Vandaag heb ik foto’s gemaakt van een groep kunstenaars, ‘el grupo de cosas’ in ˋMacba‘, het museum voor moderne in Barcelona. Het is een project van mensen die in het museum verstild aanwezig waren. Aanvankelijk dacht ik dat het één persoon was. Toen ik zag steeds meer mensen op ongewone plekken en in ongewone posities in het museum. Het was vooral ook leuk om de reactie van de andere bezoekers te zien. Helaas heb ik daar te weinig aandacht aanbesteed. Ik heb de personen meer als een onderdeel van de kunst in het museum weergegeven. Mooie composities in een bijzonder gebouw. Zij waren geïnteresseerd in mijn foto’s en vertelden ze me dat ze dit vaker doen. Het project heet “en silencio pero juntos”, in stilte maar samen.
Categorie: Reisverhalen
Terug in de tijd, 30 jaar later naar Parijs
Vandaag ga ik met de Thalys naar Parijs. Het is al weer dertig jaar geleden dat ik daar voor de laatste keer was. Als ik de foto’s zie van die vakantie ben ik verrast. Wat een blije gup ben ik daar. Ik vind het nu ook wel stoer dat ik met een vriendin naar Parijs ben gegaan. Voor het eerst alleen op vakantie. Ik had net mijn eindexamen voor de havo gedaan. En ik ging daarna verder met het VWO omdat ik niet wist welke opleiding ik wilde gaan doen.
Dat het dertig heeft geduurd voordat ik weer naar Parijs zou gaan, had ik niet verwacht. Wat is er veel gebeurd in deze tijd. Gelukkig kon ik me toen nog geen enkele voorstelling maken van wat er op mijn pad zou komen. Ik herinner me een leuke en gezellige vakantie met een vriendin. In een hotel helemaal aan het einde van een metrolijn. En we hadden luxe, een eigen douche en toilet. De muur had een bijzonder behang, grote paarse en oranje bloemen. Ik had zelf telefonisch de hotelreservering gemaakt. Het was een enigszins louche hotel. Overdag gebeurde er helemaal niks maar ‘s avonds en ‘s nachts was het erg druk in de straat achter het hotel. We werden ook regelmatig ˋs nachts gebeld met de vraag ‘Est tu de Paris?’. Totdat ik hierover ging klagen bij de balie van het hotel. Toen was het afgelopen.

Ik had toen nog het gevoel dat alles kon en mocht. Met mijn oranje cactusblouse aan gingen we dineren in een chique restaurant. Natuurlijk maakte ik de fout om tartaar te bestellen. Daar zat ik dan met mijn homp gehakt en een ei erin.
Het was een enigszins rare vakantie. Een mevrouw liep naakt achter haar kinderwagen bij Centre Pompidou. Zelfs voor Parijs was dit niet normaal en ontstond er veel commotie. Uiteindelijk werd ze opgepakt door de politie.
In die vakantie ben ik ook beschoten door iemand met een alarmpistool. Vreemd. We hoorden wel geweerschoten maar we dachten dat iemand op duiven aan het jagen was. Totdat er ineens een man voor ons stond met een pistool en gericht begon te schieten. Na de knallen voelde ik aan mijn lichaam of ik geraakt was door een kogel. Gelukkig was er niks aan de hand. Heel snel daarna zijn we weggerend.
Bij Versailles waren ze niet echt blij met ons. Ik was ervan overtuigd dat daar het bed van Napoleon stond. Ergens… Aan iedereen die we tegenkwamen vroegen we waar we het bed van Napoleon konden vinden. Nergens, staat daar helemaal niet.
Nu ben ik wat ouder maar dat wil niet zeggen dat ik geen rare dingen meer meemaak op een vakantie. Ik ben benieuwd wat ik de komende week ga beleven. Eerst maar eens aankomen in mijn hotelkamer, dan weet ik waar ik verblijf.

Berlin, immer toll
Voordat ik morgen op vakantie ga, nog even kort reisverslagje van Berlijn.
Met de trein kun je prima naar Berlijn. Zeker als je het boemeltje neemt en niet hoeft over te stappen. Van Amersfoort rechtstreeks naar Berlijn Hbf.
