Vandaag regent het enorm hard. Ik heb uitgeslapen en het ontbijt overgeslagen. Rond 12:00 verlaat ik het hotel. Eerst maar even ontbijten in een boekwinkeltje met een restaurant erboven om de hoek bij mijn hotel. Ideale combinatie, bij Broese kunnen ze er nog wat van leren. Het verschil tussen een Nederlandse boekwinkel en een Spaanse is dat ze in Spanje je verleiden om een boek te kopen door hun enorm gevarieerde aanbod. Bij Broese zie ik alleen boeken liggen die ik al ken en voor een breed publiek zijn. Bijleveld daarentegen weet me wel te verleiden.
Ik heb twee boeken gekocht, een dichtbundel van Patricia Benito “Primera de poeta”. De tekst om de kaft spreekt me aan:
“Leef, verdomme, leef
En als iets je niet bevalt, verander het.
En als iets je bang maakt, overwin het.
En als iets je verliefd maakt, grijp het”.
En het boek ‘Tony Takitani” van Murakami. Een speciale Spaanse geïllustreerde uitgave.
In het restaurant krijgt een jongen Engelse les. Vrij ernstig dat hij de “basics” niet eens beheerst. Spoon, party, bedroom…ik las in een Catalaanse krant dat jongeren, naast Catalaans slecht Spaans spreken en al helemaal geen Engels. Op school krijgen de kinderen les in het Catalaans en Spaans is een bijvak. Engels wordt alleen aangeboden op dure privéscholen. Hierdoor is het moeilijk voor hen om een goede baan te vinden.
Natte boel
Ze zijn hier hysterisch met natte paraplu’s. Die moeten echt in een bak direct naast de deur. Een man begon te flippen dat ik met mijn paraplu zijn winkel binnenkwam. “Bij de de deur mevrouw die paraplu!” Ik legde hem op de mat. Hij kwam naar me toegerend en propte hem geïrriteerd in een bak. Naar mijn mening zat die vol, maar oké… Ik zie hier veel mensen met een soort plastic wegwerphoesje om hun paraplu. Bij de ingang van een restaurant hangen deze zakjes voor natte paraplu’s. Handige oplossing.
14.00 Kathedraal
Om aan de regen te ontsnappen heb ik de kathedraal bezocht. Ik hoefde niet in de rij te gaan staan voor een kaartje omdat er bijna niemand was. Veel langer dan normaal heb ik rondgekeken. ik hoorde dat het buiten onweerde en dacht laat de bui maar overtrekken. Maar deze bui bleef hangen. De kerstmarkt bij de kathedraal was voor de helft gesloten.
Op straat was ook bijna niemand te zien. Geen toeristen in ieder geval. Ik vroeg me af waar ze gebleven waren. Het was code oranje, dat wist ik wel maar ik had er niet de conclusie aan verbonden dat het beter was om binnen te blijven. Ik zag wel dat het erg hard regende en dat de straten overstroomden en in kleine riviertjes veranderden. Een paar rubberlaarzen was geen luxe geweest.
Met de metro was het MACBA niet echt te bereiken, dan zit er niets anders op lopen. De metro was overigens door de hevige regen afgesloten omdat hij onderwater stond. Zoals gebruikelijk kon ik het niet vinden. Steeds zag op de bordjes ‘Museo Pantera Negra” staan, maar daar wil ik niet naar toe! Ik heb weer half Barcelona gezien. Steeds ben ik ergens koffie gaan drinken en heb wat gegeten om een beetje op te drogen. Uiteindelijk vond ik met de google-app het museum.
Leeg restaurant
Erg vriendelijk werd ik niet begroet in het MACBA. Ik was namelijk nat, een natte jas en paraplu. Een mevrouw flipte helemaal omdat er druppels op de grond vielen door mij en dat ik een nat spoor achterliet. Ik vroeg aan haar of het haar opgevallen was dat het buiten regende, hard regende en al de hele dag. Ze haalde haar schouders op.
Het museum was zeker het bezoek waard, moderne kunst kan ik steeds meer waarderen.
Wel irritant was een vreselijk lelijke Franse vrouw die steeds voor de kunstwerken stond. Wat een ramp! Lelijke kleding aan, veel te dik. Hopeloos Ik probeerde mijn route te verleggen maar ze bleef maar oppoppen.
Na mijn bezoek aan het museum was ik de regen zat en wilde ik met een taxi terug naar het hotel. Altijd als je een taxi wilt, zijn ze er niet. Dat is de wet van taxi’s. Zie ik ineens een taxi maar die reageert niet op mijn stopteken en rijdt gewoon door. Mierda! Ik stamp met mijn voet op de stoep, midden in een plas; mierda mierda!!
