Van hulphond, via hulpcavia naar hulphamster.
Het kan raar lopen in het leven. Heb je alle vertrouwen in de hulpverlening en dan krijg ik dit te horen van mijn coach: “Wat vind je van een hulphamster? Het zijn erg snoezige dieren”. Ja hoor, vast heel snoezig maar niet in mijn huis. Gelukkig herinnerde hij zich wel dat ik een hekel heb aan de AH hamsters. “Dat is totaal iets anders, een echte hamster”. Nou sorry hoor, maar ik blijf sceptisch. “Wat moet ik daar dan van verwachten? Gezelligheid, levendigheid, genegenheid, warmte op een eenzaam moment?” De therapeutische werking zou vooral komen door het aaien van de hamster. Ik vrees dat ik er alleen maar gestresst van raak en de hamster doodknijp. Zo’n beest wil helemaal niet geaaid worden, dat is iets wat mensen denken. Het grootste deel van de tijd zit hij in zijn kooi en rent wat rondjes in een rad. Schijnt hij leuk te vinden rennen in een rad, ik geloof er niks van. Die beesten vervelen zich rot.
Vervolgens zijn we filmpjes op youtube gaan kijken. Blijkt dat één hamster niet kan, je moet er altijd twee hebben anders worden ze eenzaam en gaan ze dood. Maar zo’n hamster heeft mij toch als maatje? Zo ziet die hamster het dus niet, hij wil een lotgenoot, samen in één kooi. Toen ik hoorde in een filmpje dat ze vreselijk piepen was ik er helemaal klaar mee. Wat een gekkigheid zo op de maandagochtend.