De reis begon wat onrustig omdat er een overenthousiaste vrouw naast me zat. Ze was zo blij met het treinreizen. Niet alleen omdat het goed voor het milieu was maar ook omdat ze last had van vliegschaamte. Ik schaam me voor heel veel dingen maar ik lijd nog niet aan vliegschaamte. Ze had een vakantiepakket met tijdschriften bij zich. De Donald Duck ging direct naar haar man, en niet naar haar zoontje die zeker de leeftijd had dat hij kon lezen. Woest bladerde ze door de tijdschriften, ‘Ik vind het reizen met de trein zo ontspannen’. Ik had er zo mijn twijfels bij en elk tijdschrift wilde ze aan me geven. ‘Zo leuk’… Gelukkig viel ik in slaap en werd ik wakker bij de grens. Inmiddels was de vrouw helemaal overstuur. De trein had vertraging en ze miste haar overstap in Hannover. Waardoor ze pas om twaalf uur ’s avonds op haar bestemming was. De trein was nu wat minder leuk.
Het was erg bijzonder om met de trein Berlijn binnen te rijden. Met de metro ging ik naar mijn hotel “Art nouveau”. ‘Een hotel waar de tijd stil heeft gestaan’, stond er op hun website. Ik neem vaak dingen letterlijk maar dit nou weer niet. Helaas. Het hotel had ook een ‘artist in residence’. Ik wist niet helemaal zeker of ik dat leuk vond. Als iemand te pas en te onpas creatief aan het doen is, kan dat wat irritant zijn.
De hotelgevel die op hun website stond kon ik kon ik nergens vinden. Na enige tijd zoeken zag ik bij een kantoorgebouw op de vierde verdieping de naam van het hotel. Vaag. Met een oude lift van hekwerk kwam ik bij het hotel. Ik zag helemaal niemand en liep wat door het hotel om te zien of ik iemand kon vinden. In mijn beste Duist riep ik af en toe wat. Uiteindelijk kwam er een jongen uit de keuken. Ik vroeg me toen al af ,waar ben ik in godsnaam beland? Het leek helemaal niet op de foto’s op de website en het leek ook niet op een hotel, hooguit een pretentieus museum. Mijn kamer had vier deuren, dat vond ik wat onrustig. Ik kreeg meteen het gevoel hier moet ik weg. De kast had geen planken om je kleding op te leggen of om wat op te hangen. Het bed was voor de helft opgemaakt, want ik was immers alleen. Dat vond ik er bedroevend uitzien en ik kreeg een eenzaam gevoel. Hier hoort duidelijk nog iemand bij. Het was bloedheet maar geen ventilator of airco te zien. Ik lag heel even op mijn deel van het bed. Bekeek de kamer nog eens goed. De meubels waren duidelijk uit 1920 omdat ze overal beschadigd en kapot waren. Veilig voelde het ook niet omdat de deur met een sleutel uit 1920 te openen was en er eigenlijk geen personeel in het hotel was. Mijn conclusie was: dit gaat het niet worden. Ik belde vanuit het hotel naar een hotel waar ik vorig jaar was. Gelukkig hadden ze nog een kamer vrij.
De hoteleigenaar begreep niet wat het probleem was. Dat had ik wel verwacht en ik zei dat ik me niet veilig voelde in het hotel. Hij belde een taxi voor me en een uur later lag ik op mijn dubbel opgemaakte bed in een ruime hotelkamer met bad.
Bij de ‘Die Hackeschen Hoefe’ was er meer dan genoeg te fotograferen. Er was ook een oude omgebouwde sigarettenautomaat. Uit de “Wunstmukke” kon je een pakje sigaretten kopen met kunst erin. In het pakje zat een briefje met de tekst “You have the potential to make beautiful things. Yes you!” Dat vond ik best een toepasselijke tekst. Er zat ook nog een klein kunstwerkje in, een plastic zakje met glitters. En een kaartje met een link om iets te downloaden, uiteindelijk een Duits rapnummer. Om mij heen stonden mensen te filmen hoe ik het doosje uit de automaat kocht. Bizar. Daarna wilde ik nog wat eten. Helaas hadden ze in de bioscoop geen eten maar ik kreeg een goed adres van de serveerster. Er was wel een mits. Goed eten, maar er zitten veel prostituees en drag-queens. Dat maakt me niet, als het eten maar goed is. En dat was zo.


