Wantoestanden in De Bilt

Op de Ambachtstraat in de Bilt is er al jarenlang sprake van wantoestanden door een chemisch bedrijf dat daar is gevestigd. 

Afgelopen zondag was ik aan het wandelen met mijn kerstboom. Voordat ik hem naar het grofvuil bracht, wilde ik met hem toch nog even een sightseeing doen. Hop-on Hop-of in de Ambachtstraat.

Bij de wandeling raakte ik gechoqueerd door een levenloze beer bij de buren. Ik zag eerst twee blauwe poten onder een palet uitsteken. Na even sparren met mijn boom besloot ik om op onderzoek uit te gaan. De beer was niet meer te redden. Ik twijfelde of de beer zichzelf van het leven had beroofd omdat zijn roze sjaaltje vast zat aan de palet. Ik belde Road TV om een reportage te komen maken van deze verdrietige situatie. Road TV was echter niet bereikbaar. Waarschijnlijk te druk bezig met het filmen van andere alarmerende situaties in Bilthoven.

Aan de arm van de beer zat een mondkapje. Toen werd het voor mij duidelijk wat hier was voorgevallen. De vrolijke foto van mijn boom met de stikstoftank werd een horrorfoto. Het kan haast niet anders dan dat deze beer het slachtoffer is geworden van een stikstofwolk.

Regelmatig is er in de Ambachtstraat sprake van stikstofwolken. Het vat met stikstof zit dan te vol en om de druk om laag te brengen komt er stikstof uit het vat. In de straat kun je niets meer zien door de stikstof. De eigenaar van deze tank zegt dat het heel gewoon is. Door alle alarmerende tekens op het vat heb ik hier zo mijn twijfels over.

Nu er één slachtoffer is gevallen zullen er vast meer volgen. De beer is ten ruste gelegd op de Ambachtstraat in de hoop dat de eigenaar hem vindt en mee naar huis neemt.

De boom en ik waren aangedaan en het was een domper op onze afscheidsmiddag.

Gedachtenpalet

Mijn gedachten gaan zo hun eigen weg

Ze wandelen met me door de straten,

en, veranderen van kleur op elke hoek.

Blauwgroen op de Maliebaan

Zilvergrijs op de Herenstraat

Korenblauw op de Agnietenstraat

Daar loop ik dan met mijn gedachten

Geduldig staan ze inmiddels in de rij,

Op een beoordeling van mij te wachten

Zo probeer ik mijn gedachten te beteugelen

Door mijn angst voor een gedachtenvlucht

Kindje Jezus in de Napolitaanse kerststal

Vandaag heb ik even als suppoost ‘gewerkt’ bij de Napolitaanse kerststal in de Catharinakathedraal. Samen met Loes uit de Lutherse Kerk

Het geloof is nog springlevend. Twee kleine kinderen staan te drammen in de rij dat ze kindje Jezus willen zien. Op alles wat er te zien is zeggen ze: ‘Nee ik wil kindje jezus zien’. Tientallen engelen die boven de kerststal hangen, het doet ze niks.

Als ze hem eenmaal zien zijn ze gechoqueerd. Het kindje Jezus is helemaal naakt. Heel erg koud, wat zielig. Trots komen ze vertellen dat ze geld hebben betaald voor een kaarsje te branden. Geld voor het kindje Jezus.

‘Kopen we een rompertje voor onze kleine Jezus.’ Een leuk Napolitaans rompertje.

Gedichten uit oude doos: Tram

Vandaag heb ik weer eens de gedichten gelezen die ik ooit heb geschreven. Het gedicht over de tram vond ik erg grappig. Alleen mensen die met de oude gele Amsterdamse tram gereisd hebben kunnen zich er wat bij voorstellen.

Tja en de al lang weer vervangen strippenkaart, was toen nog actueel.

TRAM

Geel monster begeeft zich door de stad.
De wielen slijpen op de tramrails.

Bel ringt, de dag begint,
Aandachtsloze fietser
remt met al zijn kracht.

Computerstem kondigt museumplein aan,
Klik, klak, klik, klak, mensen stappen uit.

Stempelautomaat vervangt het rinkelen van geld,
door een eenvoudige ping.
Rollend geluid, deur sluit.

Al heen en weer wiegend,
begeef ik mij door de stad.

Ontsporing

In de reeks ‘gemene vrouwen’ een nieuw verhaal. Dat ik word belaagd door een vouw die haar kabouters wil beschermen, kan ik nog enigszins begrijpen. (Vrouwen met kabouters zijn gemeen) Maar een handgemeen op een doorsnee zaterdagmiddag op Amsterdam CS, gaat mijn autistische brein ver te boven.

Op zaterdagochtend heb ik een cursus straatfotografie in Amsterdam. Na de cursus wandel ik altijd even door de stad, maak nog wat foto’s. Prima. De laatste keer was het alles behalve prima. Door een uitgevallen trein richting het zuiden stonden er te veel mensen op het perron. Er was al ruzie geweest tussen een paar mannen. Gelukkig werd voorkomen dat ze met elkaar op de vuist gingen. Op het perron stonden overigens twee handhavers van de NS om alles in goede banen te leiden. Ik overwoog even om op de rails te gaan staan om op de trein te wachten, dan had ik wat meer ruimte om me heen. Als de trein komt klim ik wel weer op het perron, dacht ik. Maar dan zou ik natuurlijk problemen met de handhavers krijgen. Nou ja, die handhaven alleen in situaties waarvan het niet nodig is om ze te handhaven. Zoals mijn fiets ontvoeren omdat die gevaarlijk geparkeerd zou staan. Dat is weer een ander verhaal.

Ik werd helemaal benauwd en gestrest van al die mensen om me heen. Toen de trein het station binnenreed stond het bomvol met mensen op het perron. Ik vroeg me af hoe de mensen uit de trein moesten komen en hoe ik er in kon komen. Ik liep richting de deur van de wagon. Op dat moment werd ik vastgepakt aan mijn arm door een vrouw die tegen me begon te schreeuwen. Ze vond dat ik voordrong en dat het levensgevaarlijk was om zo dicht bij de trein te lopen. Ik heb veel ervaring met treinreizen en eventuele levensgevaarlijke situaties, wat mij betreft was er niks aan de hand. Aanvankelijk was ik even helemaal stupefait en stond alles in mijn hoofd stil. Wat gebeurt er hier? Iemand schreeuwt tegen me en staat aan mijn arm te trekken???

Mijn eerste prioriteit was dat ze me los zou laten. Ik dacht, ik kan niet duidelijk genoeg zijn. ‘Mevrouw zou u mij alstublieft los willen laten want ik vind dit onprettig en ongepast’ leek me weinig effectief. Kort en krachtig zei ik tegen haar: “Laat me los, blijf van me af”. Toen raakte ze helemaal over de kook. “In de toestand waarin u nu verkeert laat ik u helemaal niet meer los” zei ze. De enige logische reactie was, ‘Mevrouw, er is helemaal geen toestand, u maakt er een toestand van door me vast te pakken en niet meer los te laten. Verder is er niets aan de hand. Laat me los’. 

Gelukkig liet ze me uiteindelijk los en kon ik in de trein stappen. Ik dacht wat gebeurt er hier in dit land, is iedereen helemaal gek geworden. “In uw toestand”, hoezo? Eerst waren mensen alleen verbaal agressief en nu gaan ze ook nog aan me zitten. Als iemand in het spectrum heb ik daar helemaal een hekel aan. Ik wil niet dat mensen aan me komen, gewoon je handen thuishouden. Hopelijk is het een incident.

De samenleving ontspoort, meer heb ik er niet over te zeggen.