’s Avonds ga ik door de regen naar mijn inmiddels favoriete tapasrestaurant. Voor echt lekker eten wil ik best nog eens nat worden.
Vanavond is het concert van Manolo García. Ik heb er zin in, maar eerst een afspraak met Miguel. We gaan samen wandelen met zijn hond in het park. Hopelijk kan ik de afgesproken plek vinden. Het metrostation ‘Arco de Triunfo’ is groot en de juiste uitgang vinden is niet altijd eenvoudig.
11:30 El Born
Ruimschoots ben ik op tijd bij de afgesproken plek. In de buurt is een grote stripboekenwinkel. In Madrid heb ik veel boeken gekocht deze keer wil ik dat beperken. Vooral omdat ik er veel nog niet heb gelezen. Zonder boek verlaat ik de winkel. Gelukt!
Ik ben in het Chinatown van Barcelona. Blijft lastig om met een Chinees Spaans te praten. Als ik het goed begrepen heb, vraagt ze aan me wat ik wil drinken. “Un cortado”, lijkt mij het meest eenvoudig om te bestellen. De koffiemachine is ontzettend traag, ik sta de koffie uit de machine te kijken. Op de achtergrond hoor ik “Old MacDonald had a farm” in het Chinees. Het wordt gezongen door een tijger in plaats van een koe. Alleen het E-I-E-I-O klinkt hetzelfde, ik word er wel een beetje gestoord van. En de koffie is nog niet klaar. Aan de zijkant van de bar hangt een vrouw. Ik vraag me af of ze het downsyndroom heeft. Tja hoe ziet een ‘Chinese mongool’ eruit? Gelukkig, de koffie is klaar, E-I-E-I-O. Ik geef de Chinese mevrouw achter de bar twee euro en krijg geld terug, ik kan niet verstaan wat ze heeft gezegd.
12:30 La calle Roger de Flor
De naar mijn idee afgesproken plek, is niet juist. Ik zoek naar een man met een hond, maar die komt niet. Dan maar naar een andere uitgang gaan en daar staat hij al te wachten. Met het hondje Gala ben ik direct dikke vrienden. “Hij is wat verlegen”, zegt Miguel. Maar de hond springt enthousiast tegen me op. Het is echt een schatje. De hond verstaat alleen Spaans, dat is even wennen voor me. We lopen richting het park naar een plek waar de hond los kan lopen. Vroeger was het kinderspeeltuintje nu mogen de honden er loslopen. Miguel noemt het de disco voor honden; een ontmoetingsplek voor vrienden. Voor grote honden is hij een beetje bang omdat die nogal ruw spelen. Enthousiast gaat Gala opzoek naar vriendjes. Helaas vandaag zijn ze er niet.
“Tja dat heb je in een disco, je weet van tevoren nooit wie er zullen komen. Of er wat interessants bij zit.”
Maar vandaag dus niet.
Ook in Spanje geldt de grap: “Hij doet dat anders nooit, het is zo’n lieve hond”. Overal is het hetzelfde liedje….
Gala graaft enthousiast grote kuilen. Het is een bastaard maar daardoor wel uniek; “Net zoals Batman, daar is er ook maar één van”.
We kijken samen naar mijn tekeningen van engelen. Wat hem direct opvalt, is dat ik geen gezichten heb getekend. Maar waarom zouden engelen een gezicht hebben? Dat is iets wat door mensen verzonnen is. Ze zien er ook allemaal altijd hetzelfde uit, blond haar, lichte huidskleur, perfect kloppend gezicht…
“Heb je ooit een lelijke engel gezien”, vraagt hij aan mij.
“Met een neus zoals ik heb, van een jood?”
“Jij hebt engelen gezien zonder gezicht” Lijkt hem het bewijs dat ze echt waren. Hij vindt dat één van mijn engelen lijkt op een buitenaards wezen. Waarom zouden ze ook een menselijk vorm hebben? Zelf ben ik niet zo blij met de engelen. Hij wil graag weten waarom niet. “Het is vreemd en ze komen onverwacht” is mijn antwoord.
“Ze zijn dus niet als vampiers daar kun je een afspraak mee maken en een feestje plannen. Misschien zijn engelen ook niet zo in voor een feestje. Ze drinken vast geen alcohol. Een engel die alcohol drinkt? Dronken engelen zijn vreemd. Dronken vampiers niet”
Inmiddels is de hond gezellig tussen ons in komen zitten. Ik vraag wat hij ervan vindt, hij kijkt me aan en draait met zijn oren. Miguel zegt dat zijn oren twee kleine antennes zijn die alles in de gaten houden. De hond krijgt nog een snoepje.
