Ik pin eigenlijk nooit meer bij een automaat op straat maar vandaag had ik cash geld nodig. Nog geen seconde ben ik aan het pinnen en ineens staat er een dakloze man in mijn oor te schreeuwen. “Mevrouw! Ik wil een muntje!” Dit gaat niet werken, ik kan geen twee dingen tegelijk doen. Bovendien scheen de zon op het scherm waardoor ik bijna niets zag. Het voelde ook niet prettig dat ik mijn portemonaie vasthield terwijl hij naast me stond. Ik ben gestopt met pinnen en naar een winkel gegaan.
Tweede poging, geen dakloze man te bekennen, moet lukken deze keer. Hoe het mogelijk is, weet ik niet maar binnen no time wilde dezelfde kerel weer een muntje. Mijn antwoord was: NEE EN WEGWEZEN NU. Nog steeds bleef hij staan schreeuwen tegen me dat hij een muntje wilde. Ik dacht, nou ben ik er klaar mee, altijd dat gezeik over een muntje. Zelf vraag ik mensen toch ook niet om een muntje, lekker makkelijk geld verdienen. “Waarom heb je een muntje nodig?” wilde ik graag weten. “Ik ben dakloos en geestelijk afgekeurd Mevrouw, daarom kan ik niet werken.” Niet echt overtuigend. Een bijstandsuitkering? Inmiddels stonden mensen op een afstandje te kijken, met de vraag hoe loopt dit af? Ineens kreeg ik het idee om zelf een muntje te vragen. “Meneer heeft u een muntje voor mij? Twee euro graag want ik ben autistisch, dat is het zeker waard”. Die vraag had hij nog nooit eerder gekregen. Van “een mevrouw” werd ik ineens een gestoord tyfus kolere wijf, “Je krijgt geen muntje!” schreeuwde hij. Dat is dan wel weer helder. Er zijn dus mensen die om geld vragen en mensen die geld geven. De rollen kunnen niet worden omgedraaid.
Nou, een vrolijke Pasen.