Voordat ik morgen op vakantie ga, nog even kort reisverslagje van Berlijn.
Met de trein kun je prima naar Berlijn. Zeker als je het boemeltje neemt en niet hoeft over te stappen. Van Amersfoort rechtstreeks naar Berlijn Hbf.
De reis begon wat onrustig omdat er een overenthousiaste vrouw naast me zat. Ze was zo blij met het treinreizen. Niet alleen omdat het goed voor het milieu was maar ook omdat ze last had van vliegschaamte. Ik schaam me voor heel veel dingen maar ik lijd nog niet aan vliegschaamte. Ze had een vakantiepakket met tijdschriften bij zich. De Donald Duck ging direct naar haar man, en niet naar haar zoontje die zeker de leeftijd had dat hij kon lezen. Woest bladerde ze door de tijdschriften, ‘Ik vind het reizen met de trein zo ontspannen’. Ik had er zo mijn twijfels bij en elk tijdschrift wilde ze aan me geven. ‘Zo leuk’… Gelukkig viel ik in slaap en werd ik wakker bij de grens. Inmiddels was de vrouw helemaal overstuur. De trein had vertraging en ze miste haar overstap in Hannover. Waardoor ze pas om twaalf uur ’s avonds op haar bestemming was. De trein was nu wat minder leuk.
Het was erg bijzonder om met de trein Berlijn binnen te rijden. Met de metro ging ik naar mijn hotel “Art nouveau”. ‘Een hotel waar de tijd stil heeft gestaan’, stond er op hun website. Ik neem vaak dingen letterlijk maar dit nou weer niet. Helaas. Het hotel had ook een ‘artist in residence’. Ik wist niet helemaal zeker of ik dat leuk vond. Als iemand te pas en te onpas creatief aan het doen is, kan dat wat irritant zijn.
De hotelgevel die op hun website stond kon ik kon ik nergens vinden. Na enige tijd zoeken zag ik bij een kantoorgebouw op de vierde verdieping de naam van het hotel. Vaag. Met een oude lift van hekwerk kwam ik bij het hotel. Ik zag helemaal niemand en liep wat door het hotel om te zien of ik iemand kon vinden. In mijn beste Duist riep ik af en toe wat. Uiteindelijk kwam er een jongen uit de keuken. Ik vroeg me toen al af ,waar ben ik in godsnaam beland? Het leek helemaal niet op de foto’s op de website en het leek ook niet op een hotel, hooguit een pretentieus museum. Mijn kamer had vier deuren, dat vond ik wat onrustig. Ik kreeg meteen het gevoel hier moet ik weg. De kast had geen planken om je kleding op te leggen of om wat op te hangen. Het bed was voor de helft opgemaakt, want ik was immers alleen. Dat vond ik er bedroevend uitzien en ik kreeg een eenzaam gevoel. Hier hoort duidelijk nog iemand bij. Het was bloedheet maar geen ventilator of airco te zien. Ik lag heel even op mijn deel van het bed. Bekeek de kamer nog eens goed. De meubels waren duidelijk uit 1920 omdat ze overal beschadigd en kapot waren. Veilig voelde het ook niet omdat de deur met een sleutel uit 1920 te openen was en er eigenlijk geen personeel in het hotel was. Mijn conclusie was: dit gaat het niet worden. Ik belde vanuit het hotel naar een hotel waar ik vorig jaar was. Gelukkig hadden ze nog een kamer vrij.
De hoteleigenaar begreep niet wat het probleem was. Dat had ik wel verwacht en ik zei dat ik me niet veilig voelde in het hotel. Hij belde een taxi voor me en een uur later lag ik op mijn dubbel opgemaakte bed in een ruime hotelkamer met bad.
Bij de ‘Die Hackeschen Hoefe’ was er meer dan genoeg te fotograferen. Er was ook een oude omgebouwde sigarettenautomaat. Uit de “Wunstmukke” kon je een pakje sigaretten kopen met kunst erin. In het pakje zat een briefje met de tekst “You have the potential to make beautiful things. Yes you!” Dat vond ik best een toepasselijke tekst. Er zat ook nog een klein kunstwerkje in, een plastic zakje met glitters. En een kaartje met een link om iets te downloaden, uiteindelijk een Duits rapnummer. Om mij heen stonden mensen te filmen hoe ik het doosje uit de automaat kocht. Bizar. Daarna wilde ik nog wat eten. Helaas hadden ze in de bioscoop geen eten maar ik kreeg een goed adres van de serveerster. Er was wel een mits. Goed eten, maar er zitten veel prostituees en drag-queens. Dat maakt me niet, als het eten maar goed is. En dat was zo.
In een museum was een deel van de bediening overgenomen door een robot. Het was een rare ervaring, als zo’n r2d2 ineens bij je tafel stopt en tegen je begint te praten.
Verder ben ik per ongeluk met mijn e-step over een Russisch kerkhof gereden. Ik zag de tekst bij het enorme beeld te laat. “Hier herdenken wij de gevallen Russische soldaten”. Oeps.
Voor een vriend heb ik een t-shirt gekocht bij een braadworst verkopende kenau. Ik wilde de t-shits even goed bekijken en haalde het haakje van het rek. Dat was niet de bedoeling. Nein, nein ,… verder verstond ik het niet. Ik mocht één t-shirt aanwijzen en de maat noemen. Uit een zeecontainer op het terrein haalde ze het. Ik durfde niet te zeggen dat ik eigenlijk ook nog wel ander t-shirt wilde zien. Betalen en wegwezen dacht ik.
Met gevaar voor eigen leven ben ik gaan fotograferen op de step in een buitenwijk van Berlijn. Daar waren ze niet zo dol op fotograferende toeristen op een soepje. Ze reden me meerdere malen bijna omver en werd regelmatig uitgescholden. Maar voor een mooie foto heb ik dat wel over.
Morgen naar Barcelona en hopelijk heb ik daar meer rust om te schrijven over deze mooie stad.