In de reeks ‘gemene vrouwen’ een nieuw verhaal. Dat ik word belaagd door een vouw die haar kabouters wil beschermen, kan ik nog enigszins begrijpen. (Vrouwen met kabouters zijn gemeen) Maar een handgemeen op een doorsnee zaterdagmiddag op Amsterdam CS, gaat mijn autistische brein ver te boven.
Op zaterdagochtend heb ik een cursus straatfotografie in Amsterdam. Na de cursus wandel ik altijd even door de stad, maak nog wat foto’s. Prima. De laatste keer was het alles behalve prima. Door een uitgevallen trein richting het zuiden stonden er te veel mensen op het perron. Er was al ruzie geweest tussen een paar mannen. Gelukkig werd voorkomen dat ze met elkaar op de vuist gingen. Op het perron stonden overigens twee handhavers van de NS om alles in goede banen te leiden. Ik overwoog even om op de rails te gaan staan om op de trein te wachten, dan had ik wat meer ruimte om me heen. Als de trein komt klim ik wel weer op het perron, dacht ik. Maar dan zou ik natuurlijk problemen met de handhavers krijgen. Nou ja, die handhaven alleen in situaties waarvan het niet nodig is om ze te handhaven. Zoals mijn fiets ontvoeren omdat die gevaarlijk geparkeerd zou staan. Dat is weer een ander verhaal.
Ik werd helemaal benauwd en gestrest van al die mensen om me heen. Toen de trein het station binnenreed stond het bomvol met mensen op het perron. Ik vroeg me af hoe de mensen uit de trein moesten komen en hoe ik er in kon komen. Ik liep richting de deur van de wagon. Op dat moment werd ik vastgepakt aan mijn arm door een vrouw die tegen me begon te schreeuwen. Ze vond dat ik voordrong en dat het levensgevaarlijk was om zo dicht bij de trein te lopen. Ik heb veel ervaring met treinreizen en eventuele levensgevaarlijke situaties, wat mij betreft was er niks aan de hand. Aanvankelijk was ik even helemaal stupefait en stond alles in mijn hoofd stil. Wat gebeurt er hier? Iemand schreeuwt tegen me en staat aan mijn arm te trekken???
Mijn eerste prioriteit was dat ze me los zou laten. Ik dacht, ik kan niet duidelijk genoeg zijn. ‘Mevrouw zou u mij alstublieft los willen laten want ik vind dit onprettig en ongepast’ leek me weinig effectief. Kort en krachtig zei ik tegen haar: “Laat me los, blijf van me af”. Toen raakte ze helemaal over de kook. “In de toestand waarin u nu verkeert laat ik u helemaal niet meer los” zei ze. De enige logische reactie was, ‘Mevrouw, er is helemaal geen toestand, u maakt er een toestand van door me vast te pakken en niet meer los te laten. Verder is er niets aan de hand. Laat me los’.
Gelukkig liet ze me uiteindelijk los en kon ik in de trein stappen. Ik dacht wat gebeurt er hier in dit land, is iedereen helemaal gek geworden. “In uw toestand”, hoezo? Eerst waren mensen alleen verbaal agressief en nu gaan ze ook nog aan me zitten. Als iemand in het spectrum heb ik daar helemaal een hekel aan. Ik wil niet dat mensen aan me komen, gewoon je handen thuishouden. Hopelijk is het een incident.
De samenleving ontspoort, meer heb ik er niet over te zeggen.
