In tijdschrift “Poetry Review” heb ik het gedicht “Splitting and Fucking” gelezen van de Amerikaanse dichteres Jodie Hollander.
Het gedicht speelt met de woorden Splitting en Fucking. Het gaat over pijn, verdriet en verlies, maar het gedicht is te krachtig om deprimerend te zijn. De stijl van Jodie Hollander is eenvoudig, eerlijk en komisch waardoor moeilijke situaties minder pijnlijk zijn.
Ze komt uit een muzikaal gezin en dit kun je zien in haar schrijfstijl. Als je het gedicht hardop leest merk je dat het een sterk metrum heeft en het accent automatisch op de pijnlijkste woorden ligt.
Het is overigens opvallend hoeveel er “gesplit” kan worden, onder andere een voordeur, een voorhoofd, een persoonlijkheid, een relatie… Het eerste deel spreekt me het meeste aan omdat het absurdistischer is dan het tweede deel. Misschien houd ik ook meer van Splitting…