Henri Matisse, Dance I, 1909, oil on canvas, 259.7 x 390 cm (Museum of Modern Art, New York City)
Een gedicht geïnspireerd door dit schilderij van Henri Matisse. Jaren geleden stond ik voor dit schilderij in New York. Het was een bijzondere ervaring omdat het beeld in beweging kwam. Geen statische groep mensen, maar dansers zwevend over het doek.
Vandaag heb ik weer eens de gedichten gelezen die ik ooit heb geschreven. Het gedicht over de tram vond ik erg grappig. Alleen mensen die met de oude gele Amsterdamse tram gereisd hebben kunnen zich er wat bij voorstellen.
Tja en de al lang weer vervangen strippenkaart, was toen nog actueel.
TRAM
Geel monster begeeft zich door de stad. De wielen slijpen op de tramrails.
Bel ringt, de dag begint, Aandachtsloze fietser remt met al zijn kracht.
Vandaag is er er een nieuw boek op de deurmat gevallen. Dit gebeurt bijna wekelijks maar deze keer was het anders. Onrustig zat ik te wachten op de trap bij de deur en de brievenbus. ‘De postbode is wat laat vandaag’, dacht ik steeds. ‘Verdient vast ook te weinig om met enig tempo de post rond te brengen.’ Net voordat ik naar de afspraak met mijn mentallife coach moest, ging het klepje van de brievenbus omhoog en viel de enveloppe binnen.
Ik stopte hem snel in mijn tas en fietste naar mijn afspraak. Deze keer was ik helaas wat te laat. Maar dat zou ze vast begrijpen. Trots haalde ik bij haar het boek uit de enveloppe en liet haar de kaft zien. ‘Bewust ademhalen, dat heb ik nodig.’ zei ik enthousiast. Soms vergeet ik gewoon om adem te halen door alle dingen die er om me heen gebeuren. Dat is slecht voor me, zowel voor mijn lichaam als mijn stemming.
Na de eerste 10 pagina’s aandachtig doorgelezen te hebben voelde ik enige spanning in mijn lijf afnemen en ruimte in mijn hoofd komen. Ik vond het wel moeilijk om het juiste ritme te vinden. De ‘beat‘ kon ik als het ware niet vinden. ‘Adem in. Adem uit.’ Ik besloot om het hardop te gaan zingen, als een opera. Adem in, hoge toon. Adem uit, lage toon. Op een gegeven moment begon ik te struikelen over de woorden.
Mijn mental life coach begreep niet zo goed hoe het boek zou kunnen eindigen. Maar het eindigt nooit, want met de laatste woorden op pagina 135, begin je weer op pagina 1. Je kunt over de hele wereld reizen met dit ene boek. Je hele vlucht naar New York heb je wat te lezen. Geniaal
In een café las ik verder met een kopje koffie en appeltaart met slagroom. Zoals gebruikelijk zat er weer iemand die mijn innerlijke onrust aanwakkerde. Van de ene kant van het café voerde ze een gesprek met iemand anders die helemaal aan de andere kant zat. Na enige tijd stelde ik voor dat ze wellicht bij elkaar aan een tafeltje konden gaan zitten of om het gesprek te beëindigen. Ik las de titel van mijn boek hardop voor en voegde eraan toe dat ik bewust geen adem meer kon halen door hun gekwetter.
Het boek heeft een speciaal effect op me. Na een tijdje zie ik allerlei patronen op de bladzijden ontstaan, diagonale strepen bijvoorbeeld die in elkaar overlopen. Het is een beweging die het ademhalen ondersteunt. Ik denk dat dit het geheim is van het boek. Ademhalen op basis van patronen.
Ontdek het geheim van bewust ademhalen.Nooit meer onzeker over je ademhaling. Brian Kersbergen, aandachttrainer en ervaringsdeskundige op het gebied van ademhalen. Oktober 2019
Bij alle kunstwerken die deelnemen aan de ‘Kunstroute De Wijk In!’ heeft muzikant en dichter Sil Va een gedicht geschreven. Dit gedicht begeleidt je wandeling met mooie woorden.
Bij de start van de kunstroute op 18 mei was zij zelf aanwezig om de gedichten voor te dragen.
Bij mijn kunstwerk Blokkendoos II heeft ze het volgende geschreven.
Recht op recht op
recht op rechtop,
Staand of liggend
't Zigzagt
Kleur aan kleur
Aan kleur op het hout.
Net zoals de mozaïek
Onder uw voeten.
Bij de voordeur ligt een mozaïektegel die goed combineert met mijn werk. Erg leuk dat ze alle kunstwerken van toepasselijke woorden heeft voorzien.
