Maand: november 2021

Les 2: Handen fotograferen

Mayke´s MengelmoesGeef een reactie

Afgelopen zaterdag ben ik naar de tweede les van de cursus documentatiefotografie gegaan in het Rijksmuseum. Deze keer was de opdracht: fotografeer handen. Er werden eerst wat voorbeelden gegeven van afbeeldingen met handen en de eventuele betekenis van de positie van deze handen.

Mooie opdracht. Zoals vaker vind ik het moeilijk om een opdracht goed te interpreteren. Of beter gezegd vinden andere mensen het moeilijk om mijn interpretatie van de opdracht te begrijpen. Voor mijn gevoel heb ik best veel betekenisvolle handen gefotografeerd. Eerlijk gezegd heb ik ook een beetje lopen rommelen door aan mensen te vragen of ik een foto van ze mocht maken in verband met een cursus. Niet omdat de handen zo interessant waren maar omdat ik het beeld mooi vond of een ongekend moment van toeval.

Deze politieagent heb ik gefotografeerd omdat ik vond dat hij rustig alles in beschouwing nam en plezier in zijn werk had. Vooral na de rellen in Rotterdam die avond ervoor vond ik dat de politie wel mooi in beeld gebracht mocht worden.

Alles onder controle

Deze mevrouw zat in een koffiebar van haar koffie te genieten met een krant erbij. Wanneer zie je nog iemand een krant lezen? Ze vond het eerst niet goed dat ik een foto van haar maakte. Toen ik haar geruststelde door te zeggen dat hij alleen in de cursus zou worden gebruikt vond ze het prima.

Zaterdageditie

Dit is een voorbeeld van mooi plaatje.

Fiets Museumplein

Vervolgens komt de eigenaar van de fiets, tja die moet dan ook op de foto. Deze foto heb ik uitgekozen omdat alles in beweging is behalve zijn handen.

Fiets met eigenaar

De nummer 1 van deze les is een kleurrijke man op de fiets waarvan alles vaag is, behalve zijn handen.

Scherpe hand

Voor mij was het hoogtepunt van de dag een Canta. Dat kan ook niet anders. Het is een prachtig uniek exemplaar op een unieke en perfecte locatie. Een klassiek rode met ductape aan elkaar geplakte Canta, op het Museumplein voor een blauwe afscheiding. Beter kan het niet. Ik heb de Canta van alle kanten gefotografeerd en ik ben zelfs op de grond gaan liggen voor een unieke foto. Gelukkig is de Canta van Linnard en Dien nog altijd niet overtroffen.

  • Daar ben je
  • een beetje tape hier
  • Linkerhoek voor
    tapie daar
  • Rechterhoek achter
    Piekfijn
  • composition red in blue
  • Inkijkje

Necropolis

Mayke´s MengelmoesGeef een reactie

De meeste mensen denken er weleens over na wat gebeurt met hun lichaam als ze overleden zijn. Er zijn inmiddels eindeloos veel mogelijkheden en dat maakt de keuze niet eenvoudiger. Veel mensen kiezen toch voor een rustige plek al dan niet in een graf op een kerkhof of in een urn op het dressoir.

Honderd jaar geleden lag iedereen in een graf op een kerkhof en dat was het. Fijn, overzichtelijk. Nu ontstaan er nog wel eens misverstanden over waar de overledenen liggen. Zo ben ik een keer over een uitstrooiveld op een begraafplaats gelopen. Ik dacht wat een mooi gras is er op het kerkhof en nog genoeg ruimte voor graven. Totdat ik het bordje uitstrooiveld zag. Ik vond het heel macaber en keek onder mijn schoenen of de as van een overledene er aan was blijven zitten. Zo kom je als dode natuurlijk wel weer ergens. Het is een soort liften alleen bepaal je zelf de bestemming niet.

Gisteren vertelde een vriend me een ander incident. Na zijn avonddienst in Den Dolder fietste hij terug naar Utrecht. Omdat hij onderweg iets wilde afgeven, koos hij voor een andere route dan normaal en vertrouwde hij erop dat google hem de weg zou wijzen. Er was geen straatverlichting alleen de lamp op zijn fiets gaf hem wat zicht. Op een gegeven moment komt er een einde aan de weg. Het eindigt ineens in een voetpad. Google maps had geen idee waar hij was, daarom besloot hij om over het betonnen voetpad tussen de rijen bomen door te fietsen. Er kwam geen einde aan de weg en er was ook geen afslag mogelijk. Doorfietsen op de betonnen weg in het bos in het pikkedonker was de enige optie. Toch nog maar even Google raadplegen en deze keer wist die meer. Hij fietste midden in de nacht over de natuurbegraafplaats Bilthoven. Gelukkig kon hij er snel vanaf. Je vraagt je toch af hoe zoiets mogelijk is. Stel je voor dat hij besloten had om van het pad af te gaan, was hij dan uiteindelijk over graven heen gefietst met zijn mountainbike? Dan had hij de de volgende dag op Nu.nl gelezen dat jongeren graven hadden beschadigd op een natuurbegraafplaats in Bilthoven en dat ze off-road waren gaan crossen en gedenktekens omver hadden gereden.