Twee hazewindhonden krijgen grote ruzie. De ene schijnt verliefd te zijn op de andere maar het is niet wederzijds. De hond bijt van zich af waardoor de baasjes ruzie krijgen. De vrouw klaagt dat het steeds zo gaat tussen deze honden. “Had de andere hond wat, is ze gebeten?” vraagt Miguel.
“Nee, niks aan de hand, de eigenaar is net zo hysterisch als de hond”
”De hond heeft dus alleen een gebroken hart; zo gaat dat in een disco.”, antwoordt hij.
Ik krijg een boekje van hem over een activiteit in Caixaforum waar hij tekeningen heeft gemaakt van een dansevenement.
Een Chinese medicijnman heeft Miguel een dieet gestuurd waardoor Maria, zijn autistische dochter, weer beter wordt. ‘Dear Mister’ begint de mail… Vooral geen zwarte vis en knoflook eten. Er staat ook een gebed bij in het Chinees, met fonetische vertaling. Na elke maaltijd drie keer uitspreken. Bijzonder. Er zijn veel mensen die hem behandelingen voor Maria sturen. Maar een Chinese behandeling is nieuw voor hem. Hij vraagt of ik het wil proberen, maar ik bedank hem vriendelijk.
Gisteren had hij Chinezen op bezoek. Ze gingen zijn huis door aan de hand van Feng Shui. Liefde, was in de keuken, dat was goed. Geluk, in de woonkamer, ook goed. Maar rijkdom in het toilet, dat was heel slecht. Hij spoelt het geld door, in het riool. “Ik word dus nooit rijk” was zijn conclusie. Daar hadden de Chinezen een oplossing voor, om de energie in goede banen te leiden. Namelijk, drie kleine spiegeltjes. Deze moest hij op bepaalde plekken omgekeerd (met de spiegel naar beneden) opplakken. Daarmee zou het probleem verholpen zijn.
We hebben het ook nog even gehad over “Hulp op 4 poten”. Een hulphond voor mensen met autisme of een therapie voor mensen met ptss. Hij dacht dat je als mens op vier poten moest gaan lopen en zo vanuit het perspectief van een hond de wereld bekijkt. “Nee, de hond stelt je gerust als je nerveus wordt. Het is een maatje” “Wat doet die hond dan?” was zijn vraag. Ik probeerde het verder uit te leggen maar dat lukte uiteindelijk niet. “In Nederland hebben ze duidelijk teveel geld, ‘hulp op vier poten’!. Er is geen mens in Spanje die daarvoor wil betalen. Een blinde geleidehond, dat wel, maar daar houdt het op.”
Miguel vertelt me over de demonstraties in oktober in Barcelona. Het was behoorlijk heftig. Voor zijn huis werden scooters en vuilniscontainers in brand gestoken. Uiteindelijk vloog ook een boom voor zijn huis in brand. Even was hij bang dat zijn huis zou afbranden. Met name omdat de brandweer niet bij zijn huis kon komen. De weg was bezet door demonstranten. De hond was zo bang dat hij onder de kast kroop. Gelukkig is het nu weer rustig in Barcelona.
15:15 Chinees restaurant
Nummer 87
Omdat hij een presentatie moet voorbereiden, eten we deze keer niet samen. Hij brengt me naar een Chinees restaurant en raadt me een gerecht met aubergine aan. Omdat ik de naam niet kan onthouden, onthoud ik het nummer: 87. Eenmaal binnen moet even wachten tot er een tafel vrij is. Een Chinese mevrouw vraagt wat ik wil eten. Communiceren in het Spaans gaat wat moeizaam en ik noem het nummer. Ze heeft geen idee wat ik bedoel. Uiteindelijk pakt ze de Engelse menukaart, waar de nummers erbij staan. Ik wil ook nog loempia’s. Dat is toch Chinees, dat moet ze begrijpen. Ze begrijpt het niet. Ik probeer het uit te leggen; met deeg en groente erin, gefrituurd? Geen idee. Ze brabbelt wat en ga akkoord want dit leidt tot niets.
Uiteindelijk krijg ik geen loempia’s maar lichtgevende aubergines. Het smaakt niet vies, maar ook niet echt lekker. Doe mij maar onze Chinees, gewoon Nasigoreng…
17:45 El Corte Ingles“Largate!”
Ik besluit om voor het avondeten een salade bij de supermarkt te halen. In de kelder van het warenhuis “El Corte Ingles” zit een grote supermarkt. Verbaasd kijk ik rond naar wat ze allemaal verkopen. Dan komen wij in Nederland er maar bekaaid vanaf. De Appie met zijn hamsters heeft nog geen kwart van het assortiment. Zo worden we in Nederland beperkt in ons eten, echt lekker eten zit er voor ons niet in.
