Afgelopen woensdag zat ik een stampvolle spitsbus. Een blinde vrouw stapte in maar niemand wilde voor haar opstaan. Ook de mensen niet die op de invalidenstoelen zaten. Een ander verplichten om op te staan vond ik wat ingewikkeld en dus bood ik haar mijn stoel aan. Met wat moeite kon ze de stoel vinden en zat haar hulphond in het gangpad. Mensen probeerde niet op de hond te gaan staan maar in een volle bus lukte dat niet altijd. De hond werd wat onrustig en hierdoor dacht de blinde vrouw steeds dat ze uit de bus moest.
Blijkbaar was ze niet volkomen blind omdat ze naar buiten keek en uit de bus wilde. Ze stond op en wurmde zich tussen de mensenmassa door. – “Ik wil eruit” bleef ze herhalen. Het uitchecken ging niet omdat ze niet zo ver kon kijken en op de gok met haar pas wapperde. Ik wilde haar helpen maar daar was ze niet van gediend. Je weet het ook nooit met gehandicapten, dacht ik.
De bus stopte voor het stoplicht en stond dus stil. De vrouw dacht dat we bij de bushalte waren aangekomen en begon weer te roepen “Ik wil eruit” en duwde hard tegen de mensen aan die voor de deur stonden. Die werden kwaad en riepen “Duw niet zo hard!”. Om de zaak wat te sussen zei ik dat we voor een stoplicht stonden, toen hield ze op met duwen.
De volgende stop was inderdaad bij de bushalte en met wat duwen ging ze de bus uit, ook de hond kwam heelhuids naar buiten. Vervolgens wilde ze oversteken. Het stoplicht was kapot en het licht was dus niet rood en ook niet groen. De hond was hier blijkbaar niet op getraind en liet de vrouw oversteken. Het was halfzes, spitsuur op de Biltstraat en alle fietsers en automobilisten gingen vol op de rem. Ik wilde haar tegenhouden maar toen ging ze met haar stok zwaaien. Dan druk ik het nog positief uit want eigenlijk was ze me aan het slaan met haar stok. Kun je dat een blinde kwalijk nemen? Geen idee, misschien wil ik haar wel beroven…
De volgende keer dat ik een “hulpbehoevend persoon” zie, loop ik er met een bocht om heen.