Tag: autistisch

Ijsje

VVV'tje itemprop="discussionURL"Geef een reactie

Vorige week was ik in het ziekenhuis en ik raakte weer verzeild in een bizarre situatie. Een man die een relatie met me wil, maar dat terzijde, bood me een ijsje aan. “Wil je een Cornetto of een Magnum?” Ik voelde me misselijk door de behandeling en zei dat ik geen zin had in een ijsje. Hij bleef maar aandringen en ik dacht “Kom maar op met dat ijsje, dan hebben we dat ook weer gehad”. Even later kwam hij naar me toe met een Cornetto, het lievelingsijsje van mijn vader.

Terwijl ik op mijn bed het ijsje zat te eten, begon hij me te vertellen over de afgelopen week. Zijn psychiater had voorgesteld dat hij naar de levenseindekliniek zou gaan. Ik wist niet of ik dit geruststellend of verontrustend moest vinden. Als er echt geen behandeling meer mogelijk is dan houdt het een keer op. Ik was wel verbaasd dat de arts het had voorgesteld. Hulp bij zelfdoding is het exclusieve domein van de patiënt. Als een behandelaar het zelf aanbiedt, wordt de patiënt in zijn wanhoop en uitzichtloosheid bevestigd. Maar goed, hij maakte liever thuis een einde aan zijn leven met een barbecue in zijn slaapkamer onder het genot van een biertje.

Daar zat ik dan met mijn ijsje, het smaakte inmiddels nergens meer naar. Had iemand mij ook even kunnen waarschuwen door er een gele sticker op te plakken: Pas op bij het accepteren van dit ijsje hoort een gesprek!

Slechthorend of niet slechthorend dat is de vraag…

Mayke´s Mengelmoes itemprop="discussionURL"Eén reactie

wabliefDe afgelopen dagen is er iets mis met mijn gehoor. Ik versta compleet wat anders dan daadwerkelijk wordt gezegd. De mondhygiënist zei dat ik een kleine verzekering had. Met die zorgverzekeraars van tegenwoordig weet je niet meer zeker wat je krijgt. Ik vroeg aan hem of mijn verzekering de behandeling zou vergoeden.
– “Nee”.
– “Hoezo niet?”
– “Ik zei u net al dat u een verzekering heeft”.
– “Ja dat klopt, ik heb een verzekering”.
Inmiddels bekroop me het gevoel dat er wellicht sprake kon zijn van een misverstand. Uiteindelijk herhaalde hij het nog een keer:
– “U heeft een kleine ontsteking rechtsboven”.
– “Gelukkig! Geen problemen dus”, antwoordde ik hem.

Nee het was helemaal niet gelukkig! De ontsteking zou mijn kaakbeen kunnen aantasten en dan had ik een groot probleem. In ieder geval was het misverstand wel opgelost. Nou ja, gedeeltelijk. Als de behandeling pijn deed moest ik hem dat laten weten. “Hoe?”, was mijn vraag. “Door je hand op te steken”. Direct kwam er een vervolgvraag in mijn hoofd op. Welke hand, links of rechts. Het lukte me om deze vraag te onderdrukken. Alleen een autist maakt daar een probleem van.

In de bibliotheek belde een mevrouw die haar dvd’s wilde verlengen. Ik verstond dat ze vandaag was gaan fietsen en de dvd,s niet terug kon brengen. Ik dacht wie gaat er in godsnaam lang fietsen met dit weer, wel sportief natuurlijk. Op de vraag waar ze naar toe was gefietst en hoe ver kreeg ik het antwoord: “Ik heb vanaf één uur ’s nacht in het ziekenhuis gelegen, aan het infuus. Ik kom net thuis”. Gelukkig ging het wel beter met haar.

Bij mijn collega’s hoorde ik een hoog zoemend geluid. Het geluid was net zo irritant als een bromvlieg die tegen het raam aan blijft vliegen. Ze vertelden me dat het een rustgevend achtergrond muziekje was, ik vond het niet rustgevend en wilde wat gaan slopen. Het maakte niet uit wat. Ze deden de muziek uit, wat een rust. Voor mij is absolute stilte het meest rustgevend. Toen ging de harde vervelende deurbel, in koor zeiden ze, “Nu wil ik wat gaan slopen!”

De ene keer hoor ik dus te weinig en de andere keer teveel.

Hé, autistische koe

Kunst itemprop="discussionURL"Geef een reactie

Cow hide

Niet zo heel lang geleden zag ik deze koe op het internet. Het is een enigszins merkwaardige koe en het beeldje bleef me fascineren. Na wat zoeken op het internet vond ik de naam; “cow hide” en het maakte onderdeel uit van de CowParade New York in het jaar 2000. Het is gemaakt door Colette Anusewicz, een Amerikaanse kunstenares. De “Cow Parade” is ‘s werelds grootste publieke kunstevenement en de koeien worden geveild voor het goede doel.

Dit levensgrootte beeld stond in de berm van Park Ave bij Grand Central Station. Het idee was dat deze koe werd overweldigd door haar omgeving. Om zich daarvan af te sluiten heeft ze een zak over haar hoofd. Ik heb het beeldje gekocht omdat het typisch mij is. Ik heb het een nieuwe naam gegeven namelijk, Autistische koe. Klinkt als een scheldwoord maar dat is niet zo omdat ik het letterlijk bedoel. Zelf zou ik ook weleens de drukte willen ontvluchten met gewoon een zak over mijn hoofd. Even niks meer zien of horen. Zo kan ik mijn slechte filter voor indrukken een beetje compenseren. Eerlijk gezegd zou ik wel op een veiligere plek gaan staan dan in de middenberm.

Moment van rust

Ik vraag me overigens af wat er zou gebeuren als ik met een zak over mijn hoofd naast de haas (“Thinker on Rock”) van Barry Flanagan op het Neude ga staan. Misschien moet ik de haas ook een papieren zak over zijn hoofd doen, dan heeft het geheel een toch ietwat kunstzinnige uitstraling. Waarschijnlijk zouden mensen teleurgesteld zijn als ze horen dat het geen creatieve actie is maar enkel een autist die even rust aan haar hoofd nodig heeft. Een andere mogelijkheid is dat mensen me geld geven zoals bij een levend standbeeld. Wat te doen als er een duif op de zak gaat zitten. Dan schrik ik me natuurlijk dood want ik kan niet zien wat het gekriebel op mijn hoofd is. Alles overwegend vermoed ik dat de zak over mijn hoofd niet zo’n goede oplossing is. De koe staat het prachtig maar het is niet functioneel, en dat noemt men kunst.