Bij de zelfservicekassa reken ik af. Inmiddels heb ik door hoe de automaat hier werkt. Erg handig, het mandje komt vanzelf omhoog als je het in de standaard zet, waardoor je op ergonomische hoogte je boodschappen eruit kunt halen. Achter mij zie ik een man staan draaien. Beetje vreemd, denk ik. ‘Hij wacht vast op zijn beurt’. Even later kijk ik om, de man staat er nog steeds. Zonder mandje en veel te dicht bij me. Ik begin lichtelijk nerveus en geïrriteerd te raken. Mijn portemonnee stop ik diep in mijn rugzak. Als ik de supermarkt uitloop zie ik vanuit mijn ooghoek dat hij achter me aanloopt. Shit! Ik loop langs de delicatessezaken richting de uitgang, maar ik wil de winkel niet uit met deze man achter me aan. Ik check nogmaals of hij me volgt en jawel hoor geen twijfel mogelijk. Shit, shit, shit wat nu? Er zit niks anders op dan de confrontatie aan te gaan. Hij moet gewoon stoppen met me te volgen voordat ik de winkel verlaat. Ik maak wat vaart, stop abrupt en draai me om. Zoals verwacht loopt hij bijna tegen me aan. Oké daar gaan we! In het Spaans vraag ik wat hij van me wil. Vijftig cent, is zijn antwoord. Niet veel, maar inmiddels denk ik alleen nog maar “flikker op”. In mijn beste Spaans begin ik luid erop los te schelden. Zodat mijn boodschap duidelijk is en iedereen in de winkel weet dat er een probleem is. Hij staat wat bedremmeld te kijken en loopt uiteindelijk weg. Voor de zekerheid controleer ik of ik mijn portemonnee nog heb en sta ik confuus in de winkel. Ik zie hem een gang in lopen maar ben er nog niet gerust op. Bij de uitgang van het warenhuis staan beveiligers en op het plein ervoor staat politie. Ik besluit om buiten een tijdje te wachten voordat ik terugloop naar mijn hotel. Zodat ik zeker weet dat hij echt verdwenen is. Zo niet, dan is hulp dichtbij. Ik baal ervan en voel me onveilig op straat. Vanavond zou ik naar een concert gaan. Even twijfel ik of ik nog wel wil gaan, maar door zo’n klojo laat ik mijn vakantie niet verpesten. Het theater is om de hoek en in een op zich veilige buurt.
20:45 Teatro Tivoli
Voor de ingang van het concertgebouw is het druk. Iedereen wil met de reclame van het concert op de foto. Ik koop een t-shirt als aandenken. Mijn stoel kan ik snel vinden maar ik ben wel enorm teleurgesteld. Ik zit namelijk op een verhoogde houten stoel in een loge. Op mijn kaartje staat nummer vijf, maar in de loge is geen stoelnummer vijf. Wat nu? Als autist moet ik natuurlijk wel op nummer vijf zitten. Een vader en zoontje zitten op andere stoelen. Ik vraag of zij wellicht op nummer vijf zitten. Nee, het jongetje telt de stoelen en nummer zes is mijn stoel. Oké…
21:00 Manolo Garcia …
Het concert gaat maar liefst drie uur duren, zonder pauze. Die Spanjaarden zijn niet van het toneel te krijgen. De muziek is erg mooi en de zanger is erg sympathiek. Zo doneert hij bijvoorbeeld een deel van de opbrengst van het concert aan dakloze straatmuzikanten en heeft hij een hele rij voor hen gereserveerd zodat ze een avondje uit zijn. ”Het zijn collega’s”.
Hij zingt een liedje over een doos met foto’s en merkt daarbij op dat we nu duizenden foto’s maken en er nooit meer naar kijken. De doos met foto’s gooien we echter niet weg. Regelmatig loopt hij een rondje door de zaal. Bij het eerste rondje vliegt een vrouw uit haar stoel en geeft hem een bosje bloemen. Een Spaans bosje bloemen, wat groene takjes met een roos. Hij kust de bloemen en houdt het boeket tegen zijn hart. De vrouw is in extase en de bloemen krijgen een plekje op het podium.
Het is een akoestische voorstelling omdat de zanger dichter bij zijn publiek wil zijn en niet meer in volle stadions wil optreden. Ik heb uiteindelijk een topplek omdat de zanger, als ik dat zou willen, aan zou kunnen raken. Bij “Nunca es tarde” loopt hij zingend door de zaal. Een meisje dat voor mij in de loge zit steekt haar hand uit. Het is een magere hand van een veel te mager meisje. Hij pakt haar hand vast, kijkt haar aan en zingt het lied voor haar. De hele zaal is ontroerd en maakt foto’s.
