Gisteren ben ik naar de bioscoop gegaan en het verliep weer eens niet helemaal soepel. De film was in de kleine zaal, zaaltje 5, in het Louis Hartloper Complex. Daar heb je standaard vaste zitplaatsen omdat deze zaal snel vol is. Ik had er niet veel zin in om op de stoel te gaan zitten die op mijn kaartje stond. De mevrouw bij de deur was nogal dwingend, “Nee ik mocht echt nergens anders gaan zitten”. Oké dan. Ik raakte in gesprek met een vrouw naast me. Zij vertelde dat er nogal eens ruzie is omdat mensen niet op de juiste stoel gaan zitten. Dat vond ik absurd, hoe moeilijk kan het zijn?
Nou blijkbaar héél moeilijk. Er kwamen een man en vrouw binnen die weigerden op de aangewezen stoelen te gaan zitten. Iemand uit de zaal riep: “Het zijn vaste zitplaatsen”. “Wij zitten liever hier” was hun antwoord. De mensen die later de zaal binnenkwamen raakten enigszins in de war, “Het zijn toch vaste zitplaatsen?”. Zij verwachtten dat ze aan moesten sluiten naast anderen. Maar ja het stel zat op de verkeerde plek. De vrouw besloot om op de juiste stoel te gaan zitten, de man echter niet. Ze bleven over en weer kibbelen in de zaal. “Ik ga niet verzitten” zei de man. “Ik zit nu op mijn stoel en blijf hier zitten” zei de vrouw. “Doe nou niet zo flauw en kom naast me zitten, vroeg hij”. “Nee, dat doe ik niet” was haar antwoord.
Toen kwam er een relnicht die helemaal in verwarring was omdat de volgorde niet meer klopte. “Het zijn toch vaste zitplaatsen, maar dit klopt niet”. Iedereen in de zaal riep meteen, “Ja, het zijn vaste zitplaatsen”. De vrouw antwoordde direct nogal snibbig “Ik zit op mijn stoel“. De man besloot uiteindelijk met veel kabaal om toch maar op zijn stoel te gaan zitten. Ik vroeg aan de vrouw die naast me zat “Zijn wij nu getuige van het begin van een echtscheiding?” De boze vrouw hoorde dit en keek me woest aan. “Het kan ook een eerste date zijn, maar die is nu al totaal misgelopen, dat gaat niks meer worden”. “Ik zit toch op mijn stoel!” schreeuwde de vrouw.
De lampen gingen uit en de film kon beginnen. Hè, hè rust in de zaal. Maar nee, helaas. De relnicht besloot om te gaan verzitten. “Ik ga toch lekker ergens anders zitten”. De hele zaal riep naar de mevrouw van de bioscoop “Mevrouw, er gaat iemand op een andere stoel zitten!”
De boze mevrouw die voor mij zat was bezig met haar telefoon. Een man naast me zei “Mevrouw zou u uw telefoon uit kunnen doen want het is nogal hinderlijk dat licht”. “Ik doe hem wel uit als de film begint”, antwoordde ze boos. Meteen verscheen er bewegend beeld op het scherm en ik kon het niet laten om te roepen “De film begint!”
Het was een mooie film maar wat kunnen mensen onmogelijk zijn. Het is vast allemaal hormonaal.
