Kindje Jezus in de Napolitaanse kerststal

Vandaag heb ik even als suppoost ‘gewerkt’ bij de Napolitaanse kerststal in de Catharinakathedraal. Samen met Loes uit de Lutherse Kerk

Het geloof is nog springlevend. Twee kleine kinderen staan te drammen in de rij dat ze kindje Jezus willen zien. Op alles wat er te zien is zeggen ze: ‘Nee ik wil kindje jezus zien’. Tientallen engelen die boven de kerststal hangen, het doet ze niks.

Als ze hem eenmaal zien zijn ze gechoqueerd. Het kindje Jezus is helemaal naakt. Heel erg koud, wat zielig. Trots komen ze vertellen dat ze geld hebben betaald voor een kaarsje te branden. Geld voor het kindje Jezus.

‘Kopen we een rompertje voor onze kleine Jezus.’ Een leuk Napolitaans rompertje.

Sterren aan de hemel

Vandaag was ik mijn huis aan het opruimen en vond ik de almanak voor het jaar 2020 van de astroloog Pater Ramon de los Pireneos, een kluizenaar. De almanak wordt al 145 jaar uitgegeven, daar zou je op moeten kunnen vertrouwen. Het is een traditionele, agrarische en astronomische kalender, gerangschikt op de meridiaan van Barcelona. Het bevat de heiligen, de grote festivals, de beurzen en markten van Catalonië en Andorra.

Helaas helemaal niet Corona-proof! Overal staat: trek er gezellig op uit met je familie en vrienden. Dat is nu niet de bedoeling. Deze pater heeft de rampspoed niet aan zien komen. Geen wonder dat Spanje zo zwaar getroffen is door Corona omdat er van dit soort bedenkelijke boekjes bij de mensen in huis liggen. Het enige wat nog wel klopt is dat vannacht de klok wordt verzet.

taco

Ook vond ik de Taco scheurkalender van ‘Het hart van Jezus”. Het bestaat al honderd jaar en is een klassieker is geworden. ‘Onmisbaar thuis, op kantoor, scholen, etc’. Het biedt dagelijkse informatie over heiligen, devoties, zonsopgang en zonsondergang, beroemde zinnen, notulen van de filosofie… Het zou een bespiegeling moeten zijn in het hectische moderne leven. Daar is inmiddels weinig van overgebleven. Ook in Spanje zitten de mensen de hele dag binnen en valt er tegen het virus niet op te bidden.

Op 28 maart staat het adagium van San José María Rubio: “Hacer lo que Dios quiere, querer lo que Dios hace” (Doe wat God wil, wil wat God doet). Dat is eigenlijk altijd wel van toepassing.

Nadat gisteren de Paus ‘Urbi et Orbi’ uitsprak voor een leeg Sint Pietersplein werd het alleen maar naargeestiger. Vooral omdat hij eerst moederziel alleen door de stromende regen over het plein liep.

Toch bizar dat deze pandemie niet in de sterren beschreven staat en dat iedereen overdonderd is door wat er gebeurt en vreest voor wat ons nog te wachten staat.

 

 

 

Wat een gemuts

Af en toe ben ik behoorlijk vaag waardoor ik in verassende situaties terechtkom. Het gaat eigenlijk nooit echt fout, zo vaag ben ik nou ook weer niet.

Een tijdje geleden zag ik op het internet dat er een lezing was over de bijbel en homoseksualiteit. Wie het organiseerde was onduidelijk, maar ik vond het interessant om er naar toe te gaan. Het was ’s avonds aan de Oudegracht en het zag er prima uit en ik besloot om naar binnen te gaan.

In het zaaltje waar de lezing werd gehouden zaten uitsluitend vrouwen. Dat vond ik wel enigszins vreemd maar niet verontrustend. Mannen zijn van nature altijd wat later. De dame die de lezing gaf was eigenlijk geen dame, maar een vrouwspersoon. Op het scherm stond deze zin geprojecteerd : Seksuele oriëntatie, genderidentiteit en seksuele moraal in de kerk en het geloof. Dat vond ik behoorlijk cryptisch en het beloofde weinig goeds.

Er werden allerlei vreemde bijbelteksten voorgelezen. Op het scherm verschenen curieuze teksten waarover werd gediscuteerd. Nu ben ik noch gelovig noch lesbisch en ik besloot om me op de vlakte te houden. Wat soms wel een hele opgave was omdat de discussie krankzinnig was.