Het laatste uur staat iedereen mee te zingen en te dansen in de zaal. Luid roept iedereen zijn naam “Manolo, Manolo, te quiero” en mes (meer) De zanger sluit in het Catalaans af en is voor de Catalaanse onafhankelijkheid. Een volk mag zelf bepalen door wie het wordt geregeerd en dit wordt niet bepaald door de regeerders. Het dak gaat eraf.
Na een nacht met vreemde dromen begint mijn dag toch goed. De koffiemachine is stuk maar de ober maakt een heerlijk kopje koffie voor me. Ik draag mijn nieuwe pantoffels en verontschuldig me bij de ober. “Ze zijn zo lelijk dat ze daardoor weer mooi zijn, Eigenlijk ben ik te oud ervoor” Hij vindt ze prachtig. Spanjaarden zijn altijd beleefd. Hij ziet mijn twijfel en zegt: “Thuis heb ik ook zulke sloffen, maar dan met beren”.
In de ontbijtzaal zit een vrouw in haar nachtjapon. Zo zie je maar wat aangekleed voor variaties heeft. Toen ze opstond van haar stoel begreep ik waarom ze zo schaars gekleed was: een bodybuildster. Echt geen gezicht al die spieren en het was ook al een oudere vrouw. Mijn benen zien er niet uit dat geef ik toe, maar dit is gewoon goor. Bij het ontbijtbuffet sprak de ober haar aan: “Je houdt van gewichtheffen” hij maakte een beweging met zijn armen. “Ja, ik ben een pro en gisteren heb ik de tweede prijs gewonnen”. Europa, wereld dat werd me niet helemaal duidelijk. De ober reageerde enthousiast, “gefeliciteerd” Spaanse beleefdheid.
11.00 Terras
Dom, dom dom ik ben mijn sigaretten vergeten. Zit ik heerlijk met mijn krantje en koffie op het verwarmde terras zonder sigaretten. De sigaretten tover ik uit een automaat. Nu nog een aansteker. De ober is zo vriendelijk om aan mij zijn aansteker te lenen. Hij dirigeert me snel maar buiten. “Nee, niet binnen je sigaret aansteken dat is al jaren verboden, om binnen te roken”.
11.45 Estanco
Bij een tabakszaak wil ik een aansteker kopen. Voor de deur staan drie mensen te roken. Geen idee of ze naar binnen willen. Ik wurm me tussen hen door en blijk voor te dringen. Nou ja, jammer dan. De vrouw komt met haar lot uit de loterij en ze hoopt op een klapper. Ze kust het lot voordat ze het aan de dame achter de balie geeft. Zij doet nog één of ander ritueel om het lot in te stralen. Ze strijkt ermee over haar lichaam en blaast een keer. Gespannen wacht iedereen als het lot door de automaat wordt gescand.”Geen prijs” staat er op het scherm. Teleurgesteld staat iedereen te zuchten. “Wat jammer, december is zo’n dure maand”, klaagt de vrouw. “Een nieuw lot dan maar?”
Ik heb nog een aansteker nodig. Het meisje ratelt een aantal opties: groot, klein, normaal, bic… Geen idee, uhm normaal. Weer nieuwe vragen. Mijn God, ik wil gewoon een aansteker. Uit mijn ooghoek zag ik er één met kitscherige beren erop. “Doe er maar één met beren”
“Met beren?”
“Ja, daaronder”
“Mama hebben we aanstekers met beren?”
De hele zaak kijkt me inmiddels vragend aan: Een aansteker, hoe moeilijk kun je het maken?
“Ja, met beren die hebben we” bevestigd de moeder.
Ze zijn echt lelijk, nou ja dan maar de minst lelijke kiezen.
14:20 Caixaforum
De tentoonstelling over Opera in Caixaforum is erg mooi. Òpera. Passió, poder i política. De geschiedenis van opera. De tentoonstelling is opgesteld in chronologische volgorde. Het begint in Venetië en eindigt in Leningrad. Bij elk tijdperk hoort een componist. Zodra je de zaal inloopt hoor je met (een goede) koptelefoon de muziek van een componist. Allerlei kostuums uit een opera worden getoond. Er wordt vooral aandacht besteed aan de economische voorspoed en politieke ontwikkelingen die als het ware door de opera worden gevolgd. Concertzalen zijn symbolen van rijkdom en het middelpunt voor handel en politiek. Op grote schermen zijn opera’s te zien.
15.15 Restaurant Caixaforum
Menu van de dag. In het restaurant zit een Engelse mevrouw met de stem van ET. Het irriteert me mateloos. Oordoppen indoen? Muziek gaan luisteren of een duim in mijn oor? Ik overweeg ook nog de optie om “ET go home!” te roepen. Het is best een chique restaurant dus laat ik me maar netjes gedragen anders word ik weer aangezien voor een onbeschofte Duitse. Geen Nederlandse overigens, maar die zijn zeker niet minder onbeschoft. Getalsmatig natuurlijk wel in de minderheid. Het voorgerecht was sinaasappelsoep, heel bijzonder maar wel lekker.
