Avondklokje

Zoals het avondklokje thuis tikt, tikt het nergens.

Het ingaan van de avondklok was voor mij een bijzondere ervaring. Om half acht had ik een vriend aan de telefoon die nog naar de supermarkt wilde gaan. Ik raakte wel enigszins in de stress. ‘Dan moeten we maar snel ophangen. Vanavond gaat de avondklok in’. Ik kon niet gerustgesteld worden met de informatie dat die pas om negen uur in zou gaan en dat hij nog makkelijk voor die tijd boodschappen kon doen. 

Rond negen uur heb ik voor het raam de was opgeruimd en naar buiten gekeken. Er waren toch nog best veel mensen op straat. Opzettelijk of per ongeluk, het lot tartend om een boete te krijgen. Wat me vooral opviel, was dat de fietsers geen licht hadden. Dat zette me aan het denken. Zijn het allemaal onverantwoordelijke types die zich sowieso niet aan regels houden of is het om minder op te vallen. Zonder licht word je immers minder snel gezien. Sommige mensen fietsten erg hard om zo snel mogelijk thuis te komen. Wat één keer bijna tot een ongeluk leidde omdat een fietser zonder licht, van rechts geen voorrang kreeg van een scooter. Dat krijg je met mensen die haast hebben.

Jongeren gingen nog een stapje verder, na negen uur in een groepje lekker knus over straat. Ze hadden wel een hondje bij zich. Volgens mij is de regel: één hond per persoon, die tijdens de avondklok mag worden uitgelaten. Dit kan toch weer leiden tot groepsvorming als je meerdere honden hebt. Dan moet er vast anderhalve meter afstand zijn tussen de baasjes. Voor de honden geldt deze regel weer niet. Misschien een goed idee om ze niet aan te lijnen, raakt alleen maar in de war. Als het goed is, is er niemand op straat die je hond aanrijdt. 

Die regel van het uitlaten van een hond vind ik sowieso wat dubieus. Je kunt gewoon met je hond bij vrienden op bezoek gaan. Vervolgens naar huis gaan onder het mom van het uitlaten van je hond.

Ik voelde me de hele avond wat onrustig. Graag wilde ik naar buiten gaan, om te kijken of er echt niemand op straat was. Hoe zou het eruit zien? Ik vroeg me ook af of ik in mijn voortuin mocht gaan staan om zo het verloop van de avondklok te bekijken. Geen idee of dat mag? Als ik op een pan sla voor de zorgverleners is het vast geen probleem.

Hopelijk wordt de avondklok snel weer afgeschaft. Ik heb zelden de behoefte om na negen uur ’s avonds naar buiten te gaan, maar nu het niet mag voelt het toch echt anders.

Maar mevrouw… Laat u een plastic hond op wielen uit?
Nee meneer Agent, Lulú is erg eigenzinnig en houdt niet van lopen.

Influyencer (Capitan Gallardo) 17 april 2020

Drie maal verdwijnen is tentoongesteld.

De afgelopen maanden ben ik erg creatief bezig. De schildersdoeken, verf, linoleum en kwasten zijn niet aan te slepen. Ik ga met name naar buiten om naar de schilderswinkel te gaan. Veel tijd voor een ontspannen wandeling heb ik niet meer. Er moet geproduceerd worden in Huize Merkx, inmiddels woon ik mijn atelier. Als alle afgedrukte lino’s op het wasrek liggen te drogen, dan denk ik ‘mooi productiemaatschappij Merkx draait op volle toeren’. Want als de lino’s liggen te drogen, ben ik al weer bezig met de compositie van een schilderij. 

Even was ik ongerust dat mijn werk stil zou komen te liggen bij een opname in het UMC, maar daar ga ik gewoon weer verder. Ik heb daar ook de mogelijkheid om nieuwe dingen te proberen, zoals bijvoorbeeld foto’s overzetten op houten panelen of grotere doeken schilderen. Voor het maken van schilderijen met drie verdwijnpunten heb je namelijk veel ruimte nodig.

Inmiddels hangt er een schilderij van mij in het ‘Hersencafé’ van het UMC. Een plek die drukbezocht wordt door patiënten, personeel en bezoekers van de afdeling psychiatrie. 

Dat voor iemand die de tekenleraar op de middelbare school tot waanzin heeft gedreven, is het niet gek. De opdracht was teken je idool met inkt. Toen ik de piramiden van Cheops wilde tekenen, mocht dat niet. “Idolen zijn mensen zoals George Michael, Madonna of Elvis. Geen stenen!” schreeuwde hij door het lokaal. Uiteindelijk heb ik toen zijn idool, Seth Gaaikema moeten tekenen. 

Maar nu wordt er een schilderij van mij tentoongesteld. Eerlijk is eerlijk, het is geen portret maar een lijnenspel. Eindelijk waardering voor mijn bijzondere rechtlijnigheid.