Ik wou dat ik nog een keer met mijn vader aan het handje lopen kon…
Op het strand in Italië langs de Middellandse zee.
Vandaag is het de sterfdag van mijn vader, hij is inmiddels zeven jaar geleden overleden. Maar toch, missen doe ik hem nog steeds. De afgelopen jaren waren niet makkelijk en ik besefte steeds meer dat ik erg op hem lijk. Niet opgeven, altijd doorgaan, super eigenwijs en zijn gevoel voor humor. Het was ook wel een stille man waardoor je vaak niet wist wat er in hem omging. Uren zat hij in de tuin naar de bloemen te staren.
De mooiste herinneringen heb ik aan onze autoritjes op de zondagmiddagen. Dan reden we door de dorpen rond Helmond. Wat ik altijd vervelend vond, was dat hij op het laatste moment zei “hier links”. Soms vroeg ik me af of hij nog wel wist waar we waren. Bij de boer kochten we asperges om mijn moeder blij te maken. We reden altijd naar “De Croyse Hoeve” om een biertje te drinken van de tap. Wat uiteindelijk gewoon Bavaria was.
In de auto luisterden we vaak naar muziek en zongen mee. “Op een mooie pinksterdag”, “She’s leaving home” van de Beatles en dan zei hij altijd “Ja zo gaat dat. Op een dag gaan ze weg, je kinderen”. We zongen ook de liedjes van Simon & Garfunkel. Onze favorieten waren “The Boxer” en “Bye Bye Love”. En niet te vergeten “Annabel” van Hans de Booy, voor de melodramatiek. “Annabel het wordt niets zonder jou”.
Toen hij in het verpleegtehuis verbleef, stuurde ik hem regelmatig muziek of nam muziek mee als ik op bezoek ging. Meestal was het klassieke muziek, Bach en Mozart waren zijn favorieten. Voor Pasen zei ik altijd “Pap het is weer bijna Pasen, tijd voor de Matthäus Passion”. In het verpleegtehuis waren de medebewoners ook blij. “Uw dochter brengt altijd zulke mooie muziek mee, meneer Merkx”. Tja, kleine moeite.
Vandaag maar even naar de Matthäus luisteren en een bloemetje bij zijn foto.