Het operagenre werd geboren aan het einde van de XVI eeuw en het duurt niet lang voordat het, het beperkte aanvankelijke hoofse publiek overstijgt en het gewone publiek van Claudio Monteverdi bereikt. Van de eerste barokke opera’s, die een brede komedie met tragische elementen combineerden, tot de meest eigentijdse composities; dit genre heeft een rijke transformatie ondergaan. Deze tentoonstelling speelt zich af in de belangrijkste theaters van ‘De Opera van Europa’ en behandelt zijn geschiedenis met een benadering vanuit drie perspectieven: de emotionele en gepassioneerde kant van de werken; het sociale perspectief met klasse- en machtsstrijd; en aspecten die direct verband houden met de onderwerpen en de creatieve voorstelling van opera’s.
Venetië1642
Venetiaans feest
De tentoonstelling begint in de rijke havenstad Venetië in 1642 met ‘De kroning van Poppea’ van Monteverdi. Het jaar waarin de stad de eerste openbare uitvoering van een opera organiseerde, een tot dan toe gereserveerde voorstelling voor het hof.
Londen 1711
Van Venetië gaat het door naar Londen, waar Händel één van de eerste opera’s in het Italiaans opvoerde. ‘Rinaldo’, een absoluut succes omdat de cast twee beroemde castrati had, namelijk Nicolò Grimaldi en Valentino Urbani.
Wenen 1786
Met Mozart en ‘La nozze di Figaro’ wordt het classicisme in het Wenen van 1786 gepresenteerd. De huwelijksakte van de componist en de piano waarop Mozart speelde tijdens zijn reis naar Praag zijn tentoongesteld
Milaan 1842
Noord-Italie was in Oostenrijkse handen en in de ‘Scala’ van Milaan ging in 1842 ‘Nabucco’ van Verdi in première. Het was een ongekend succes omdat onder invloed van het “Resorgimento” (de Italiaanse eenwording) de opera contact maakte met het Italiaanse volk. De internationale carrière van de componist maakte hierdoor een sprong.
Parijs 1861
Vanuit Milaan gaat de tentoonstelling naar Parijs. In 1861 gaat de herziene versie van ‘Tannhäuser’ van de uit Duitsland gevluchte Richard Wagner in première. Zonder succes had hij eerder zijn werk verschillende keren in Parijs opgevoerd. De première van ‘Tannhäuser’, was in 1861, tijdens zijn ballingschap uit Duitsland. Wagner had de opera aangepast aan de stad en verdeelde het publiek: terwijl traditionele operaliefhebbers werden verbijsterd, lag de focus van het totale werk op kunst en inspireerden kunstenaars en schrijvers
Barcelona 1896
Het modernistische en Wagneriaanse Barcelona eind negentiende eeuw had het ‘Gran Teatro del Liceu’ als operatempel. In 1896 was de première van de opera ‘Pepita Jiménez’ van Isaac Albéniz. De revolutionaire ‘Pepita Jiménez’ is een voorbeeld van de progressieve vrouwen die een belangrijke rol in de Barcalonese samenleving hadden. In de zaal staat een piano beschilderd door Ramon Casas en hangen er diverse schilderrijen en affiches van de wereldtentoonstelling in 1888 in Barcelona. Allemaal uit de collectie van ‘Circulo de Liceo’ een club waar de bourgeoisie samenkwam en door de economische bloei, de modernisering van de Catalaanse hoofdstad bevorderde. Het operahuis werd ook gebruikt als expositieruimte. De pianoconcerten van Albéniz zijn een mijlpaal, vergelijkbaar met Chopin en Liszt. Met de opera ‘Pepita’ choqueert Jiménez de samenleving, het is een liefdesverhaal tussen een weduwe van in de twintig en een seminarist, die uiteindelijk het noviciaat verlaat voor liefde.
Er is ook een replica van de Orsni-bom te zien die in 1893 in het Liceu viel en het gebouw verwoeste. Een aanslag door anarchisten in Barcelona. Dit jaar wordt de twintigjarige heropening van het concertgebouw gevierd.
Orsni-bom
Dresden 1905
In het idyllische Dresden van 1905 werd de psychoseksuele ‘Salomé’, door Strauss, opgevoerd. Het werk dat destijds een schandaal veroorzaakte vanwege zijn vermeende waanzin en onfatsoenlijkheid. Een deel van het operapubliek was gechoqueerd door de combinatie van christelijke Bijbelsethema’s met erotiek en moord. Het was een bewerking van het toneelstuk van Oscar Wilde. Strauss speelde de hoofdrol in de voorlaatste akte van de voorstelling. Hij componeerde gedurende 60 jaar werken voor de Saksische hoofdstad waar hij meer dan de helft van zijn werken in première bracht.
