Gisteren was ik heerlijk aan het wandelen in een bos waar bijna geen mensen waren. Vóór Corona zou ik gedacht hebben er loopt hier niemand, is het wel oké. Helemaal alleen in een bos is toch wel een beetje eng. Je weet nooit wie je tegenkomt. Eén of andere tbs’er op proefverlof bijvoorbeeld. Nu, ben ik erg blij om even niemand te zien. Geen bizarre inhaalmanoeuvres om de anderhalve meter afstand te bewaren.
Mijn rust werd wel verstoord door een man. Ik zat op een bruggetje op een bankje in de zon, te genieten van de omgeving. Toen ik een appje aan het versturen was, begon hij tegen me te praten. Nu zit ik al weken alleen thuis en ben ik niet meer gewend aan ‘echte’ mensen die tegen me praten. Ik reageerde dus niet meteen. Het enige wat ik hoorde was: “Dat hebben we toch afgesproken”. Verbaasd keek ik naar de man. Ik dacht ‘afgesproken, hier in een verlaten bos, ik ken je helemaal niet’. Bovendien had hij een enge hond, zo’n pitbull. Ik besloot om hem te negeren, zo’n halve psychopaat in een uitgestorven bos daar kun je beter geen aandacht aan besteden.
Hij bleef maar aandringen, u blokkeert de uitgang, anderhalve meter, “We hadden toch een afspraak”. Ik dacht: ‘Nee kerel, ik ken je helemaal niet. Een afspraak met jou? Griezel, ga weg!’ Uiteindelijk besloot ik om zelf weg te gaan. Zo’n man die maar blijft aandringen dat je een ‘afspraakje’ met hem hebt, daar word ik ook niet blij van. “Was dat nou zo moeilijk!” riep hij me na. Wie doet hier nou moeilijk, dacht ik.
Even later begreep wat hij bedoelde: ‘social distancing’, dat is de afspraak. Ik zou liever een andere term hanteren, namelijk ‘Keep out of my inner circle’.