In een museum was een deel van de bediening overgenomen door een robot. Het was een rare ervaring, als zo’n r2d2 ineens bij je tafel stopt en tegen je begint te praten.
Verder ben ik per ongeluk met mijn e-step over een Russisch kerkhof gereden. Ik zag de tekst bij het enorme beeld te laat. “Hier herdenken wij de gevallen Russische soldaten”. Oeps.
Voor een vriend heb ik een t-shirt gekocht bij een braadworst verkopende kenau. Ik wilde de t-shits even goed bekijken en haalde het haakje van het rek. Dat was niet de bedoeling. Nein, nein ,… verder verstond ik het niet. Ik mocht één t-shirt aanwijzen en de maat noemen. Uit een zeecontainer op het terrein haalde ze het. Ik durfde niet te zeggen dat ik eigenlijk ook nog wel ander t-shirt wilde zien. Betalen en wegwezen dacht ik.

Met gevaar voor eigen leven ben ik gaan fotograferen op de step in een buitenwijk van Berlijn. Daar waren ze niet zo dol op fotograferende toeristen op een soepje. Ze reden me meerdere malen bijna omver en werd regelmatig uitgescholden. Maar voor een mooie foto heb ik dat wel over.
Morgen naar Barcelona en hopelijk heb ik daar meer rust om te schrijven over deze mooie stad.
Vaticaanstad
Het had een magische en spirituele plek moeten zijn, maar wat ik aantrof was een slecht georganiseerd pretpark. Met veel verschillende bewakers, die niet erg vriendelijk waren.
Het is allemaal heilige grond waar je met je billen niet op mag zitten. Dat ik op mijn hurken mijn evenwicht verlies, dat doet niet ter zake. Of je een pelgrim bent of toerist het maakt ze niets uit. Ik werd er een beetje opstandig van. Als er weer één of andere agent of soldaat een verhaal begon te vertellen, vroeg ik standaard of de Pausmobiel in de Sint Pieter stond. Alle kunst kan me gestolen worden, ik wil de Pausmobiel zien. Ze hebben in Vaticaanstad één cel om iemand in op te sluiten, maar dat was nog nooit gebeurd. Ik dacht, laat ik de eerste zijn. Staat wel goed op mijn kunstenaars-cv.
Bij de Sint Pieter Basiliek stond een eindeloze rij mensen. De groepsreizen splitsten de wachttijd op. Om de beurt in de rij gaan staan en de rest zat op een terrasje. Om op het laatste moment weer samen te komen. Staan er ineens twintig mensen voor je in plaats van vijf. Ik dacht: dit ga ik niet doen. Hoppelakee ik sluit in het midden van de rij aan. Vond ik wel redelijk, als alleengaande reiziger.
De Sint Pieter was indrukwekkend, overal waar ik keek was een meesterwerk te zien. Ik raakte verdwaald in het stuk waar je kon biechten als je een zonde had begaan. Het blijft intrigerend. Een houten hokje, waar twee personen in zitten. Ze kunnen elkaar nauwelijks zien. Er hangt een gordijn voor de ingang ervan zodat de zondaar in ieder geval niet te zien is. Het mooie is dat er een transformatie plaatsvindt in dat kleine hokje in een gigantische kerk. Als zondaar erin en zonder zonde er weer uit. Ik denk dan altijd nu moet ik oppassen want ‘Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen’ (Johannes 8:7). Dat staat immers in de bijbel geschreven.






Van wie is deze koffer?
Amsterdam – Barcelona 30 oktober 2021
De reis
Inchecken
Vandaag mocht ik zelf mijn koffer inchecken met een automaat. Wat een gedoe. Het is altijd onduidelijk op welk moment je op welke knoppen moet drukken. Ook hoe je koffer in de machine moet worden gezet. Mijn koffer was te klein waardoor ik steeds de melding kreeg: ‘plaats uw koffer binnen het vak.’ Hij stond binnen de lijnen, dan maar aan zo’n meiske vragen hoe het moet. Vervolgens kreeg ik een blanco sticker. Nog een keer proberen, goede sticker. Hoe moet die nu geplakt worden? Denk ik teveel na of ben ik toch zwakbegaafd? Of gewoon te oud voor deze nieuwigheden.
