Vorige week schreef ik een artikel over Miguel en zijn autistische dochter Maria. Hij vindt het erg vervelend als mensen boos naar hem kijken, in de zin van voedt je dochter eens op. Waarom kijk ik, als autist vaak boos naar normale mensen die hun normale kinderen niet opvoeden?
Vandaag was ik in de supermarkt en waren er drie kleine kinderen op blote voeten, in een oranje zwembroekje die door de supermarkt heen renden. De bijbehorende ouder was weer eens nergens te bekennen. Oké dacht ik, laat ik mijn ergernis omzetten in iets positiefs. Ik krijg punten als ik zo’n kind erger. Wegblokkeren 10 punten, tegen mijn mandje laten aanlopen 20 punten, met letsel (blauwe plek) 30 punten, struikelen 40 punten en hard huilen 50 punten. Ze waren met zijn drieën en dat telde lekker op. De oudste scoorde vooral 30 punten omdat die het hardst rende, tja dan krijg je een blauwe plek als je tegen mijn mandje aanloopt. De jongste scoorde een paar keer 40 punten omdat hij nog niet zo goed kon lopen en mij niet kon ontwijken. De middelste scoorde alleen 20 en 30 punten. Ze scoorden zo vaak dat ik de tel kwijtraakte. Maar ze haalden zeker 200 punten. Het is niet gelukt om 50 punten te scoren, dat is jammer.
Ik hoopte erop dat ze uit mijn buurt zouden blijven na een paar aanvaringen maar dat is niet gelukt. De moeder van de kinderen heb ik boos aangekeken. Ze zei met een glimlach “Het is warm”. Hoef je je kinderen dan niet meer op te voeden? Verandert de hele supermarkt dan ineens in een speelplaats voor kinderen? Je moest ze eigenlijk net als een hond vastbinden bij de ingang van de supermarkt.
Bij het afrekenen gingen ze achter me in de rij staan! Ik zei tegen die kinderen dat ze moesten opzouten omdat ik er klaar mee was. Ineens kijkt iedereen mijn kant op. Ben ik een keer eerlijk is het ook weer niet goed. De moeder zei boos “Wat zeg je tegen mijn kinderen?!” Mijn antwoord, met een glimlach: “Het is warm” en ik draaide mijn rug naar haar toe.
Bevalt goed zo’n spel. Misschien moet ik een appie app zoeken voor het spel “de AH plaaggeest” zodat ik de puntentelling bij kan houden.
Larry David Argues with kids
Het grootste probleem is dat je niet direct aan haar ziet dat ze autistisch is. Je kunt direct zien dat iemand het syndroom van Down heeft maar als iemand autistisch is zie je dat niet meteen. Hierdoor ontstaan er vaak problemen. Mensen vinden dat hij zijn dochter niet goed heeft opgevoed als ze ineens begint te schreeuwen. Dat gebeurt regelmatig in een vliegtuig. Vliegen is voor Maria een ramp. Ze kan niet wachten om aan boord te gaan, dan gaat ze schreeuwen. Daarom mag ze nu altijd als eerste het vliegtuig in. Dit tot ergernis van andere passagiers want die hebben ook geen zin om te wachten. De veiligheidsriem maakt ze steeds los. Als iemand die vast wil maken gaat ze slaan. Miguel heeft nu met haar de afspraak gemaakt dat ze haar iPad mag houden als ze niet schreeuwt en de riem vast laat. Wat ik overigens bijzonder vind is dat ze niet kan lezen en schrijven maar wel een iPad kan gebruiken.
Als Maria erg gestrest is scheurt ze papier in kleine stukjes, hiermee kan ze uren bezig zijn. Net zoals met zand dat ze pakt en door haar vingers laat glijden. Ze wil dit niet met Miguel samendoen. Het is haar eigen wereld en daarin mag niemand binnenkomen.
Hij maakt zich zorgen over haar toekomst. “Hoe gaat het met Maria als ik er niet meer ben?” Zal ze dan goed verzorgd worden? Hij belt haar elke dag. Soms verbreekt ze direct de verbinding. Andere keren praat hij een uur tegen haar zonder dat ze een woord terugzegt.
