Contactstoornis

Vorige week attendeerde een cassiere van de Jumbo mij erop dat hij me al lang niet meer gezien had. “U kwam hier elke dag, maar het is nu al enige tijd geleden”. Wat gaat jou dat aan, vroeg ik me af. Toen hij me nariep, “niet meer zolang wegblijven mevrouw, tot gauw” voelde ik me voorschut staan voor de hele winkel.

Waarom kom ik eigenlijk niet meer zo vaak bij de Jumbo, vroeg ik me af. Het antwoord was simpel omdat ik meer naar de nieuwe AH ga die er naast is. Vandaag ontdekte ik nog een andere reden: het goede doel. Bij de ingang van de Jumbo zat zo’n “ik ben van het goede doel” mevrouw. Daar ben ik altijd een beetje allergisch voor. Er is zoveel leed in de wereld dat je er hele supermarkten mee zou kunnen vullen. Deze mevrouw zei gelukkig niks toen ik binnenkwam. Ze zat te bellen met iemand. Toen ik eenmaal in de rij stond bij de kassa was ze nog steeds met luide stem aan het bellen. Dat schiet lekker op voor het goede doel, dacht ik. En nee, ik wil niet horen dat je kleinkind met haar vinger tussen de deur heeft gezeten. Gelukkig hing ze op.

Helemaal niet gelukkig! Ze schoot in de goede doelen stand “voor kinderen met een contactstoornis”. Ik dacht: mens je hebt zelf een contactstoornis. Daarnaast heb ik ook een contactstoornis. Daar had ze wel eens rekening mee kunnen houden. Ik raakte echt mega-geïrriteerd “voor kinderen met een contactstoornis” het ging maar door. Ik hoopte dat ze haar snavel dicht zou houden als ik langs haar liep anders ga ik haar slaan. Gelukkig bedacht ik een goed alternatief, een duim in mijn oor. Dan kan ik haar niet slaan en dan hoor ik haar niet zo goed.

Eenmaal buiten dacht ik “Het moet niet gekker worden”. Toen ik een kind was, had je geen contactstoornis, was je gewoon raar en vervelend. “Doe eens gewoon mee” zeiden ze tegen mij. Als ik toen had gezegd “ik heb een contactstoornis”, dan had ik de hele dag met een bordje om mijn nek met de tekst erop “ik ben een ezel”, voor de klas moeten gaan staan. Tegenwoordig schreeuwen ze het door de supermarkt om geld binnen te halen. Ben benieuwd voor welke zielenpoot ze volgende week in de winkel staan.

Communicatiestoornis

Ijsje

Vorige week was ik in het ziekenhuis en ik raakte weer verzeild in een bizarre situatie. Een man die een relatie met me wil, maar dat terzijde, bood me een ijsje aan. “Wil je een Cornetto of een Magnum?” Ik voelde me misselijk door de behandeling en zei dat ik geen zin had in een ijsje. Hij bleef maar aandringen en ik dacht “Kom maar op met dat ijsje, dan hebben we dat ook weer gehad”. Even later kwam hij naar me toe met een Cornetto, het lievelingsijsje van mijn vader.

Terwijl ik op mijn bed het ijsje zat te eten, begon hij me te vertellen over de afgelopen week. Zijn psychiater had voorgesteld dat hij naar de levenseindekliniek zou gaan. Ik wist niet of ik dit geruststellend of verontrustend moest vinden. Als er echt geen behandeling meer mogelijk is dan houdt het een keer op. Ik was wel verbaasd dat de arts het had voorgesteld. Hulp bij zelfdoding is het exclusieve domein van de patiënt. Als een behandelaar het zelf aanbiedt, wordt de patiënt in zijn wanhoop en uitzichtloosheid bevestigd. Maar goed, hij maakte liever thuis een einde aan zijn leven met een barbecue in zijn slaapkamer onder het genot van een biertje.

Daar zat ik dan met mijn ijsje, het smaakte inmiddels nergens meer naar. Had iemand mij ook even kunnen waarschuwen door er een gele sticker op te plakken: Pas op bij het accepteren van dit ijsje hoort een gesprek!