Joan, mijn fitbit
Ik heb een fitbit gekocht. Een beetje met de tijd meegaan kan geen kwaad. Met een GPS functie. Deze vakantie raak ik de weg niet meer kwijt. Althans mijn fitbit raakt mij niet meer kwijt. Ik weet niet of we vrienden gaan worden. Eigenlijk zou ik een naam moeten bedenken. Ik heb Anna, de verwarming, Bobby mijn rugzak. Joan lijkt me een mooie naam. Klinkt lekker als de fitbit wat van zich laat horen “Wat wil Joan, nou weer? De eerste aanvaring hebben we al gehad. Op het scherm stond “u bent helemaal blij’. Daar was ik het niet mee eens, ik dacht dat kan wel wat minder. Ik ben wel blij maar niet helemaal. Hoe verzint Joan dit. Met mijn hartslag gaat het ook niet altijd goed. In een lange rij bij het toilet stijgt hij naar 108 door de ergernissen. Dan kan ik wel legitiem gebruikmaken van het gehandicapte toilet zodat ik snel weg ben en mijn hart weer tot rust kan komen.
Bagage
Ze hebben bij Transavia nieuwe regels voor de handbagage. Nog zeventig kleine koffer mogen mee in de bakken in de cabine en de rest gaat mee als ruimbagage. Mensen moeten zich van tevoren aanmelden, ervoor betalen en ze mogen als eerste aan boord. Bij het boarden is altijd te zien hoe opportunistisch mensen kunnen zijn. Veel mensen melden zich bij de gate onder het motto ‘we proberen het gewoon’. Gisteren was ik nog optimistisch over deze nieuwe regels, maar helaas er is geen kruid tegen gewassen. Voor mij stond een meisje eind twintig met zowaar twee tassen en een koffertje. “Als er toch één meegaat als ruimbagage dan kan ik ook nog wel een extra tas meenemen”. Per saldo gaat er nu nog meer het vliegtuig in.
Je gooit het gewoon in de bagagebak het liefst iets verder van je zitplaats vandaan. Als een stewardess dan vraagt van wie is deze koffer blijft het stil. Na enige tijd soebatten ‘Is deze koffer van u?’ meldt de eigenaar zich. Vaak op aanwijzing van een medepassagier. Waardoor iemand, volledig onschuldig kan zeggen ‘Oh u bedoelt mijn koffer. Die kan niet in het ruim, nee dan moet ik wachten bij de bagageband. En ik word opgehaald, er staat iemand op mij te wachten. Nu kan ik het niet regelen hè, zeggen dat ik later ben. Poeh, nee, wat een gedoe.’ Oh die stewardessen van tegenwoordig. Poeh’, wordt er gemompeld. Ik denk dan er is geen gedoe. Je verwacht allerlei voorrechten, voelt je bijzonder en belangrijk. Tja en dat ben je niet. Nu moet een heel vliegtuig op jou wachten omdat je te kneiterig bent om te betalen voor je koffer.
23F
Vandaag zit ik op 24F en dat is niet oké. Ik zit altijd op 23F, dan kan ik het goed onthouden en dan weet ik waar ik ongeveer zit. Het is toch onwaarschijnlijk dat de stoel bij het boeken van de vlucht al bezet was. Nu doet het vliegtuig af en toe raar. Komt vast omdat ik niet op 23F zit, denk ik dan. Het zou me niks verbazen als ik zo uit het raampje kijk en een straaljager zie vliegen, die ons zal begeleiden naar het vliegveld. 23 februari is namelijk de dag dat er in Spanje een staatsgreep is gepleegd, om de koning af te zetten om van Spanje weer een republiek te maken. De kogels van de schoten in het gebouw van het Spaanse parlement zijn nog steeds te zien. 23F is dus niet zo maar een stoel. Er zit nu een rustige ennette mevrouw, het komt vast goed. Joan heeft ook nog niks van zich laten horen.