Amsterdam – Barcelona 30 oktober 2021
De reis
Inchecken
Vandaag mocht ik zelf mijn koffer inchecken met een automaat. Wat een gedoe. Het is altijd onduidelijk op welk moment je op welke knoppen moet drukken. Ook hoe je koffer in de machine moet worden gezet. Mijn koffer was te klein waardoor ik steeds de melding kreeg: ‘plaats uw koffer binnen het vak.’ Hij stond binnen de lijnen, dan maar aan zo’n meiske vragen hoe het moet. Vervolgens kreeg ik een blanco sticker. Nog een keer proberen, goede sticker. Hoe moet die nu geplakt worden? Denk ik teveel na of ben ik toch zwakbegaafd? Of gewoon te oud voor deze nieuwigheden.
Joan, mijn fitbit
Ik heb een fitbit gekocht. Een beetje met de tijd meegaan kan geen kwaad. Met een GPS functie. Deze vakantie raak ik de weg niet meer kwijt. Althans mijn fitbit raakt mij niet meer kwijt. Ik weet niet of we vrienden gaan worden. Eigenlijk zou ik een naam moeten bedenken. Ik heb Anna, de verwarming, Bobby mijn rugzak. Joan lijkt me een mooie naam. Klinkt lekker als de fitbit wat van zich laat horen “Wat wil Joan, nou weer? De eerste aanvaring hebben we al gehad. Op het scherm stond “u bent helemaal blij’. Daar was ik het niet mee eens, ik dacht dat kan wel wat minder. Ik ben wel blij maar niet helemaal. Hoe verzint Joan dit. Met mijn hartslag gaat het ook niet altijd goed. In een lange rij bij het toilet stijgt hij naar 108 door de ergernissen. Dan kan ik wel legitiem gebruikmaken van het gehandicapte toilet zodat ik snel weg ben en mijn hart weer tot rust kan komen.
Bagage
Ze hebben bij Transavia nieuwe regels voor de handbagage. Nog zeventig kleine koffer mogen mee in de bakken in de cabine en de rest gaat mee als ruimbagage. Mensen moeten zich van tevoren aanmelden, ervoor betalen en ze mogen als eerste aan boord. Bij het boarden is altijd te zien hoe opportunistisch mensen kunnen zijn. Veel mensen melden zich bij de gate onder het motto ‘we proberen het gewoon’. Gisteren was ik nog optimistisch over deze nieuwe regels, maar helaas er is geen kruid tegen gewassen. Voor mij stond een meisje eind twintig met zowaar twee tassen en een koffertje. “Als er toch één meegaat als ruimbagage dan kan ik ook nog wel een extra tas meenemen”. Per saldo gaat er nu nog meer het vliegtuig in.
Je gooit het gewoon in de bagagebak het liefst iets verder van je zitplaats vandaan. Als een stewardess dan vraagt van wie is deze koffer blijft het stil. Na enige tijd soebatten ‘Is deze koffer van u?’ meldt de eigenaar zich. Vaak op aanwijzing van een medepassagier. Waardoor iemand, volledig onschuldig kan zeggen ‘Oh u bedoelt mijn koffer. Die kan niet in het ruim, nee dan moet ik wachten bij de bagageband. En ik word opgehaald, er staat iemand op mij te wachten. Nu kan ik het niet regelen hè, zeggen dat ik later ben. Poeh, nee, wat een gedoe.’ Oh die stewardessen van tegenwoordig. Poeh’, wordt er gemompeld. Ik denk dan er is geen gedoe. Je verwacht allerlei voorrechten, voelt je bijzonder en belangrijk. Tja en dat ben je niet. Nu moet een heel vliegtuig op jou wachten omdat je te kneiterig bent om te betalen voor je koffer.
23F
Vandaag zit ik op 24F en dat is niet oké. Ik zit altijd op 23F, dan kan ik het goed onthouden en dan weet ik waar ik ongeveer zit. Het is toch onwaarschijnlijk dat de stoel bij het boeken van de vlucht al bezet was. Nu doet het vliegtuig af en toe raar. Komt vast omdat ik niet op 23F zit, denk ik dan. Het zou me niks verbazen als ik zo uit het raampje kijk en een straaljager zie vliegen, die ons zal begeleiden naar het vliegveld. 23 februari is namelijk de dag dat er in Spanje een staatsgreep is gepleegd, om de koning af te zetten om van Spanje weer een republiek te maken. De kogels van de schoten in het gebouw van het Spaanse parlement zijn nog steeds te zien. 23F is dus niet zo maar een stoel. Er zit nu een rustige ennette mevrouw, het komt vast goed. Joan heeft ook nog niks van zich laten horen.