Er zit nog informatie maar je kunt er niet meer bij: geheugenverlies. Het hoort bij de behandeling, toch viel het niet mee. Maanden van je leven kwijt én een optie om beter te worden
Ik werd opgenomen in het UMC voor het instellen van nieuwe medicatie. Op deze afdeling werden mensen ook behandeld met ECT (Elektro- convulsietherapie). Het is een raar idee dat mensen stroomstootjes door hun hoofd krijgen en daar beter van worden. Door het toedienen van een kleine hoeveelheid stroom, krijg je een epileptische aanval en hierdoor worden als het ware je hersens gereset. Mijn medepatiënten knapten ervan op. Ik zag ook de nadelen, mensen die totaal niets meer wisten en alleen via briefjes op de muur nog de weg naar hun kamer konden vinden. Het meest extreme geval was een meisje dat zichzelf niet meer in de spiegel herkende. Voor haar was dit het punt om ermee te stoppen.
Na een aantal maanden opge-nomen te zijn zonder enige verbetering, werd voorgesteld om bij mij met een ECT-behandeling te beginnen. Twee keer per week in een reeks van achttien. Om wilde verhalen en misverstanden uit de wereld te helpen, zal ik er een korte beschrijving van geven.
De behandeling
Het heeft me heel veel geholpen dat mijn zus er elke keer bij zat want ik kreeg de zenuwen als ze zeiden “we gaan naar beneden”, Daar moest ik meestal lang wachten maar met mijn zus moest ik veel lachen. De verpleegkundigen vonden ons een apart stel. Vervolgens werd ik naar de OK gebracht, daar stonden allemaal mensen in blauwe pakken. Naast mijn hoofd stond het apparaat waar de stroom uitkwam, stel dat er kortsluiting ontstaat… De plakkers op mijn hoofd werden pas aangebracht zodra ik onder narcose was. Er worden spierverslappers toegediend zodat je lichaam niets merkt van de epileptische aanval, die twintig à veertig seconden duurt Het is heel vreemd om wakker te worden uit de narcose. Je bent namelijk vergeten dat je de behandeling hebt gehad. Mijn zus zei wel twintig keer tegen me dat het weer klaar was voordat het echt tot me doordrong. De uren daarna leefde ik in een waas en sliep ik veel.
Utrecht was een nieuwe stad geworden
Langzaam begon ik geheugenklachten te krijgen. Ik vergat steeds waar ik naartoe wilde gaan of wat ik wilde gaan doen, gesprekken met mensen verdwenen in het niets. Het was op dat moment fijn als er mensen op bezoek kwamen maar ik kan me er niets meer van herinneren. Een aantal maanden van mijn leven ben ik zo goed als kwijt. Het geheugenverlies werd uitgelegd als een deurtje in het geheugen dat tijdelijk niet meer openging. “De informatie is er nog wel maar je kunt er niet meer bij”.
Schade
Eenmaal thuis werd het duidelijk wat de schade van de behandeling was. Ik woon al twintig jaar in Utrecht op dezelfde plek en had grote moeite om de weg te vinden. Gelukkig had ik nog wel een gevoel van richting en dacht: ik moet die kant op. Soms raakte ik letterlijk de weg kwijt. Plekken waar ik al ontelbare keren was geweest, herkende ik niet meer. Utrecht was een nieuwe stad voor me geworden. Mijn computer was ook een raadsel. Waar kan ik mijn documenten vinden? Hoe open ik een nieuw bestand in Word? Het was vervelend als ik de volgende dag alweer vergeten was hoe ik het de dag ervoor had gedaan.
In de winkel liep ik maar langs alle schappen met mijn boodschappenlijstje. Waar ik nog het meest tegen opzag was om een ‘bekende’ tegen te komen. Mensen begroetten me heel vriendelijk “Hoi Mayke, hoe gaat het nu?” Oké jij kent mij dus, maar ik heb geen idee wie je bent. De truc was om andere mensen veel te laten praten waardoor ik informatie kreeg en langzaam maar zeker doorkreeg wie er voor me stond. Het gekke was dat ik wel altijd een gevoel bij een bepaalde persoon had. “Er is iets met je”. Zo was er een man die ooit maandenlang had geprobeerd om samen met mij naar de film te gaan. Ik had een schurfthekel aan die kerel en had daar totaal geen zin in en toen stond hij opeens voor me “Geef je nu ook Spaanse les, dat zou ik graag willen”. Om te beginnen was mijn Spaans naar de klote en had ik geen idee meer wie hij was maar ergens knaagde het. Ik bleef aardig en stond een lange tijd met hem te praten.. Ik vroeg later aan iemand wie die man was. Nou, dat is de man die verliefd op je was… Wat!? Oh nee, dadelijk denkt hij dat ik van gedachte veranderd ben en met hem uit wil. Help!
Acceptatie
Inmiddels ben ik er aan gewend en heb ik geaccepteerd dat een deel van mijn leven verloren is gegaan. Na een jaar merk ik gelukkig ook dat mijn geheugen weer veel beter werkt. De behandeling heeft niet geholpen dus is er weer een optie minder om me beter te voelen. Dat is een verlieservaring maar ik heb het in ieder geval geprobeerd.
Cliëntenblad Lister UP 3 * 2019 Thema: Verlies