De vrouw van 8.20u

Elke zaterdag staat er om 8.20u een vrouw te wachten op de bus bij de bushalte voor mijn huis. Ze maakt een nerveuze indruk omdat ze steeds al haar zakken en rugzak controleert. Ze maakt hierbij gebruik van een lijst waarop ze alles afvinkt. Het zijn vijf velletjes papier die elk na controle in de prullenmand worden weggegooid. Door het dragen van een mondkapje en de stress beslaat haar bril. Soms is de lijst nog niet helemaal afgewerkt als de bus komt en dan stopt ze de overgebleven blaadjes in haar tas.

Als bus 77 naar Nieuwegein gekomen is stapt ze niet in maar gaat weg, waarschijnlijk weer naar huis.

Het is een merkwaardig ritueel om de dag te beginnen. Wil ze graag op reis gaan maar komt ze steeds niet verder dan de bushalte? Of is dit een manieren controle te houden op haar leven. Niets is zo gestructureerd als op reis gaan. Het is een systeem dat eindeloos herhaald kan worden. Af en toe wat kleine aanpassingen naargelang de bestemming of het seizoen.

Ik word wakker op zaterdagochtend en doe de gordijnen open. Ik zie de vrouw van 08.20u bij de bushalte staan.

De onwetendheid van een hulphond

Afgelopen woensdag zat ik een stampvolle spitsbus. Een blinde vrouw stapte in maar niemand wilde voor haar opstaan. Ook de mensen niet die op de invalidenstoelen zaten. Een ander verplichten om op te staan vond ik wat ingewikkeld en dus bood ik haar mijn stoel aan. Met wat moeite kon ze de stoel vinden en zat haar hulphond in het gangpad. Mensen probeerde niet op de hond te gaan staan maar in een volle bus lukte dat niet altijd. De hond werd wat onrustig en hierdoor dacht de blinde vrouw steeds dat ze uit de bus moest. 

Blijkbaar was ze niet volkomen blind omdat ze naar buiten keek en uit de bus wilde. Ze stond op en wurmde zich tussen de mensenmassa door. – “Ik wil eruit” bleef ze herhalen. Het uitchecken ging niet omdat ze niet zo ver kon kijken en op de gok met haar pas wapperde. Ik wilde haar helpen maar daar was ze niet van gediend. Je weet het ook nooit met gehandicapten, dacht ik. 

De bus stopte voor het stoplicht en stond dus stil. De vrouw dacht dat we bij de bushalte waren aangekomen en begon weer te roepen “Ik wil eruit” en duwde hard tegen de mensen aan die voor de deur stonden. Die werden kwaad en riepen “Duw niet zo hard!”. Om de zaak wat te sussen zei ik dat we voor een stoplicht stonden, toen hield ze op met duwen. 

De volgende stop was inderdaad bij de bushalte en met wat duwen ging ze de bus uit, ook de hond kwam heelhuids naar buiten. Vervolgens wilde ze oversteken. Het stoplicht was kapot en het licht was dus niet rood en ook niet groen. De hond was hier blijkbaar niet op getraind en liet de vrouw oversteken. Het was halfzes, spitsuur op de Biltstraat en alle fietsers en automobilisten gingen vol op de rem. Ik wilde haar tegenhouden maar toen ging ze met haar stok zwaaien. Dan druk ik het nog positief uit want eigenlijk was ze me aan het slaan met haar stok. Kun je dat een blinde kwalijk nemen? Geen idee, misschien wil ik haar wel beroven…

De volgende keer dat ik een “hulpbehoevend persoon” zie, loop ik er met een bocht om heen. 

Gezellig met de bus

busVrijdag was ik op het Domplein. Aan de klokken kon ik horen dat er een begrafenis was. Zoals ik al eerder had gezien stond er een “rouwbus“. Een goede oplossing om mensen naar de begraafplaats of het crematorium te brengen. Vooral omdat in de binnenstad weinig parkeerplek is. Steeds vroeg ik me af, waar is de kist. Een rouwauto zag ik namelijk niet staan. Toen de bus langsreed zag ik dat de kist in de bus stond. Vol ongeloof keek ik de bus na. Doodskisten geven me altijd een naar gevoel. De overledene is weg maar toch niet echt weg.

Op de achterkant stond “Tours v.i.p.”. Ik weet niet waar het v.i.p betrekking op heeft, op de overledene of de rouwende passagiers. Mijn eerste reactie was “doodeng om met de kist in een bus te zitten”. Staat hij wel goed vast of begin de kist te schuiven bij een scherpe bocht of een keer hard remmen. Stel nou dat je een ongeluk krijgt, kan de kist daartegen, is het niet een groot risico omdat de kist makkelijk een ander kan verwonden als hij eenmaal begint te glijden

Ik wilde wel meer weten over de bus en bezocht hun website. Alle faciliteiten werden beschreven. Er is bijvoorbeeld een toilet aanwezig voor “kleine boodschap”, wat doe je dan met een dringende grote boodschap? De verlichting in de bus kan worden aangepast naar de sfeer van de situatie. Het licht uit lijkt me gepaster dan een steeds van kleur veranderend moodlight, rood, blauw, groen…. Er is ook een mogelijkheid om muziek te spelen of foto’s te laten zien. Het klinkt inmiddels als een soort discobus.

Op de website kun je ook naar een filmpje kijken. Alles wordt van bovenaf gefilmd en ik vermoed dat er gebruik is gemaakt van een drone. Het ziet er vreemd uit, ik vroeg me af of iemand een dronefimpje van de begrafenis heeft gemaakt of dat het een begrafenis is voor de commercie, de kist met bloemen is even geleend en de rouwende mensen komen uit een naburig café.

De site verwees naar een Achterhoekse uitvaartbeurs. Daar kun je in alle rust de bus bekijken. Op de beurs was nog veel meer te zien. Het meest opmerkelijk vond ik een mevrouw die als medium de begrafenis gaat begeleiden. Ik neem aan dat ze contact maakt met de overledene. Dat kan tot bizarre situaties leiden. Je kunt dan beter bij het principe blijven over de dode niets dan goed. Anders loop je het risico dat het medium begint te pruttelen, “ik houd helemaal niet van witte rozen” zegt de man die zijn hele leven alles wat groeit en bloeit uit zijn tuin heeft verwijderd en nu volgens de rouwkaart van witte rozen houdt.

De begrafenissector is een goed lopende branche geworden. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is mogelijk. Er is nog meer mogelijk dan waar je zelf ooit behoefte aan hebt. Maar zoals in de economie geldt, aanbod creëert de vraag. Gelukkig weet ik zelf niet hoe ik de aarde verlaat. Maar ik hoop dat ik niet met de bus mee hoef maar gewoon een auto voor mezelf krijg.