De storm was gaan liggen en het dagelijks leven kwam weer opgang. Vandaag was het echter wel de feestdag van San Vicente Martir. Een dag eerder had ik nog even met de pastoor gepraat om te vragen of de processie nog door zou gaan met dit slechte weer. “Si Díos lo quiere” (Als God het wil) was zijn antwoord. Om half elf zou de mis beginnen. In het geval dat het slecht weer zou zijn, werd de processie in de kathedraal gedaan. Een rondje in de kerk. Als God het wilde en het droog zou zijn dan was er een processie door de stad. “Todo depende de Díos” (Alles hangt van God af). Toch heerlijk om te geloven, niet naar de weersvoorspellingen kijken maar alles in de handen van God leggen.
Er was weer een probleem in mijn hotelkamer. Ik had mijn haren gewassen en wilde de föhn gebruiken. Dat lukte niet. Verbaasd en wanhopig keek ik naar de föhn, ‘ligt dit nou aan mij of doet hij het gewoon niet?’ Na nog een keer goed kijken zag ik dat de stroomdraad kapot was. Niet te geloven, het is echt een ‘surprise, surprise’ hotel. Bij de receptie vroeg ik om een andere föhn. De jongen achter de balie noteerde mijn kamernummer, “Hij wordt vandaag nog gemaakt”. ‘Geloof je het zelf’ dacht ik, want de lift was ook nog steeds stuk. Gelukkig had hij wel een andere föhn voor me. Toen ik hem aanzette kwam er een smerige verbrande lucht uit en na één minuut hield hij er mee op. Ik dacht dit is ongelofelijk, de föhn in mijn kamer doet het niet en vervolgens krijg ik een andere föhn die het ook niet doet. Ik bracht hem terug naar de receptie en bedankte hem vriendelijk, dit is kansloos.
In de kathedraal was de mis al begonnen maar ik kon nog een plekje vinden. Ik vergeet altijd om even door mijn knieën te gaan en een kruis te maken. Toen ik dit voor het eerst zag, dacht ik dat mensen struikelden en een kruis maakten omdat ze niet gevallen waren.
De bisschop hield een mooie preek, over verdraagzaamheid en barmhartigheid. Via televisieschermen was het goed te zien. Het koor en het orgel waren prachtig, ik kreeg er kippenvel van. Het drieluik bij het altaar was ook geopend waardoor de heilige maagd te zien was. Of de heilige graal er stond dat kon ik niet zien, daarom besloot ik om naar voren te lopen voor een hostie. Ik heb daar altijd moeite mee, het lichaam van Christus eet je niet zomaar. De heilige graal stond er niet. Wel zag ik een vrouw in prachtige traditionele Spaanse kleding met een kanten kam op haar hoofd en een jurk van prachtig kant. Vooraan in de kerk zat de ‘high society’ van Valencia. ‘Als je niet katholiek bent, kom je hier niet ver’, dacht ik. Het was een indrukwekkend schouwspel.
Het regende niet, omdat God het wilde, en San Vicente Martir werd door de straten gedragen. Over de balkons hingen bordeaux rode fluwelen doeken. Voorop waren twee mannen te paard. Daarachter liep de groep geestelijken en een paar militairen die marcheerden. Van de balkons werden er laurier- en rozenblaadjes naar beneden gegooid als het beeld langskwam. Één man werd boos op me omdat ik teveel foto’s maakte. Hij stond met zijn armen omhoog, voor me te springen en riep, “toma fotos, toma fotos” Een idioot omdat hij zelf een camera om zijn nek had hangen. Ik schatte hem ook niet als het religieuze type in. Na mijn aanvaring in Barcelona met een man in een kerk, die enorm tegen me tekeerging omdat ik foto’s maakte, ben ik een stuk voorzichter geworden. Gelukkig waren er toen mensen in de kerk die snel naar me toekwamen en zeiden: “he is a mad man” en de boel suste. Toen ik namelijk tegen hem zei dat ik ook katholiek was, dacht ik dat hij me zou aanvallen.
In een boekwinkeltje vond ik lesboekjes voor kinderen om te leren schrijven uit 1958 met een opmerkelijke inhoud. Het is doorspekt met het katholieke geloof en nationalisme. Vooral het eerbetoon aan Franco vond ik erg schokkend. Onvoorstelbaar dat deze despoot tot 1975 aan de macht is geweest.
Un pintor, con muchos años en el oficio, lleva tiempo sumido en una crisis creativa. Desde que falleció de forma imprevista su mujer, que era todo para él, prácticamente no ha podido volver a pintar.
’s Avonds ben ik naar een toneelstuk gegaan. Een bewerking van het boek “La señora de rojo sobre fondo gris”, van Miguel Delibes. Het was erg mooi en intens. De zin “Ik zal nooit vergeten hoe het voelde dat mijn warme lippen haar koude voorhoofd kuste” raakte me. Dat vergeet je inderdaad nooit meer, de kilte van een overledene.