10:25 Utrecht
Ik zit thuis alles te controleren, heb ik alles, vergeet ik niets. Nee, het klopt of toch niet… Tijd om thuis weg te gaan want dit leidt nergens toe. In bus loop ik in gedachte alles nogmaals na. Stop ermee spreek mezelf vermanend toe. Thuis is thuis nu ga ik naar Schiphol.
11:11
Ik zit in de trein naar Schiphol en ik heb zowaar al mijn spullen bij me, koffer, rugzak en tasje. Top. Naast me zit een Chinees hardop te bellen. Ik word nerveus van zijn geratel. Nog irritanter klinkt de persoon die op de speaker terugpraat. Hij blijft ook wiebelen met zijn benen en hand. Heb ik weer een wiebel Chinees naast me. Hij doet me denken aan plastic figuurtjes met een zonnecel die ook eindeloos blijven wiebelen. Ik zie geen zonnecel bij deze jongen, maar bij Chinezen weet je het nooit.
13:13 Schiphol
De grootste schrik heb ik hopelijk voor de rest van mijn vakantie gehad. De reis naar Schiphol ging prima. Koffer inchecken ook prima. Beveiliging, appeltje eitje. Toen kwam de taxfree- shop. Ik dacht: ‘Ik trakteer mezelf op een lekker luchtje. Voor in mijn prachtige haar’. Chanel Chance was mijn uiteindelijke keuze. Alle luchtjes die ik al eens had gehad roken allemaal totaal anders. Vreemd.
Ik wilde contactloos betalen met mijn creditcard, maar dat ging niet. Pincode. Zoals vaker tikte ik automatisch de pincode van mijn betaalpas in. Foutieve pincode, nog een keer. Weer foutieve pincode. Help! Ik weet mijn pincode niet meer. Het luchtje wilde ik eigenlijk niet meer kopen, wat een gezeik. Ik heb betaald met mijn betaalpas want drie keer een foute pincode en mijn creditcard is op Schiphol al geblokkeerd. Het meisje in de winkel adviseerde me om de bank te bellen. Het telefoonnummer op mijn pas was verouderd. Gelukkig bereid ik me altijd goed voor en in mijn map vond ik een ander nummer. Ik hoopte dat de bank de pas kon restten waardoor hij niet zou blokkeren als ik nog een keer het verkeerde nummer intoetste. Het duurde eeuwig voordat ik iemand aan de lijn kreeg. Dat vond de bank zelf ook: “U moet langer wachten dan u normaal van ons gewend bent. Blijf aan de lijn u wordt zo spoedig mogelijk geholpen”.
De jongen bij de bank kon weinig voor me doen. Wel had hij het goede nieuws dat ik bij een pinautomaat de pas kon deblokkeren als ik de juiste pincode invoerde. Ik had ook de hoop gevestigd op een vriend van mij de thuis zou kunnen kijken in een boekje wat de juiste pincode was. Aangezien ik nog één optie had voordat hij zou blokkeren wilde ik het nog wel een keer proberen. Op pad naar een pinautomaat… Pas in automaat, nummer intoetsen en vol spanning wachtte ik af. “Foutieve pincode probeer nogmaals”. Kut. Welk nummer is het in godsnaam dan wel? In het hotel moet ik afrekenen met mijn creditcard, als die het niet doet! Fijn, Mayke op Schiphol al in de problemen. Ik ging in mijn geheugen opzoek naar de visuele handeling die ik gebruikte bij mijn cardreader. Nog een poging, weer het verkeerde nummer. Adem in adem uit en denk rustig na. Geen makkelijke opgave in deze situatie. Nogmaals probeerde ik het nummer te visualiseren. En ineens zag ik een nummer. Laat dit het juiste nummer zijn, por favor…. en ja hoor het klopt. Nu nog even de ultieme check, bij de Starbucks. Het meisje vroeg wat voor koffie ik wilde,
“Een latte machiato vanilla cream double en worteltjestaart.”
“Wat bedoelt u?”
“Uuuhhm een cappuccino”.
