Barcelona 3 december

Barcelona 3 december

Vanavond is het concert van Manolo García. Ik heb er zin in, maar eerst een afspraak met Miguel. We gaan samen wandelen met zijn hond in het park. Hopelijk kan ik de afgesproken plek vinden. Het metrostation ‘Arco de Triunfo’ is groot en de juiste uitgang vinden is niet altijd eenvoudig.

11:30 El Born

Ruimschoots ben ik op tijd bij de afgesproken plek. In de buurt is een grote stripboekenwinkel. In Madrid heb ik veel boeken gekocht deze keer wil ik dat beperken. Vooral omdat ik er veel nog niet heb gelezen. Zonder boek verlaat ik de winkel. Gelukt!

Ik ben in het Chinatown van Barcelona. Blijft lastig om met een Chinees Spaans te praten. Als ik het goed begrepen heb, vraagt ze aan me wat ik wil drinken. “Un cortado”, lijkt mij het meest eenvoudig om te bestellen. De koffiemachine is ontzettend traag, ik sta de koffie uit de machine te kijken. Op de achtergrond hoor ik “Old MacDonald had a farm” in het Chinees. Het wordt gezongen door een tijger in plaats van een koe. Alleen het E-I-E-I-O klinkt hetzelfde, ik word er wel een beetje gestoord van. En de koffie is nog niet klaar. Aan de zijkant van de bar hangt een vrouw. Ik vraag me af of ze het downsyndroom heeft. Tja hoe ziet een ‘Chinese mongool’ eruit? Gelukkig, de koffie is klaar, E-I-E-I-O. Ik geef de Chinese mevrouw achter de bar twee euro en krijg geld terug, ik kan niet verstaan wat ze heeft gezegd.

12:30 La calle Roger de Flor

De naar mijn idee afgesproken plek, is niet juist. Ik zoek naar een man met een hond, maar die komt niet. Dan maar naar een andere uitgang gaan en daar staat hij al te wachten. Met het hondje Gala ben ik direct dikke vrienden. “Hij is wat verlegen”, zegt Miguel. Maar de hond springt enthousiast tegen me op. Het is echt een schatje. De hond verstaat alleen Spaans, dat is even wennen voor me. We lopen richting het park naar een plek waar de hond los kan lopen. Vroeger was het kinderspeeltuintje nu mogen de honden er loslopen. Miguel noemt het de disco voor honden; een ontmoetingsplek voor vrienden. Voor grote honden is hij een beetje bang omdat die nogal ruw spelen. Enthousiast gaat Gala opzoek naar vriendjes. Helaas vandaag zijn ze er niet.

“Tja dat heb je in een disco, je weet van tevoren nooit wie er zullen komen. Of er wat interessants bij zit.” 

Maar vandaag dus niet. 

Ook in Spanje geldt de grap: “Hij doet dat anders nooit, het is zo’n lieve hond”. Overal is het hetzelfde liedje….

Gala graaft enthousiast grote kuilen. Het is een bastaard maar daardoor wel uniek; “Net zoals Batman, daar is er ook maar één van”.

We kijken samen naar mijn tekeningen van engelen. Wat hem direct opvalt, is dat ik geen gezichten heb getekend. Maar waarom zouden engelen een gezicht hebben? Dat is iets wat door mensen verzonnen is. Ze zien er ook allemaal altijd hetzelfde uit, blond haar, lichte huidskleur, perfect kloppend gezicht…

“Heb je ooit een lelijke engel gezien”, vraagt hij aan mij. 

“Met een neus zoals ik heb, van een jood?” 

“Jij hebt engelen gezien zonder gezicht” Lijkt hem het bewijs dat ze echt waren. Hij vindt dat één van mijn engelen lijkt op een buitenaards wezen. Waarom zouden ze ook een menselijk vorm hebben? Zelf ben ik niet zo blij met de engelen. Hij wil graag weten waarom niet. “Het is vreemd en ze komen onverwacht” is mijn antwoord. 

“Ze zijn dus niet als vampiers daar kun je een afspraak mee maken en een feestje plannen. Misschien zijn engelen ook niet zo in voor een feestje. Ze drinken vast geen alcohol. Een engel die alcohol drinkt? Dronken engelen zijn vreemd. Dronken vampiers niet”

Inmiddels is de hond gezellig tussen ons in komen zitten. Ik vraag wat hij ervan vindt, hij kijkt me aan en draait met zijn oren. Miguel zegt dat zijn oren twee kleine antennes zijn die alles in de gaten houden. De hond krijgt nog een snoepje.

Twee hazewindhonden krijgen grote ruzie. De ene schijnt verliefd te zijn op de andere maar het is niet wederzijds. De hond bijt van zich af waardoor de baasjes ruzie krijgen. De vrouw klaagt dat het steeds zo gaat tussen deze honden. “Had de andere hond wat, is ze gebeten?” vraagt Miguel.

