Film perikelen

Ik ga regelmatig naar de film. Het liefst op een tijdstip dat niemand naar de bioscoop wil gaan, zaterdagochtend 11.15u. Dan kan ik rustig zitten en heb ik alle ruimte. Mensen in de bioscoop kunnen behoorlijk irritant zijn. Gisteren gebeurde er iets merkwaardigs, wat me overigens vaker overkomt. Mensen gaan vaak dichtbij me zitten terwijl er meer dan voldoende ruimte elders in de zaal is.

Toen ik binnenkwam zaten er drie mensen in een zaal met 200 stoelen. Alle ruimte leek me, maar dat viel tegen. Vlak voordat de film begon kwam er een echtpaar binnen. Omdat het vrije zitplaatsen waren,  konden ze kiezen uit 196 stoelen. Ra, ra, ra waar gaan ze zitten? Niet bij mij in de buurt, hoopte ik. Helaas, ze gingen godsamme recht voor me zitten. “Dit gaat niet waar wezen” dacht ik. “Van alle stoelen waaruit je kunt kiezen, kies je net de twee stoelen voor me”. Ik ben maar gaan verzitten, er waren nog genoeg lege stoelen. Het echtpaar keek me wel merkwaardig aan, in de zin van “Wat is jou probleem”. Ze hadden overigens ook een kopje koffie bij zich, dat gebeurt ook vaak als mensen bij me in de in buurt gaan zitten. Op zich is het geen probleem maar ze blijven eindeloos in hun kopje roeren. Ook als de koffie al lang op is, blijven ze roeren. Dat vind ik erg irritant. Ik krijg de neiging om het kopje uit hun handen te rukken, “Zo klaar, koffie gaat weg”

Dan heb je ook nog mensen die voortdurend door de film heen praten. Net alsof ze thuis op de bank voor de televisie zitten. Het kritieke punt is, het moment dat de voorfilms en reclame voorbij zijn en de film begint. Ik hoop dat ze dan ze ophouden met praten. Als mensen dan nog steeds praten, ben je de klos. Dan blijven ze tijdens de hele film praten. Ik zou er bijna van gaan bidden: “Wees gegroet Maria, vol van genade, laat deze mensen godverdomme hun kop dicht houden”

Als er vaste zitplaatsen zijn en het is druk dan vraag ik altijd of de stoel naast mij leeg kan blijven. Aan de ene kant is de muur en aan de andere kant een lege stoel, dat vind ik erg prettig.  Meestal lukt het wel. Totdat er een keer een pipo was die perse naast me wilde zitten. Toen hij naast me zat zei ik tegen hem dat die stoel bezet was. “Door wie dan?” was zijn vraag. “Door mij” Hij reageerde verbaasd “Hoezo heb je twee stoelen nodig?” “Kijk maar op je kaartje en dan zal je zien dat je niet naast me zit.” was mijn antwoord. Enigszins hoofdschuddend ging hij op een andere stoel zitten. Hij had ook een emmer popcorn bij zich. Ik dacht “als hij dat allemaal opeet plopt er uiteindelijk popcorn uit zijn oren”.

Ik vind het leuk om naar de film te gaan maar ik ga wel drie keer verzitten voordat de film begint. Ik heb een keer een experiment gedaan. Wat gebeurt er als je duidelijk zichtbaar met een zak chips en pielend met je telefoon in de zaal zit? Komen mensen dan ook in je directe omgeving zitten? Nee, mensen vinden dat zo irritant dat ze uit je buurt blijven.

Larry David, in the cinema

 

Dalí, Disney en Destino

In 1945 begonnen Salvador Dalí en Walt Disney samen aan de korte film Destino. Ze maakten delen van de film maar omdat er te weinig geld was bij Disney-studio werd de film nooit afgemaakt. Een neef van Walt Disney, Roy E. Disney heeft schetsen van Dalí voor de film gevonden en ook delen van de film. In 2003 heeft Roy de film afgemaakt met behulp van nieuwe animatie technologie. De samenwerking tussen Dali en Disney is een artistiek project waarin kunst en massacultuur samensmelten. Dalí’s beelden komen in beweging en de figuren van Disney krijgen de vorm van Dalí surrealistische verbeelding.

