het eitje stuk en er zat onverwacht advocaat in. Echt goor!
Daar heeft de Vieze man van Van Kooten en de Bie ook last van bij het proeven van bonbons.
“Nee. Ik vind het geen lekkere bonbon… Getverdemme vieze bonbon… Moet er bijna een beetje van overgeven… Ik moet gauw maar naar huis, om te gaan overgeven…”
“Niet langer het zoete privilege vormt van een bevoorrechte bovenlaag”
Afgelopen maandag werd ik gebeld door Fred, de fotograaf van het Up Magazine. Hij vroeg of ik tijd had om een paar foto’s te gaan maken van Hoog Catharijne. Hij wilde eigenlijk zelf gaan maar dacht “Mayke is een fotograaf ter plaatse, die kan de foto maken”. Voor de Up had ik namelijk al eens eerder een aantal foto’s gemaakt. Mijn Spaanse les was verzet dus ik kon wel even naar Hoog Catharijne fietsen. Ik moest direct gaan omdat de zon scheen en het licht goed was om drie uur ’s middags. Hij stuurde me een voorbeeld van een foto die was genomen van een “hoge positie” zodat het dak erop stond.
Eenmaal aangekomen bij Hoog Catharijne zocht ik naar een hoge plek. Tegenover de ingang was er een restaurant met een terras. Maar ja, hoe kom ik daar? Met de lift kon ik naar boven. Nadat ik per ongeluk op de alarmbel had gedrukt, knopjes blijven ingewikkeld, hoorde ik ineens een man vragen wat het probleem was. Ik dacht dat ik onrechtmatig gebruik maakte van de lift, maar de man zei dat ik zelf op het alarm had gedrukt. Nou ja, niks aan de hand dus. Ik strandde op de eerste verdieping.
In het restaurant werd ik in het Engels begroet, het meisje sprak geen Nederlands. Ik vind dat een vreemde ontwikkeling, dat ik in Nederland Engels moet praten in een café of restaurant. Maar dit terzijde. Ik vroeg aan het meisje of het terras bij het restaurant hoorde. Dat klopte maar door de harde wind was het gesloten. Om een paar foto’s te maken wilde ze de deur wel open doen.
Er was één probleem, er stond een glazen wand als omheining en die verpestte mijn foto’s. Ik ben op een bankje gaan staan zodat ik er over heen keek. Nog een beter plan leek het me om op de tafel te gaan staan. Toen had ik last van een parasol die tegen me aanwaaide. Ik probeerde mijn evenwicht te bewaren zodat ik niet naar beneden viel. Ik was zo gefocust op het maken van een mooie foto dat ik niet echt nadacht over mijn levensgevaarlijke capriolen. Maar de foto’s zijn mooi geworden.