“Nee, niks aan de hand, de eigenaar is net zo hysterisch als de hond”

”De hond heeft dus alleen een gebroken hart; zo gaat dat in een disco.”, antwoordt hij.

Ik krijg een boekje van hem over een activiteit in Caixaforum waar hij tekeningen heeft gemaakt van een dansevenement.

Een Chinese medicijnman heeft Miguel een dieet gestuurd waardoor Maria, zijn autistische dochter, weer beter wordt. ‘Dear Mister’ begint de mail… Vooral geen zwarte vis en knoflook eten. Er staat ook een gebed bij in het Chinees, met fonetische vertaling. Na elke maaltijd drie keer uitspreken. Bijzonder. Er zijn veel mensen die hem behandelingen voor Maria sturen. Maar een Chinese behandeling is nieuw voor hem. Hij vraagt of ik het wil proberen, maar ik bedank hem vriendelijk.

Gisteren had hij Chinezen op bezoek. Ze gingen zijn huis door aan de hand van Feng Shui. Liefde, was in de keuken, dat was goed. Geluk, in de woonkamer, ook goed. Maar rijkdom in het toilet, dat was heel slecht. Hij spoelt het geld door, in het riool. “Ik word dus nooit rijk” was zijn conclusie. Daar hadden de Chinezen een oplossing voor, om de energie in goede banen te leiden. Namelijk, drie kleine spiegeltjes. Deze moest hij op bepaalde plekken omgekeerd (met de spiegel naar beneden) opplakken. Daarmee zou het probleem verholpen zijn. 

We hebben het ook nog even gehad over “Hulp op 4 poten”. Een hulphond voor mensen met autisme of een therapie voor mensen met ptss. Hij dacht dat je als mens op vier poten moest gaan lopen en zo vanuit het perspectief van een hond de wereld bekijkt. “Nee, de hond stelt je gerust als je nerveus wordt. Het is een maatje” “Wat doet die hond dan?” was zijn vraag. Ik probeerde het verder uit te leggen maar dat lukte uiteindelijk niet. “In Nederland hebben ze duidelijk teveel geld, ‘hulp op vier poten’!. Er is geen mens in Spanje die daarvoor wil betalen. Een blinde geleidehond, dat wel, maar daar houdt het op.”

Miguel vertelt me over de demonstraties in oktober in Barcelona. Het was behoorlijk heftig. Voor zijn huis werden scooters en vuilniscontainers in brand gestoken. Uiteindelijk vloog ook een boom voor zijn huis in brand. Even was hij bang dat zijn huis zou afbranden. Met name omdat de brandweer niet bij zijn huis kon komen. De weg was bezet door demonstranten. De hond was zo bang dat hij onder de kast kroop. Gelukkig is het nu weer rustig in Barcelona. 

15:15 Chinees restaurant

Omdat hij een presentatie moet voorbereiden, eten we deze keer niet samen. Hij brengt me naar een Chinees restaurant en raadt me een gerecht met aubergine aan. Omdat ik de naam niet kan onthouden, onthoud ik het nummer: 87. Eenmaal binnen moet even wachten tot er een tafel vrij is. Een Chinese mevrouw vraagt wat ik wil eten. Communiceren in het Spaans gaat wat moeizaam en ik noem het nummer. Ze heeft geen idee wat ik bedoel. Uiteindelijk pakt ze de Engelse menukaart, waar de nummers erbij staan. Ik wil ook nog loempia’s. Dat is toch Chinees, dat moet ze begrijpen. Ze begrijpt het niet. Ik probeer het uit te leggen; met deeg en groente erin, gefrituurd? Geen idee. Ze brabbelt wat en ga akkoord want dit leidt tot niets.

Uiteindelijk krijg ik geen loempia’s maar lichtgevende aubergines. Het smaakt niet vies, maar ook niet echt lekker. Doe mij maar onze Chinees, gewoon Nasigoreng…

17:45 El Corte Ingles “Largate!”

Ik besluit om voor het avondeten een salade bij de supermarkt te halen. In de kelder van het warenhuis “El Corte Ingles” zit een grote supermarkt. Verbaasd kijk ik rond naar wat ze allemaal verkopen. Dan komen wij in Nederland er maar bekaaid vanaf. De Appie met zijn hamsters heeft nog geen kwart van het assortiment. Zo worden we in Nederland beperkt in ons eten, echt lekker eten zit er voor ons niet in.