Leningrad 1934
De tentoonstelling eindigt met ‘Lady Macbeth van Mtsenk’ van Dmitri Shostakovich die in 1934 in Sint Petersburg in première ging. Aanvankelijk werd het door het publiek omarmd als uitdrukking van de nieuwe Sovjetopera. De bolsjewieken wisten dat opera een belangrijk middel was om het volk te bereiken. De staat nam de keizerlijke theaters over. Twee jaar later werd dit werk alsnog door Stalin gecensureerd, hij zag in de kunst een middel om de politiek en de ideologie van de staat te bevorderen. Shostakovich componeerde geen andere opera meer omdat hij voor zijn vrijheid vreesde.
Voorstelling van Opera
Epiloog
Een epiloog maakt de tentoonstelling compleet met afbeeldingen van operapremières uit de twintigste en eenentwintigste eeuw, van radicale voorstellen zoals ‘Mittwoch aus Licht’ van Karlheinz Stockhausen tot succesvolle operacomponisten zoals Philip Glass, die met zijn ‘Einstein op het strand’ in 1976 een nieuw publiek voor de opera trekt.
Vanochtend werd ik heerlijk wakker, geen verkeer te horen. Ik heb de gordijnen opgedaan en er was ook geen verkeer te zien. Eerst dacht ik dat de straat was afgesloten in verband met demonstraties. De man achter de receptie vertelde me dat er een 10 kilometerloop was voor brandweermannen op de Granvia. Ik zag later ook een aantal brandweermannen met volle bepakking rennen. Zonder bepakking zou het mij al niet lukken.
9:30 Ontbijt
Bij het ontbijt was livemuziek. Ik was een beetje bang dat ik ‘s ochtends zou zitten rocken bij mijn ontbijt. De medewerker van het hotel had me sfeervolle muziek beloofd. Na de ervaring van Kapper Kees met “zijn sfeer” was ik er niet helemaal gerust op. Ik werd vriendelijk begroet door de ober. “Leuk je weer te zien, hoe gaat het met je?”
“Goed, goed moest weer even van stad wisselen. Van Utrecht naar Barcelona.”
Het ontbijt wordt steeds goedkoper nog ‘maar’ €12,- in plaats van €20,-. Het was nog even uitgebreid en lekker als voorheen. De fles van de smoothie kreeg ik niet open. Snel kwam hij naar me toe: “Dat doe je zo” Ik schaamde me een beetje, dat ik weer vergeten was hoe ik zo’n fles moest openen.
De muziek was heel aangenaam. Lekker rustig, Spaans, Engels Frans, gevarieerd. Gelukkig zong ze geen “Dos gardenias para tí”. Dat kan ik op de vroege ochtend niet verdragen. Wel een grap natuurlijk, live-muziek bij je ontbijt. Kun je eigenlijk niet verzinnen. Het eerste ontbijt was op kosten van het hotel, om me te verwelkomen.
Ik schrok toen ik kinderen in de ontbijtzaal zag zitten. Ik dacht ‘daar gaat mijn rust’, kinderen die het hele hotel gaan terroriseren. Maar ze waren heel rustig, ik hoorde ze niet en bij het buffet waren ze beleefd. Het bestaat, opgevoede kinderen! In Nederland is de norm dat je het wangedrag van een kind maar moet accepteren en vooral niks van mag zeggen. Ik dacht altijd komt vast door de opwarming van de aarde, er is een genetische verandering bij deze kinderen. Ze zijn niet op te voeden. Waarschijnlijk zijn het toch de Nederlandse ouders die zich zelf te belangrijk vinden om zich met hun kinderen bezig te houden. Spaanse kinderen daar heb ik ook nooit last van.
10.15 Picasso Museum
Affiche Cuatre Gats en menukaart ontworpen door Picasso
Op pad naar het Picasso museum voor een rondleiding. Ik had anderhalf uur gerekend om van mijn hotel naar het museum te gaan. Nog ruimschoots de tijd om van te voren ergens een kopje koffie te drinken. De app zei 15 minuten lopen. Niet te geloven, ik begrijp nog steeds niks van die app. Eerlijk gezegd was ik in het begin een beetje eigenwijs. Ik wilde ook op mijn gemak door de stad wandelen en mijn eigen route volgen. Tja, dat werkt niet. Je kunt google de route opnieuw laten bepalen. Maar na een tijdje begreep Google er ook niets meer van. “Routeberekenen” het duurde eeuwig. Ik had ook stil moeten blijven staan anders wordt Google gek van je. Zoals ook in Madrid bleef de tijd staan op 7 minuten. Welke kant ik ook op ging, 7 minuten. De app zegt ook “naar het Noord-oosten lopen”. Dat weet ik toch allemaal niet, links en rechts is al ingewikkeld genoeg.
