Droge naald ets

Aanstaande zondag heb ik een workshop ‘Lino’s maken voor gevorderden’. Het is bij Reinoudt en zijn twee atelierkatten, dat was de vorige keer goed bevallen. Daar heb ik toen veel handige dingen geleerd. 

Twee weken geleden deed ik een workshop ‘Landschap met droge naald etsen’ bij de Teekenschool van het Rijksmuseum. Het was voor mij de eerste keer dat ik een ets ging maken en ik was benieuwd hoe het zou gaan. Voorgaande workshops waren niet altijd een succes geweest.

De man die deze workshop gaf was gelukkig positief ingesteld en had veel ervaring in les geven. Je kunt wel kunstzinnig ingesteld zijn maar dat wil dan nog niet zeggen dat je een geschikte docent bent.

Zoals gebruikelijk begreep ik de opdracht niet helemaal. Het was de bedoeling dat je één van de vele landschapsfoto’s die op tafel lagen uit zou kiezen. Vervolgens tekende je de foto met een etsnaald na door krassen in een plastic plaatje te maken. Het natekenen van de foto had ik niet helemaal begrepen ik dacht dat het voorbeelden waren. De docent vond het te waarderen dat ik zelf een landschap wilde tekenen. 

Om perspectief in mijn landschap te krijgen was het handig om te beginnen met een groot object. Ik vond een oude stadspoort een goede start. Maar dan… Een weg natuurlijk, met cipressen en hoog gras er langs. De docent attendeerde me erop dat het perspectief van de poort niet helemaal logisch was. Toen kwam de geniale les die ik nooit meer zal vergeten. “In de kunst hoeft natuurlijk niets logisch te zijn, maar enige logica is wel fijn”. Een levensles; ik ga er een tegeltje van maken, met een logisch ontwerp natuurlijk. 

De volgende aanwijzing was dat het wel erg leeg was in de poort. Wat ik daar ging doen? ‘Een put tekenen..?’ ‘Misschien kun je een mens tekenen.’ Een mens, daar kom ik dan weer niet op. Ik kraste wat krullen en lijnen om te beginnen. Dat vond hij mooi, heel artistiek en heel vrij. Ik moest er nog wel wat aan doen zodat je kon zien dat het een mens was,  een hoofd, armen, benen… 

Het afdrukken ging prima, deze keer sloopte ik de pers niet. Ik leer gelukkig snel. Het was erg leuk om te doen vooral omdat je met een vrij simpel ontwerp een mooi resultaat krijgt. Ik zou zeggen een geslaagde workshop, met een blij en voldaan gevoel ging ik daar weg. Ga ik het zeker nog eens doen.

Eerste druk, met veel inkt
Tweede druk is een spiegeldruk met de resterende inkt
Derde druk met minder inkt.
Vierde druk met inktvegen.

Vrouwvolverf

Wat doet een vrouwvolvragen als het even niet meezit: schilderen. Inmiddels ben ik de vrouwvolverf geworden. Het ene schilderij komt voort uit het andere. Gelukkig zijn het kleine doekjes anders kon ik nu mijn huis niet meer in. 

Waar ik me helemaal in kan uitleven zijn optische illusies, zoals het onmogelijke rechthoek en ‘action painting’. Twee uitersten eigenlijk, bij het eerste werk ik heel precies terwijl ik bij het tweede alles aan het toeval overlaat.

In de hoek gedreven…
Action painting

Bij de ‘action painting’ moet ik toch echt leren om enige controle te houden. Nu laat ik me volledig leiden door de verf op het doek. Verschillende kleuren verdunde acryl verf laat ik door een gootsteenroostertje over het doekje lopen. De verf mengt zich dan door het doek te bewegen. Vervolgens zuig ik met een rietje verf op uit een bakje en blaas dit op het doek. Kleine verfspatten komen er dan op. Dat moet wel met enig beleid anders krijg ik de verf in mijn mond. Ik heb al een keer een dag met gele verf op mijn lippen rondgelopen. Gelukkig kwam het niet op mijn tanden. Dan heb ik namelijk wat uit te leggen bij de tandarts. Met een rietje kun je de verf ook in een bepaalde richting blazen. Het grootste probleem is dat ik in al mijn enthousiasme op de rand van het doek ga slaan om de verf in beweging te krijgen. Maar dan beweegt het ook kanten op die ik niet voorzien heb. Zoals de muren van mijn keuken, het plafond, de vloer… Zelf zit ik ook onder de verf. Dagen later vind ik nog verfspatten. Het is natuurlijk wel een logisch onderdeel van ‘action painting’. 

Vrouwvolverf

Zo ziet het er dan uiteindelijk uit.

Er was eens een actie

Totdat ’s avonds het doekje omviel, ook een ‘action’, en het totaal verprutst was. Ik baalde enorm. De volgende dag was de verf nog niet helemaal droog en heb ik met een paletmes geprobeerd de verf van het doekje te halen. Weer een nieuwe actie. Ik heb maar één keer door het doek gestoken, dat valt weer mee. Ik moest wel doorwerken want de verf droogde gewoon verder op. Uren heb ik zitten prutsten. Het voelde als een omgekeerde restauratie. Geen herstel maar laat het schilderij verdwijnen. Uiteindelijk was de verf opgedroogd en bleef er verf achter op het doek. Het heeft geleid tot een speciaal effect. Als ik het zo had willen maken, was het nooit gelukt. Het ultieme gevolg van toeval.

Dit is het eindresultaat.

Met dit warme weer even geen actie in mijn huis. Dan kan ik beter een lino gaan maken. Door de warmte wordt het materiaal wat zachter.  

A trabajar….