Bij de zelfservicekassa reken ik af. Inmiddels heb ik door hoe de automaat hier werkt. Erg handig, het mandje komt vanzelf omhoog als je het in de standaard zet, waardoor je op ergonomische hoogte je boodschappen eruit kunt halen. Achter mij zie ik een man staan draaien. Beetje vreemd, denk ik. ‘Hij wacht vast op zijn beurt’. Even later kijk ik om, de man staat er nog steeds. Zonder mandje en veel te dicht bij me. Ik begin lichtelijk nerveus en geïrriteerd te raken. Mijn portemonnee stop ik diep in mijn rugzak. Als ik de supermarkt uitloop zie ik vanuit mijn ooghoek dat hij achter me aanloopt. Shit! Ik loop langs de delicatessezaken richting de uitgang, maar ik wil de winkel niet uit met deze man achter me aan. Ik check nogmaals of hij me volgt en jawel hoor geen twijfel mogelijk. Shit, shit, shit wat nu? Er zit niks anders op dan de confrontatie aan te gaan. Hij moet gewoon stoppen met me te volgen voordat ik de winkel verlaat. Ik maak wat vaart, stop abrupt en draai me om. Zoals verwacht loopt hij bijna tegen me aan. Oké daar gaan we! In het Spaans vraag ik wat hij van me wil. Vijftig cent, is zijn antwoord. Niet veel, maar inmiddels denk ik alleen nog maar “flikker op”. In mijn beste Spaans begin ik luid erop los te schelden. Zodat mijn boodschap duidelijk is en iedereen in de winkel weet dat er een probleem is. Hij staat wat bedremmeld te kijken en loopt uiteindelijk weg. Voor de zekerheid controleer ik of ik mijn portemonnee nog heb en sta ik confuus in de winkel. Ik zie hem een gang in lopen maar ben er nog niet gerust op. Bij de uitgang van het warenhuis staan beveiligers en op het plein ervoor staat politie. Ik besluit om buiten een tijdje te wachten voordat ik terugloop naar mijn hotel. Zodat ik zeker weet dat hij echt verdwenen is. Zo niet, dan is hulp dichtbij. Ik baal ervan en voel me onveilig op straat. Vanavond zou ik naar een concert gaan. Even twijfel ik of ik nog wel wil gaan, maar door zo’n klojo laat ik mijn vakantie niet verpesten. Het theater is om de hoek en in een op zich veilige buurt.

20:45 Teatro Tivoli

Voor de ingang van het concertgebouw is het druk. Iedereen wil met de reclame van het concert op de foto. Ik koop een t-shirt als aandenken. Mijn stoel kan ik snel vinden maar ik ben wel enorm teleurgesteld. Ik zit namelijk op een verhoogde houten stoel in een loge. Op mijn kaartje staat nummer vijf, maar in de loge is geen stoelnummer vijf. Wat nu? Als autist moet ik natuurlijk wel op nummer vijf zitten. Een vader en zoontje zitten op andere stoelen. Ik vraag of zij wellicht op nummer vijf zitten. Nee, het jongetje telt de stoelen en nummer zes is mijn stoel. Oké…

21:00 Manolo Garcia …

Het concert gaat maar liefst drie uur duren, zonder pauze. Die Spanjaarden zijn niet van het toneel te krijgen. De muziek is erg mooi en de zanger is erg sympathiek. Zo doneert hij bijvoorbeeld een deel van de opbrengst van het concert aan dakloze straatmuzikanten en heeft hij een hele rij voor hen gereserveerd zodat ze een avondje uit zijn. ”Het zijn collega’s”. 

Hij zingt een liedje over een doos met foto’s en merkt daarbij op dat we nu duizenden foto’s maken en er nooit meer naar kijken. De doos met foto’s gooien we echter niet weg. Regelmatig loopt hij een rondje door de zaal. Bij het eerste rondje vliegt een vrouw uit haar stoel en geeft hem een bosje bloemen. Een Spaans bosje bloemen, wat groene takjes met een roos. Hij kust de bloemen en houdt het boeket tegen zijn hart. De vrouw is in extase en de bloemen krijgen een plekje op het podium. 

Het is een akoestische voorstelling omdat de zanger dichter bij zijn publiek wil zijn en niet meer in volle stadions wil optreden. Ik heb uiteindelijk een topplek omdat de zanger, als ik dat zou willen, aan zou kunnen raken. Bij “Nunca es tarde” loopt hij zingend door de zaal. Een meisje dat voor mij in de loge zit steekt haar hand uit. Het is een magere hand van een veel te mager meisje. Hij pakt haar hand vast, kijkt haar aan en zingt het lied voor haar. De hele zaal is ontroerd en maakt foto’s.

Het laatste uur staat iedereen mee te zingen en te dansen in de zaal. Luid roept iedereen zijn naam “Manolo, Manolo, te quiero” en mes (meer) De zanger sluit in het Catalaans af en is voor de Catalaanse onafhankelijkheid. Een volk mag zelf bepalen door wie het wordt geregeerd en dit wordt niet bepaald door de regeerders. Het dak gaat eraf.

12.15 Hotel Granvia

Heerlijk naar bed.