De film Destino, bestemming in het Spaans, begint met de hoofdpersoon Dahlia die naar het beeld van man met een grote klok loopt. Deze man is Chronos die de tijd zelf uitbeeld. Door de hele film heen is Dahlia omringd door voorwerpen die versmelten of breken, waardoor het haar niet lukt om iemand te vinden die met haar samenleeft. Er zijn ook scènes waarin Dahlia danst door de surrealistische schilderijen van Dalí.

Chronos is een paar minuten in de film te zien. Hij wordt tegengehouden door een klok. Hierdoor wordt duidelijk dat hij niet aan de tijd kan ontsnappen omdat aan hij de tijd vastzit. Het bewustzijn en de symboliek van tijd beïnvloedt het leven van Chronos, wat vervolgens zijn tol eist voor Dahlia. Als hij door een gat loopt verandert hij in een baseball speler. Als hij Dahlia ziet, verschijnen er grote wanden tussen hen in, waardoor ze verder uit elkaar worden gedreven. Aan het einde van de film verandert Chronos weer in een beeld waardoor hij en Dahlia voor eeuwig gescheiden zullen zijn. Dahlia verandert in een klok en maakt zichzelf vast in het gat van het hart van Chronos.

Dalí zei tegen de pers over dit project ”a magical exposition of the problem of life in the labyrinth of time.” Disney vertaalde dit snel naar ”just a simple story of a girl in search of her real love.”

De inspiratiebron voor dit Dalí-Disney project was het Mexicaanse lied van Armando Domínguez met de titel Destino. Dit liedje is te horen bij de film. In film zijn werken van Dalí te zien. En ook thema’s die in het werk van Dalí terugkomen zoals mieren, kolossale beelden, surreële landschappen en natuurlijk de smeltende klokken zijn te zien.

The Broken Bridge and the dream
The Broken Dalí, Bridge and the Dream
sentimental-colloguy dali
Study for Sentimental Colloquy

 

7:35 de la mañana

Mijn favoriete korte film is “7:35 de la mañana” (“7:35 ’s ochtends”) van Nacho Vigalondo uit 2003. Hij is de regisseur, hoofdpersoon en de componist van dit in zwart-wit opgenomen, acht minuten durende filmpje. Het verhaal speelt zich af in een bar en laat een verbazingwekkend begin van de ochtend zien. Deze korte film heeft diverse prijzen gewonnen en is genomineerd op verschillende filmfestivals, de belangrijkste nominatie was voor een Oscar in 2004.

Het filmpje gaat over een man die is verliefd op een vrouw en probeert indruk op haar te maken, maar hij faalt hierin volledig. Iedere man zou moeten weten dat een gijzeling om de aandacht van een vrouw te krijgen geen goed plan is.

Spoiler alert:

Het begint met een jonge vrouw die zoals altijd een kopje koffie en een broodje bestelt. Ze is verbaasd dat de mensen in de bar stilzitten, zwijgen en haar blik ontwijken. Vervolgens begint een man een liedje te zingen. Andere klanten volgen hem, één voor één zingen ze een couplet. De tekst staat op een papiertje dat in hun hand is geplakt. Zo zingen ze een liefdesliedje voor haar. Alles lijkt onschuldig totdat een jongen zijn couplet niet durft te zingen. De man laat hem dan de bom zien die hij onder zijn colbert draagt. Op dit moment wordt het duidelijk dat hij de mensen in het café gijzelt. De vrouw maakt van dit moment gebruik om de politie te bellen. Als de politie komt laat hij de bom ontploffen terwijl hij een zak met confetti vasthoudt.