Voor veel mensen is het ingewikkeld om te bepalen hoeveel anderhalve meter is. Hiermee worden we geholpen met strepen, punten en smileys op de vloer. Toch wordt het er niet eenvoudiger op.
Bij de Albert Heijn servicebalie waren er zoveel strepen dat ik niet wist achter welke streep ik moest gaan staan en aan welke kant van de streep. Ik stond voor de poortjes, dus dat was vast niet oké. Maar welke streep dan wel? Eén mevrouw stond waarschijnlijk wel op de juiste plek achter de juiste streep omdat zij eerder aan de beurt was. Normaal gesproken zou ik gezegd hebben, ‘Ik was hier eerst’. Maar deze regel geldt nu waarschijnlijk niet meer.
Bij de zelfscankassa’s werd ik door een medewerker terecht gewezen. “Mevrouw u moet achter die streep gaan staan en op uw beurt wachten”. Ik had de streep helemaal niet gezien en was alleen verbaasd over het aantal kassa’s die gesloten waren. Dit was natuurlijk om de juiste afstand te bewaren bij het afrekenen. Achter de streep wachtte ik op mijn beurt. Komt er ineens iemand die doorloopt naar een lege kassa. Ik dacht hier klopt helemaal niks van. Sta ik achter de juiste streep, is er weer iemand die voorschiet! Gladiolen zijn het, maar als intelligente vrouw hield ik mijn mond maar dicht.
Bij de apotheek wilden ze er iets leuks van maken. Op de deur hing een hele verhandeling over lijnen en smileys. “Als alle smileys binnen bezet zijn dan moet u buiten achter de strepen wachten. U kunt naar binnenkomen als er iemand naar buitengaat. Vervolgens gaat u op de smiley staan die vrijgekomen is.” Opzich een helder systeem. Het probleem was alleen dat alle strepen bezet waren. Er waren geen strepen meer om achter te gaan staan. Wellicht is het dan de bedoeling dat je een andere keer terugkomt, maar daar had ik geen zin in. Als ik anderhalve meter achter de laatst wachtende was gaan staan, stond ik midden op het fietspad. ‘Dan moet ik de afstand maar kleiner maken’, dacht ik. Buiten waait het virus wel weg, vooral omdat ik op een tochtige hoek stond. Wat je natuurlijk kunt verwachten, is dat degene voor mij daar niet blij mee was. Met een aantal boze blikken probeerde hij de afstand te vergroten. Waardoor ik naar het fietspad keek en mijn schouders ophaalde. Toen er iemand naar binnenging kon ik de ruimte tussen mijn voorganger groter laten worden. Probleem opgelost.
Eenmaal binnen moest ik op een hele stomme smiley gaan staan. Met een bloemetje. Ik wilde op de smiley met het mondkapje gaan staan en wachtte in de apotheek tot die vrij zou komen. Dat was niet de bedoeling. “Mevrouw u moet op die smiley gaan staan”, zei de apothekersassistente. Ik durfde niet te zeggen dat ik hem niet leuk vond en ging ernaast staan. Wat een dwingelanderij! Oké, in tijden van nood moet je concessies doen. Waarom hadden ze allemaal verschillende smileys. Eén soort smiley was toch ook prima geweest, maar in hun creativiteit waren ze doorgeschoten. Ze gaf me de zak met medicijnen zonder te laten zien wat erin zat. Ik vroeg nog aan haar of het allemaal klopte. “Ja, alles zit erin”. Stelletje koekenbakkers, ineens zaten er allemaal andere merken in. Dat komt vast door de Chinezen.
Zo is het verhaal weer rond. Het komt immers allemaal door de Chinezen