“… Kan er op gewezen worden dat we de bijbelse voorschriften niet mogen toepassen met uitschakeling van onze eigen verantwoordelijkheid. We hebben ons serieus af te vragen wat de gevolgen zijn van de wijze waarop wij de Schrift gebruiken: Wordt daarmee Gods bevrijdende gerechtigheid gediend of niet?”

Steeds werd benadrukt dat genezing mogelijk was. De spreekster had een praktijk  waar ze homoseksuele mensen “behandelde”. Ze was erg fanatiek en met haar armen wees ze alle kanten op. Ik werd er bang van, voor je het weet wijst ze je aan om naar voren te komen om je homoseksuele leed te delen. Inmiddels was ik op zoek naar de nooduitgang. Ik ben ruimdenkend en respecteer de mening van andere maar dat wil niet zeggen dat ik er ook naar wil luisteren.

Vanuit de bijbel weten we ook dat het verlangen naar iemand om daarmee je hele leven te delen, hoogte en dieptepunten, blijdschap en verdriet, lichaam en ziel, een van de meest basale en gerechtvaardigde menselijke verlangens is. Lees in Genesis 2 vers 18-25 het verhaal over de schepping van Eva, nadat Adam een hulp tegenover zich miste. Zelfs Adam, die dagelijks wandelde met God, voelt zich eenzaam en wordt meer mens dankzij een medemens met wie hij of zij een mag zijn. Mede dankzij de medemens die je bemint en trouw blijft, komt een mens tot zijn recht, tot groei en bloei. Zou dat voor homofielen zo heel anders liggen?

Mijn keel was kurkdroog met een kriebelhoest als gevolg. Mooi moment om de zaal te verlaten. Eenmaal buiten was ik gedesoriënteerd en kon ik de uitgang niet vinden. Er was niemand te zien maar ik hoorde wel muziek en pratende mensen. In een klein zaaltje met een verdwaalde discobal aan het plafond, zaten vrouwen te praten en werd er gedanst. Er hing een merkwaardige sfeer, het deed me denken aan een brugklas feestje waar meisjes met elkaar dansen omdat er geen jongens uitgenodigd zijn. Ik besloot om even te blijven zodat ik kon zien waar ik was terechtgekomen.

Soms heb je van die avonden dat je van de ene hopeloze situatie in de andere hopeloze situatie belandt. In een hoek zaten een aantal volslanke vrouwen met vleeskleurige bh’s aan. Het was er best warm en broeierig, maar om in je bh te gaan zitten dat vond ik wat overdreven. Toen ik zag dat hun bh’s meer leken op twee grote badmutsen ben ik snel weggegaan. Een beetje teveel vrouwen onder elkaar en ik vrees dat die vrouwen niet meer te genezen zijn.

De lezing werd gehouden door een lid van de Vereniging van christelijke homo’s, lesbiennes en biseksuelen.

Kaarsjes in de Domkerk

Afgelopen zaterdag waren er mensen in het museum met folders voor de Night of Light. Ik dacht al vrij snel hier klopt iets niet. De vrouw had een erg blije christelijke uitstraling en de manier waarop ze praatte was allesbehalve wereldlijk. Een verhaal over de gehaaste samenleving en momenten van bezinning en dit alles met kaarsjes in de Domkerk.

Op zich kan ik me voorstellen dat het er mooi uitziet, de Domkerk vol met kaarsjes. Als het daarbij blijft, vind ik het allemaal prima. Toen ik haar vroeg of het een religieuze context had zei ze: “niet per se”. Vaag antwoord van zo’n christelijk mevrouw. “Bestaat God? Nou, niet per se”. Voordat ik de folders wilde neerleggen heb ik toch even uitgezocht wie deze mensen zijn van de Night of Light.

Op het internet vond ik allerlei informatie die mij in ieder geval niet dichter bij God brengen. Een dominee die na het aansteken van een kaarsje met mensen wil praten over God. Als katholiek ben ik regelmatig door protestanten voor gek verklaard als ik een kaarsje opstak in een kerk. Ik wilde dan toch heel even de aandacht en steun van Onze Lieve Heer vragen. Protestanten zeggen: “God is er altijd daar heb geen kaarsje voor nodig”. Hetgeen ik prima vind, zo heeft ieder zijn geloof en rituelen. Maar dat nu juist een vrouwelijke dominee druk bezig is met het branden van kaarsjes om met mensen in contact te komen om te praten over God, dat gaat me wel te ver. Het voelt als vreemd gaan of het beste van twee geloven, de emancipatie van de protestante kerk maar met de mystiek van de katholieke kerk.

Mijn collega geloofde eerst niet dat het niet helemaal goed was. Uiteindelijk ging ze over stag en mocht ik de folders weggooien.