Nou, ik kwam te laat voor de rondleiding. Ik zag de groep staan en ging erbij staan. Dat was niet de bedoeling: “hacer cola” met andere woorden: ik moest bij de kassa in de rij gaan staan. Het was een lange rij, daar had ik niet zoveel zin in dan mis ik de hele rondleiding. Onder het motto van ‘ik heb al een kaartje’ liep ik direct naar de kassa. Gelukkig maar ik mocht na wat zielig zeuren over de foute route van google maps nog meegaan.
Het was een interessante rondleiding over de geschiedenis van het gebouw van het museum. Het is bij één huis begonnen en is inmiddels uitgebreid naar vijf huizen. Een deel van de huizen is nog in originele staat. El palacio del Baró de Castellet is verbouwd in een neoklassiek stijl. Protserig maar wel indrukwekkend. In een ander deel zijn de middeleeuwse beschilderde balken was nog te zien. Ze vertelde ook veel dingen over Picasso die ik nog niet wist.
14.15 Pantuflas
Ik was vergeten om pantoffels mee te nemen en om op blote voeten door mijn hotelkamer te lopen voelde niet goed. Wel zo handig om ze vandaag te kopen dan heb ik er de hele vakantie plezier van. Maar het moet natuurlijk geen missie worden, -tig winkels in en uit voor een paar pantoffels. De eerste Spaanse schoenenwinkel die ik tegenkwam ging ik binnen. Het was nog een authentieke winkel met echte Spaanse schoenen. De pantoffels waren ook erg Spaans, kitscherig. Ik wilde er niet veel geld aan uit geven, ze waren sowieso niet echt duur. Ik vroeg me wel af of het niet allemaal kinderpantoffels waren. Maar ja, maat 40 is toch echt voor volwassenen. Uiteindelijk heb ik de minst lelijke gekozen. Ze waren nog wel zo lelijk dat ze grappig werden. Ik vroeg nog aan de vrouw in de winkel of ik er niet te oud voor was. “Nee, zeker niet!”.
15.25 Kerstmarkt
Nog nooit van mijn leven ben ik op een kerstmarkt geweest. Nu in Barcelona kon ik er niet omheen. Op het plein voor de kathedraal was er één. Ik heb mijn ogen uitgekeken, zingende en dansende kerstbomen. De kerstman die in een touw klimt als je in handen klapt. Maar dat werkte niet. Die vrouw stond maar te klappen, echt beweging kwam er niet in de kerstmannen. Veel kraampjes met spullen voor in een kerststal. Bij één kraampje hing een bordje: “si toques, si rompes, pagues”. Lijkt me logisch dat je ervoor betaalt als je iets stuk maakt.
Ik ging opzoek naar de kraam van Caganer. In Catalonië hebben ze de traditie om een poepend mannetje in de kerststal te zetten. Kort gezegd zorgt poep voor geluk en voorspoed. Inmiddels is er een traditie ontstaan om van bekende mensen een Caganer te maken. Van Trump, Poetin, Johnson, Freud en de Paus…. Uiteindelijk heb ik gekozen voor een poepende Catalaanse onafhankelijkheidsdemonstrant.
19:58 Tapas
Het hotel raadde me een tapasrestaurant aan waar het vaak druk is en je niet kunt reserveren. “Het is erg moeilijk om er een plekje te krijgen”. Binnen stonden mensen te wachten op een tafeltje. Ik probeerde me te melden bij iemand maar niemand reageerde. Dan zit er niets anders op om gewoon ergens te gaan zitten en maar afwachten wat er gebeurt. Ik werd vriendelijk bediend. De tapas waren voortreffelijk, vooral de groene aspergers en paddestoelen van het seizoen. Naast mij zat een lesbisch stel uitgebreid te zoenen. Prettig dat het kan, in Nederland zijn we wat minder tolerant geworden. toch jammer.
21:15 Farmacia / Apotheek
Mijn rug deed behoorlijk zeer. Misschien wel zo verstandig om een crème te kopen. Ik vond een apotheek maar de deur was op slot en er stond een hekje bij de deur. Gelukkig was hij wel open. Via een telefoon bij de deur werd gevraagd wat ik wilde hebben. Een crème. Hij deed de deur open en rommelde weer wat in lades. Ben benieuwd waar hij nu mee komt, dacht ik. “Voltadol Forte” Kijk daar kan ik wat mee. Vooral het forte. In Nederland komen ze altijd met halve maatregelen. Binnen twee dagen geen pijn meer in mijn rug.
Morgen een afspraak met Miguel plus hond en het concert van Manolo Garcia.