Nu maar hopen dat de code klopt. Yes. Poeh probleem opgelost.
Schiphol kerst
Ik was nog niet helemaal ingesteld op de kerstsfeer. Op Schiphol geen Sint en Piet, maar kerst! Misschien wel zo verstandig dat ze geen Zwarte Pieten op Schiphol laten rondhuppelen. Valt moeilijk uit te leggen op zo’n internationale plek. “No worry, only black Pete. Slave of that white guy, the Saint. No, No Catholic pedophile. He loves children in a nice way, with presents. Good guy. With a horse on the roof at night, nice guy” “You don’t like it, then you’re a racist or pedophilele”
14.25 Gate
Oh help, hopelijk is dit geen voorbode voor de rest van de week. Een hele dikke vrouw met een kersttrui aan, Rudolph the red nose reindeer in glitters. Zit vast heel lekker maar in dit formaat is het echt teveel voor me.
Bij het aan boord gaan van het vliegtuig staat er ook een veel te oude, corpulente man in een joggingbroek. Zit vast ook heel lekker maar ook geen gezicht. Hij heeft hem hoog opgetrokken waardoor zijn “zaakje” er slordig bijhangt. “Oh wacht, nee, nee…” meneer moest het “zaakje” even ordenen en graaide nogal uitgebreid in zijn kruis. Nou hopelijk zit het voor de rest van de vlucht op zijn plek. Hij probeert nog een enigszins sportieve indruk te maken door tennisschoenen te dragen. Maar sorry, een paar verwijfde schoenen maken het er niet beter op. Comfortabele kleding in een vliegtuig daar is natuurlijk niks mis mee. Maar houd een beetje rekening met je omvang zou ik willen zeggen.
15:02 In de lucht
Ik ben nu letterlijk met mijn hoofd in de wolken wat kan er mij nog gebeuren? Toch altijd weer bijzonder dat je 11 kilometer boven de grond kunt vliegen. Barcelona is weer een stapje dichterbij. Zolang we blijven vliegen is het een kwestie van achterover leunen en even op adem komen. Het vliegtuig is niet helemaal vol. Naast me zit bijvoorbeeld ook niemand. Lekker wat extra ruimte. Geeft me ook wel een onbehaaglijk gevoel. Zit dit vliegtuig niet vol omdat mensen nu liever Barcelona vermijden? Dat alleen de mensen die echt moeten, gaan of naïeve idioten zoals ik. Komt vast allemaal goed.
18:35 Barcelona Hotel Granvia
In het hotel hadden ze een claustrofobische kamer voor me. Alleen maar muren, ik kon niets zien als ik uit de raam keek. Vervolgens vroeg ik om een andere kamer. Het ging echt niet, misschien dat er morgen een andere kamer beschikbaar is. Kom ik terug in mijn kamer; twee flink wippende Japanners naast me, wat een herrie. Ik dacht dit gaat niet waar wezen. Hoe vaak en hoe lang kunnen mensen seks hebben, vroeg ik me af. Sowieso te vaak en te lang. In het Japans is het al helemaal niet om aan te horen. Ik dacht ‘in deze kamer blijf ik niet, ik slaap nog liever op de bank in de bibliotheek van het hotel’. Toen ging de telefoon. “Señora Merkx ik heb een andere kamer voor u, een suite”. In al mijn enthousiasme vertelde ik hem hoe blij ik was, wat een opluchting. Vooral nu er twee Japanners ruige seks hebben in de kamer naast me. Ik probeerde nog wat begrip te tonen door te zeggen dat een hotel natuurlijk de uitgesproken plek is om seks te hebben, maar dat ik dat liever niet hoor. De jongen achter de balie onderbrak me. Niet echt gebruikelijk in Spanje om zo’n uitgesproken mening te hebben over “het gedrag” van anderen. De nieuwe kamer ligt aan de straatkant maar daar kan ik prima mee leven. Beter geluid van verkeer dan van twee Japanners. Het is een grote kamer met fauteuils. Hier houd ik het wel zes dagen uit.