Demasiado complicado

Gaudi en nog eens Gaudi

Barcelona en Gaudi zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en dat zul je weten ook. Begin juni ben ik naar het “Parque Güell” gegaan. Daar wilde ik eigenlijk nooit naar toe omdat ik verwachtte dat het daar erg druk zou zijn. En dat was ook zo. 

Om de omgeving van het park te ontlasten, is er een speciale bus die je van een metrostation naar het park brengt. Drama, stel je veel mensen in een bus voor en doe er dan nog maar twintig bij. Natuurlijk weer een jengelend, huilend kind en een bezwete dikke man die tegen me aan stond te duwen. Ik kon mijn geluk niet op. Vervolgens stopte de bus bij alle touringcars en stond ik direct tussen een onoverzichtelijke massa toeristen. Mensen uit een touringcar zijn over het algemeen niet al te slim en waren niet in beweging te krijgen. Ik dacht met beleefd zijn red ik het hier niet en duwde de mensen aan de kant. 

Uiteindelijk was ik bij het park maar nergens stond aangegeven waar de ingang was. Dan toch maar de meute volgen, wat overigens vreselijk fout kan gaan als iedereen de verkeerde kant op loopt. Gelukkig kwam ik bij de ingang en was het geen probleem dat ik een uur te vroeg was. Nadrukkelijk werd gezegd: “Als u eenmaal uit het park bent, kunt u er niet meer in”. Leek me een onschuldige informatieve opmerking. 

Ik verwachtte golvende bankjes met leuke tegeltjes. Nou dat kon ik vergeten, de bankjes zaten vol met mensen. De plekken die nog leeg waren werden bevolkt door “Instagram toeristen: boeit niet hoe lang het duurt als ik maar mooi op de foto sta”. Daarmee bedoel ik, in een bijzondere pose en de wind uit de juiste richting door je haar. Drama. Ik kreeg niet de kans om de tegeltjes te fotograferen zonder mensen erop omdat er steeds iemand ging zitten. Oké, adem in en weer adem uit…

Dit ging de hele tijd zo door. Overal waar ik een foto wilde maken stonden drommen mensen. Ik probeerde wel te wachten maar dat kon lang duren. Één Amerikaan had een “betere tactiek”, hij riep steeds “Get the fuck out of the way, I want to take a picture”. Ik had eigenlijk naast hem moeten gaan staan, maar ja gezelliger werd het niet.

Eigenlijk had ik de route op de plattegrond moeten volgen maar ik was zo overprikkeld dat ik steeds de plek opzocht waar de minste mensen waren. Hetgeen niet eenvoudig was. Per ongeluk verliet ik het park. Ik liep een paadje in en ineens bleek dat ik buiten het park stond. Daar kwam ik achter doordat een medewerker van het park me tegenhield toen ik terugliep. “U bent buiten het park en kunt er niet meer in”, zei hij in het Engels. “Waar staat dan in godsnaam het bordje dat aangeeft dat ik het park ben uitgegaan”, was mijn antwoord in het Spaans. “U heeft een probleem” antwoordde hij in het Engels. Nou, dan ken je mij nog niet. “Nee, u heeft een probleem”, antwoordde ik weer in het Spaans. En zei tegen hem dat ik geen Engels meer wilde praten “demasiado complicado”. Het was gewoon een truc om mensen het park uit te krijgen. Niet aangeven dat je eruit gaat, maar wel zeggen dat je eruit bent. Ik begon tegen hem te zeuren over de gebrekkige kwaliteit van de plattegrond, “Daar staat niet op dat hier een uitgang is. Volg ik netjes de plattegrond en ineens is er een probleem. Dat begrijp ik niet en of hij dat even aan mij uit kon leggen”. In het Engels zei hij “No, no entry, no”. No, no entry no, zoek het lekker uit. Ik ben gewoon weer naar binnen gegaan, tot een handgemeen zal het niet komen dacht ik. Toen pruttelde hij nog van alles in het Spaans. Succes ermee, “demasiado complicado” riep ik. Van ellende heb ik het park via een andere uitgang verlaten, ik voelde me niet echt welkom meer en was al die mensen meer dan zat.