In Barcelona ben ik een keer uit een kerk gevlucht omdat een man woest tegen me stond te schreeuwen. Na een kerkdienst maakte ik daar foto’s. Er was een man aan het bidden maar die heb ik met rust gelaten, in dat gedeelte heb ik niet gefotografeerd. In een zijkapel zag ik een prachtige mozaïekwand. Erg modern en mooi ingericht. Het was een kruisvorm waar je omheen en tussendoor kon lopen. Een paar foto’s was het zeker waard. Ineens stond de man achter me. Hij begon me uit te schelden voor k.ttoerist en dat ik nergens respect voor had. Het zweet stond op zijn voorhoofd en het speeksel vloog in de rondte. Ik probeerde uit te leggen dat ik het geloof en de kerk respecteerde. Ik ben ook katholiek. Ik dacht het helpt misschien als hij weet dat we bij dezelfde club horen Toen werd hij alleen maar bozer. Ondertussen waren er een aantal mensen bijgekomen om de boel wat te sussen. De man zou hypergelovig zijn, “A mad man” zei een vrouw steeds tegen me. Ik dacht alleen maar hoe kom ik hier zo snel mogelijk weer weg. Inmiddels begreep ik wel waar het fout was gegaan. Het was geen kunstwerk maar een plek vol met urnen. Achter elke “tegel” stond een overledene. Ik wist het pas toen ik de nummers boven de rijen zag staan. Toen voelde ik me wel rot en begreep ik ook waarom de man zo boos was geworden.

Van wie is deze koffer?

ReisverhalenGeef een reactie

Amsterdam – Barcelona 30 oktober 2021

De reis

Inchecken

Vandaag mocht ik zelf mijn koffer inchecken met een automaat. Wat een gedoe. Het is altijd onduidelijk op welk moment je op welke knoppen moet drukken. Ook hoe je koffer in de machine moet worden gezet. Mijn koffer was te klein waardoor ik steeds de melding kreeg: ‘plaats uw koffer binnen het vak.’ Hij stond binnen de lijnen, dan maar aan zo’n meiske vragen hoe het moet. Vervolgens kreeg ik een blanco sticker. Nog een keer proberen, goede sticker. Hoe moet die nu geplakt worden? Denk ik teveel na of ben ik toch zwakbegaafd? Of gewoon te oud voor deze nieuwigheden.

Joan, mijn fitbit

Ik heb een fitbit gekocht. Een beetje met de tijd meegaan kan geen kwaad. Met een GPS functie. Deze vakantie raak ik de weg niet meer kwijt. Althans mijn fitbit raakt mij niet meer kwijt. Ik weet niet of we vrienden gaan worden. Eigenlijk zou ik een naam moeten bedenken. Ik heb Anna, de verwarming, Bobby mijn rugzak. Joan lijkt me een mooie naam. Klinkt lekker als de fitbit wat van zich laat horen “Wat wil Joan, nou weer? De eerste aanvaring hebben we al gehad. Op het scherm stond “u bent helemaal blij’. Daar was ik het niet mee eens, ik dacht dat kan wel wat minder. Ik ben wel blij maar niet helemaal. Hoe verzint Joan dit. Met mijn hartslag gaat het ook niet altijd goed. In een lange rij bij het toilet stijgt hij naar 108 door de ergernissen. Dan kan ik wel legitiem gebruikmaken van het gehandicapte toilet zodat ik snel weg ben en mijn hart weer tot rust kan komen.

Bagage

Ze hebben bij Transavia nieuwe regels voor de handbagage. Nog zeventig kleine koffer mogen mee in de bakken in de cabine en de rest gaat mee als ruimbagage. Mensen moeten zich van tevoren aanmelden, ervoor betalen en ze mogen als eerste aan boord. Bij het boarden is altijd te zien hoe opportunistisch mensen kunnen zijn. Veel mensen melden zich bij de gate onder het motto ‘we proberen het gewoon’. Gisteren was ik nog optimistisch over deze nieuwe regels, maar helaas er is geen kruid tegen gewassen. Voor mij stond een meisje eind twintig met zowaar twee tassen en een koffertje. “Als er toch één meegaat als ruimbagage dan kan ik ook nog wel een extra tas meenemen”. Per saldo gaat er nu nog meer het vliegtuig in. 

Je gooit het gewoon in de bagagebak het liefst iets verder van je zitplaats vandaan. Als een stewardess dan vraagt van wie is deze koffer blijft het stil. Na enige tijd soebatten ‘Is deze koffer van u?’ meldt de eigenaar zich. Vaak op aanwijzing van een medepassagier. Waardoor iemand, volledig onschuldig kan zeggen ‘Oh u bedoelt mijn koffer. Die kan niet in het ruim, nee dan moet ik wachten bij de bagageband. En ik word opgehaald, er staat iemand op mij te wachten. Nu kan ik het niet regelen hè, zeggen dat ik later ben. Poeh, nee, wat een gedoe.’ Oh die stewardessen van tegenwoordig. Poeh’, wordt er gemompeld. Ik denk dan er is geen gedoe. Je verwacht allerlei voorrechten, voelt je bijzonder en belangrijk. Tja en dat ben je niet. Nu moet een heel vliegtuig op jou wachten omdat je te kneiterig bent om te betalen voor je koffer.

23F

Vandaag zit ik op 24F en dat is niet oké. Ik zit altijd op 23F, dan kan ik het goed onthouden en dan weet ik waar ik ongeveer zit. Het is toch onwaarschijnlijk dat de stoel bij het boeken van de vlucht al bezet was. Nu doet het vliegtuig af en toe raar. Komt vast omdat ik niet op 23F zit, denk ik dan. Het zou me niks verbazen als ik zo uit het raampje kijk en een straaljager zie vliegen, die ons zal begeleiden naar het vliegveld. 23 februari is namelijk de dag dat er in Spanje een staatsgreep is gepleegd, om de koning af te zetten om van Spanje weer een republiek te maken. De kogels van de schoten in het gebouw van het Spaanse parlement zijn nog steeds te zien. 23F is dus niet zo maar een stoel. Er zit nu een rustige ennette mevrouw, het komt vast goed. Joan heeft ook nog niks van zich laten horen.