Afgelopen zaterdag was er duidelijk een geval van ‘Not In My Backyard’. Ik kwam terug van de supermarkt en zag iets vreemds in de tuin van de Stadskliniek. Het was zaterdag voor Pinksteren en voor de anti-abortus activisten duidelijk een gelegenheid om van zich te laten horen. Er stonden twee brandende grafkaarsen en twee spuuglelijke roze en blauwe boeketten van plastic bloemen. Ik was stupéfait.
Nadat ik even verbijsterd had staan kijken, begreep ik wat de bedoeling was van dit tafereel. Het herdenken van alle zieltjes van de onschuldige kinderen die in de kliniek zijn vermoord. Daar word ik inmiddels pisnijdig om. Al tientallen jaren krijg ik deze boodschap te pas en onpas medegedeeld. Foetussen tussen spaken van mijn fiets, mensen met brandende fakkels voor mijn deur etcetera. Het houdt niet op. Inmiddels mogen ze niet meer voor de kliniek demonstreren. Toch verschijnt er dan nog een herdenkingsplaats bij de ingang.
Veel mensen zeggen dat iedereen het recht heeft op een eigen mening. Daar ben ik het mee eens, maar het is niet nodig om je mening ongewenst en ongepast altijd te uiten. Vooral als je opzettelijk mensen hiermee kwetst en beschadigd.
Ik heb de politie gebeld met de mededeling dat er een grafmonument in mijn voortuin is gemaakt. Met als doel om de geaborteerde kinderen te herdenken. En dat ik dit smakeloos en provocerend vind. De politie-agente die ik aan de telefoon had vroeg aan mij om te herhalen wat ik had gezegd. Ze begreep het niet. Dat kan ik begrijpen. Het is ook een gestoorde actie.
De politie zou langskomen om te kijken of het moest worden verwijderd. Na twee uur had ik nog niks van ze gehoord en heb de hele zooi in de container gegooid. Zottigheid, niet in mijn tuin!
